Ungi hermaðurinn - 01.07.1920, Blaðsíða 6

54
DngÍ hermaðurinn.
Liljan.
Unghefðarmey,auðug ogmikils-
metin, fann ekki þann frið kjart-
ans, eem hún þráði, meðal auð-
æfa og vina, en þegar hún sneri
sér til Jesú Krists, þá höndlaði
hún þá hvíld, sem frelsarinn einn
megnar að veita mönnunum, og tók undir eins til starfa
i víngarði Drottins. Ilún gekk til fangelsanna og vitnaði
fyrir föngunum um kærleika Krists. Eitt sinn þegar hún
ætlaði af stað, bauð hún garðyrkjumanni sínum að slíta
upp nokkur blóm hauda sér, til ferðarinnar. Hún sá að
hann sneiddi hjá hvítri lilju og vildi ekki slíta upp hið
fagra'blóm. Hún bauð honum að taka það með. Hann
svarar: »Viljið þér ekki eiga það sjálf ?« »Nei«, svar-
aði stúlkan. »Eg hefi þörf fyrir það núna.« Hún tók
liljuna með sér. Þegar hún kom í fangelsið, útbýtti hún
blómunum. »Hefi eg nú séð alla fangana?* spurði hún
fangavörðinn. »Nei, það er enn þá ein kona, sem þér
getið varla talað við; orðbragð hennar er svo óttalegt,
að yður mundi blöskra að hlusta á hana.« »Það er hún, sem
hefir mesta þörf fyrir komu mína,« svaraði stúlkan. »Eg
hefi enn eftir langfegursta blómið af þeim, sem eg hafði
meðferðís. Viljið þér vísa mér til henuar?* Þegar fanginn
sá stúlkuna, jós hún yfir hana formælingura. Stúlkan
svaraði með því að leggja hið fagra blóm hjá henni og
gekk út; en þá heyrði hún fangann hrópa: »Mamma!
mamma!
Næstu viku kom stúlkan aftur í fangelsið og fangavörðurinn
mætir henni og segir: »Konan, sem þér sáuð síðast, hefir altaf verið að
apyrja eftir yður. Eg hefi aldrei séð slíka breytingu á nokkrum mauni *
Brátt voru þær tvær einar. Fanginn hallaði höfði sínu grátandi upp
að brjósti stúlkunnar, og sagði henni alla sína sorglegu sögu. »Lilja°
þessi er alveg eins og lilja, sem spratt við húsdyr mínar heima a
Skotlandi og það var uppáhaldsblómið hennar mömmu minnar. Hún
var guðelskandi, eins og faðir minn, en eg særði hjörtu þeirra moð
minni óguðlegu breytni, og fór svo hingað til Ameríku. Er nokkui
von fyrir mig? Er nokkur miskunn til fyrir mig stórsynduga.«