Nýja Ísland - 01.10.1905, Side 5

NÝJA ÍSLAND.
9
varð að drekka, þegar sagt er einn, tveir
þrír,— að dansa þegar sagt er einn, tveir,
þrír — verð að láta mér leiðast, þegar
mér er skipað það«.
Hann lagði höndina á herðar mér og
mælti:
»Verið þér ekki mcð nein uppgerðar-
leiðindi á lífinu, kæri vinur. Þér eruð
ungur og kátur og gelið óhnugginn lilið
í augu kvenfólksins. En þann mann
þekki ég, sem gjarna mundi vilja vera í
sporum yðar í kveld og gefa til þess
þrjú ár af ævi sinni. Þér eigið að læra
að meta gæl'u yðar. — Góða nótt!« Að
svo mæltu sneri hann haki að mér og
fór burt.
Meðan ég var að liorfa á eftir hon-
um, kom mér í hug liáttalag hans í fé-
laginu forðum. Skyldi hann standa í
nokkru sambandi við deildarstjórann
eða fólk hans, eða var ef til vill einhver
af hinum hláeygu jungfrúm hæjarins
þarna uppi á dansleiknum, er svo hafði
gagntekið hjarta hans, að hann var að
sveima hér úti fyrir gluggunum eins og
riddarinn úr Tókaborg.
Við tröppurnar stóðu þjónar með blys
í liöndum; ég gekk upp og ætlaði mér
að bíða við meðan ungu stúlkurnar færu
fram hjá.
Ég rendi augunum undrandi inn í
salina og var það að vonum, því að
vel liefði mátt ælla þelta einliverja töfra-
höll sökurn skrautsins. Konurnar voru
fölar af aðdáun og afhrýðisemi, karl-
mennirnir rendu augunum liver til ann-
ars og voru þungbúnir á svip.
Hvernig gat embættismaður liaft efni
á að hafa svo mikið við?
»Er hann ríkur?« spurði ég einn fé-
laga minna.
»Það hlýtur hann að vera«, svaraði
hann.
»Faðir lians var neyddur til að sækja
um lausn frá emhætti vegna skulda«,
hvískraði liinn þriðji, ríkisráð nokkurt;
hjá lionum var seytt alt ilimt hæjarins
og var það siður hans að gæða kunn-
ingjum sínum á því góðgæti við og við.
»Þá hlýtur það að vera frúin, sem—«.
»Já, það væri sennilegra.«
»Hún er dóttir námueiganda, er rið-
inn var við stjórnarbyllingu«, hvískraði
ríkisráðið fyrnefnda. Vér litum umhverfis
oss hræddir. Því næst sagði einn:
»Það hefir þá verið sá andans skyld-
leiki, sem —«
»Hum-------«
Allir urðu nú skyndilega liræddir út
af þessum ofdirfskufullu orðum, cr töl-
uð höfðu verið, og tvístruðust víðs veg-
ar.«
»Nú, hvernig lízt yður á liana?« spurði
Rohertsen mig, er liann hýr í hragði
kom innan úr innri sölunum.
»Égvarrétt að koma«, svaraði ég, »og
þyrpingin-----«
Það var líka satt, fyrir framan mig
voru kniplingar, herar herðar og höl’uð
kvenna með liárið alla vega strokið og
slýft, svo þétt sem veggur, og liindraði
mig í að komast innar cftir.
»BIessaður, ryðjist þér áfram með
linefunum«, hvískraði hann, »ég get full-
yissað yður um, að hverri mínutu, sem