Ungi hermaðurinn - 01.07.1920, Blaðsíða 2
50
Ungl hermaSurlnn.
Barátfa Jakobs.
En Jakob varð einn eftir, og
maður nokkur glímdi við hann
þangað til dagaði. Og sem hann
sá, að hann gat ekki felt hann,
snart hann hans mjaðmarskál, og
Jakobs mjöðm skektist í liði, i
þvi hann glímdi við hann; og
hann sagði við hann: »Sleptu
mér, nú dagar.« Og hann svar-
aði: »Eg sleppi þér ekki nema
þú blessir mig.« Og hann sagði:
»Hverternafn þitt?« Hann svafl-
aði: »Jakob«. ög hinn 'sagði:
»Nafn þitt skal ekki lengur vera
Jakob, heldur ísrael; því þú hefir
glímt vjð Guð og menn og feng-
ið sigur.« Og Jakob spurði og
mælti: »Segðu mérþónafn þitt!«
Og hann svaraði: »Hvers vegna
spyr þú að mínu nafni?« Og
hann blessaði hann þar. Og Jakob
nefndi þenna stað Pníel (Guðs
auglit), »því séð heíl eg Guð ber-
sýnilega, og líf mitt er frelsað.«
(1. Móaeb. 32. kap. 24.-30. v.).
Það er harla breytileg lífssaga,
sem vér lærura að þekkja, er
vér lesum lífssögu Jakobs, ætt-
föður Í8raelsþjóðarinnar. En at-
hugum þá líka, hve mikið vér
getum lært af henni. Þegar vér
höfum athugað dæmisögu þessa,
þá getum vér svo vel skilið,
hverja þýðingu þessi barátta
hafði fyrir Jakob og alt hans
lif.
Þessi barátta við Guð og menn
kom Jakobi ekki óvænt; oft
hafði hann fundið á útlegðar-
tímanum, að fyr eða síðar dragi
að reikningsskilum milli hans og
Esaús, því lengi hafði missætti
verið milli þeirra.
Nú hafði hann dvalið mörg ár
i hinu ókunna landi; tímarnir
höfðu verið mjög breytilegir,
en þrátt fyrir allan ófullkom-
leika Jakobs hafði þó Guð aldrei
yfirgefið hann — og það er hið
bezta fyrir hvern og einn — því
Biblían gefur oss svo fagra lýs-
ingu á því, hvernig bæði hans
eigið starf og starf húsbænda
hans blessaðist fyrir hann, því
hvað segir Laban: »Fyrir ]ng
hefi eg hlotið blessun Guðs.«
Já, það er gott, að fá svo fagr-
an vitnisburð af vörum húsbónda
síns. —■ En árin liðu og Jakob
varð ríkur — rikur af jarðnesk-
um fjármunum, og sjálfsagt líka
af andlegri reynslu, en svo var
það þá hin gamla synd — það,
að hann hafði sagt hiuum aldr-
aða, blinda föður sínum ósatt,
og blekkingin gagnvart bróður
hans.
Mörgum kann að virðast þetta
vera mjög lítilfjörlegt — að eins
dálítil ósannsögli, hann átti auð-
vitað frumburðarréttinn. Esaú
hafði selt honum hann, og Guð
hafði gefið honum fyrirheit um
hann.
En Jakob vildi nú vera með