Nýja Ísland - 01.10.1905, Page 7

NÝJA ÍSLAND.
11
stundu hafði hún rctt sig við, og brosti
nú framan í sessunaut sinn, eins og
ekkert væri.
Með hjartslætti lagðist ég til livíldar
þessa nótt. Eg var ruglaður í höfðinu,
mér virtist blóm, ljós og berar herðar
iða flughart fram hjá mér.
Eg hað í hjarta mínu Helenu fyrir-
gefningar á því, að ég hafði gleymt henni
svo gersamlega þenna dag. En gat ég
að því gert?
Hún hét Agnes — þess mintist ég rétt
i því er ég sofnaði.
V.
Hún hét Agnes. ' IMeð þessari lnigsun
vaknaði ég næsta morgun.
Eg þaut upp úr rúminu og settist
hálfklæddur við skrifhorðið til þess að
skrifa Helenu og hiðja liana afsökunar.
Eg lýsti fyrir henni viðhöfninni í veizl-
unni kveldið áður, skrautinu í sölunum
kveldverðinum og yíir höl'uð öllu, sem
mig rak minni til. Iíitt gat ég þó ekki
um, og það var Agnes. Þegar ég ætl-
aði að skrifa eitthvað um hana, þá varð
hönd mín aflvana.
Eg liafði heldur enga ástæðu lil þess
að hryggja hana, vesalinginn, sem unni
mér svo lieitt og liafði orðið að þola
svo margt andstrevmi þann langa tíma,
sem hún hafði selið í festum. Sá tími
liafði verið sannur reynslulími fyrir mig
og enn meir fyrir liana.
Nýsloppinn lir skóla liafði ég trúlofast
henni, var hún þá barnung og enn á
stuttkjól og liárfléttan ekki lcngri en
rottuskott, en þó verð ég að segja það,
að torvclt var að finna stúlku á hennar
reki, er jafnaðist á við hana að fegurð.
Eg hafði kvatt listamannsdrauma þá,
er ég hafði alið í hrjósti mér frá barn-
æsku, til þess að geta haft ofan af fyrir
mér; ég valdi því embættisveginn, en ég
var svo óhygginn að hngsa ekki um
það, að þjónusta ríkisins krefst lengri
dvalar í forgarðinum en listin áður en
dyrnar að liinu allra-lielgasta opnast.
Nú voru liðin tíu ár og enn höfðu
vonir okkar ekki rætzt.
Sakir þess, að Helena var fátæk og
umkomulaus, varð hún að hafa ofan af
fyrir sér með kenslu, og þótti mér mikið
fyrir því. I hréfum sinum lét hún sem
hún væri glöð og vongóð, en því miður
fann ég þó oft milli linanna \'ott um
tár.
Og ég, vesalingur, gat ekki hjálpað
lienni; ég var sjálfur neyddur til að lifa
á foreldrum minum, þó að ég yrði ]>ess
var, live örðugt þeim veittist að ala önn
fvrir mér; en jafnan jukust þarfir mínar
því nær sem ég færðist þrítugu.
Einu sinni á hverju sumri, í orlofi
mínu, liitti ég Helenu. Mér virtist liún
verða fegurri eftir því sein árin liðu
fram, en það var þó einmitt þessi
fegurð hennar, sem gerði mig óró-
saman; það var sú fegurð, er stafár
af þjáningum. Augu hennar, sem fyrr-
um höfðu verið djarfmannleg, voru nú
orðin þunglyndisleg og hláir baugar
kringum þau; rósirnar á kinnum lienn-
ar voru að hverfa, en í þeirra stað færð-
ist í kinnar hennar þessi gagnsæi fölvi,
sem einkennir brjóstveika menn, Rödd-