Nýja Ísland - 01.01.1904, Blaðsíða 6

2
kasta heyinu inn til hestanna, og tróðu
þeir mest af því niður. í hinum þremur
stíunnm, sem voru mjórri, hefði hestun-
um getað liðið þolanlega, ef þar hefði
ekki verið of þröngt ura þá, en það var
galli og hann mikill, því þótt hestarnir
hefðu allir verið gæflr eins og lömb, gátu
þeir þó ekki rúmast við girðingarnar eða
garðana. Þegar svo sumir hestarnir, eins
og vant er að vera, voru geðstirðir. að
upplagi, þá mýktist ekki skap þeirra við
sult og þorsta og önnur óþægindi, er þeir
urðu að líða, og vörnuðu þeir því hinum
meiniausari og máttar minni að komast
að heyinu þegar gefið var. í garðanum,
ef svo verður kallað, var vatnstunna og
fötur til að vatna hestunum með; datt
mér í hug að bjóða hestunum vatn, ef
vatn skyldi kalla, því það var æði grugg-
ugt. Þegar ég kom með fötuna var eins
og augun ætiuðu út úr skepnunum; þeir
teygðu höfuðin fram til að ná í fötuna, en
flestir kiptu því jafnskjótt upp úr aftur
eins og þeir hefðu rekið snoppuna í eld.
Þó vatnið væri óhreint, varð mér það fyr-
ir, að bragða á því og fann eg fljótt að
það var sjór. Eg sagði þeim Mr. Caine
og dr. Jóni Stefánssyni frá þessu, og fóru
þeir þegar til skipstjóra og kærðu fyrir
honum meðferðina á hestunum, og fengu
þeir eftir það vatn, þótt af skornum
skamti væri, bæði með það og hey, þegar
á leið ferðina, og stafaði það mest af of
langii töf á Færeyjum. Það er ekki
undarlegt þótt íslenzku hestarnir líti illa út
eftir slika ferð, sem þessa, já, og oft
miklu verri eins og gefur að skilja þegar
ÍUviðri ganga, Þeir eru strengdir upp í
hrygg, úfnir og þreytulegir eins og tvítug-
ir, út-taugaðir húðarklárar. Þeir eru
sannarlega ekki útgengileg vara þegar þeir
koma af skipsfjöl og er víst á fáu meiri
þörf, en að þessum útsendingum á hest-
um væri breytt til batnaðar sem allra
fyrst, bæði vegna skepnanna sjálfra og
hagnaðar þess, er seljendurnir gætu haft,
ef meðferðin væri betri . . . .“
„. . . Vegna dimmveðurs komumst
við ekki inn á Klakksvík í Færeyjum fyrri
en á sunnudagsmorguninn, en áttum að
vera komnir þar daginn áður. í Klakks-
vík átti Vesta að taka vörur, en vegna
hvíldardagsins, og máske vegna síns eig-
in heilagleika, voru bæarbúar ófáaniegir
til að skipa út vörunum fyr en á mánu-
dag og láum við því aðgerðarlausir þar á
höfninni í fulla 24 tíma til litilla þæginda
fyrir þær lifandi verur, sem í skipinu voru.
Þegar svo loksins vörurnar voru komnar,
lagði Vesta tafarlaust á stað til Þórshafn
ar; þar var staðið við í nokkra kiukku-
tíma. í Þórshöfn fór eg í land af forvitni
því eg hafði aldrei áður komið í höfuðborg
Færeyja. Eg hugsaði til Reykjavíkur,
þegar eg .sá skóginn þar, því þótt hann sé
ekki mikiil, er hann þó mjög til prýðis
eins og hvarvetna annarstaðar og slær svo
þægilegum og unaðsrikum blæ á alt í
kringum sig. Eg gekk fram á höfðann
austanvert við víkina til að skoða
virkið þeirra Færeyinga. í kringum það
er garður, og datt mér í hug hve ótrú-
lega það gæti líkst gömlum kyrkjugarði,
sem sléttað hefir verið yfir. Á litlum hól
skamt fyrir norðan það stóð ftrstrendur
varði með grindvirki í kring. „Hver