Ungi hermaðurinn - 01.08.1929, Page 2
58
Ungi hermaðurinn
LJÓNIÐ OG VINUR ÞESS.
í dýragarði Parísarborgar gafst
mönnum eitt sinn kostur á að
sjá það sjaldgæfa fyrirbrigði, að
fullvaxið ljón og lítill hundur
bjuggu saman í ást og eindrægni.
Bæði þessi dýr, sem höfð voru
í sama búri, voru jafnaldrar og
uppalin saman frá því þau voru
smá hvolpar. Og þrátt fyrir geysi-
legan stærðarmun og gjörólíkar
eðlishneigðir umgengust þau hvort
annað sem algjörir jafningjar væri.
Þau sýndu jafnvel hvort öðru
innileg vinahót; og því fór svo
fjarri að hundurinn tortrygði vin
sinn, að þegar þeir Ijeku sjer
saman, þá glepsaði hann opt í
eyru ljónsins og togaði i þau af
öllum mætti.
Ljónið bauð þessum fjelaga
sínum oft til leiks á þann hátt,
að það lagðist á bakið og greip
hjeppa, með mestu varúð, með
framlöppunum. Það var svo að
sjá, sem því væri það ljóst, að
hin minsta óvarkárni í hreyfing-
um þess, gæti haft alvarlegar af-
leiðingar fyrir vininn.
Hvorki áhorfendur nje neitt
annað, er fyrir augu ljónsins bar,
gat gint það til að yfirgefa þenn-
an fjelaga sinn. Þegar það tók á
sig náðir, hvíldi það ætíð fast
við hlið fjelaga síns, og jafnskjótt
og það brá blundi skygndist það
straks um eftir leikbróðurnum.
Það eina, sem um stundarsakir
sleit innilegum samvistum þessara
dýra, voru máltíðirnar. Þá fjar-
lægðust þau hvort annað til þess,
hvort um sig, að njóta matar síns
í næði; og þá dirfðist hvorugt
þeirra að snerta mældan máls-
verð hins — jafnvel ekki að gjóta
þangað gletnisfullu hornauga.
Af óvarkárni dýravarðarins fjell
eitt sinn kjötið, sem ljóninu var
ætlað, rjett við trýni hundsins, en
maturinn, sem hundinum var
ætlaður, hraut að fótuin ljónsins.
Ljónið snerist samstundis að fje-
laga sínum til þess að taka sitt
ákvarðaða kjötstykki, en hundur-
inn, sem nú leit á kjötið sem
sína löglegu eign, hafnaði öllum
skiftum, en bjóst óhræddur að
verja hlut sinn fyrir Ijóninu og
fitjaði urrandi upp á trýnið, og
þá fyrst, er hann hafði jetið nægju
sína af kjötiáu, leyfði hann ljón-
inu að jeta afganginn.
Af framferði dýranna yfirleitt
var það augljóst, að þótt vinsemd
hundsins við fjelaga hans væri
einlæg, þá var þó vinátta ljóns-
ins djúptækari .og .innilegri. Ljón-
ið átti aðeins þennan eina vin,
en hundurinn átti fleiri vini. Hann
tók fúslega móti kjassi áhorfend-
anna, og í hvert sinn, er dýra-
vörðurinn nálgaðist búrið, fagnaði
hjeppi honum einlæglega.