Sumarliljan - 01.06.1919, Blaðsíða 4

2
SUMARLÍLJAN.
Suraar.
Veturinn er á förum. Sumarsólin
brosir móti fannskrýddum bygðum.
Sumar! Sumar! Pað eru fá orð
sem gleðja mannshjartað jatninnilega
sem það. Að eiga von á fagurgræn-
um fjallahlíðum, blómskreyttum völl-
um, drynjandi fossanið, ljúfmildum
lækjahlátri, margrödduðum fuglasöng,
— nýju fjöri, nýju Iífi.
Tilhlökkunin er mikilfengleg þegar
náttúran leysist úr vetrardvalanum,
og færist í græna kyrtilinn, ólgar
öll af fjöri og framtíðarvonum, eins
og æskublóðið í fjörmiklum unglingi.
Sumarið er gengið í garð, með
hvíta feldinn, skilnaðargjöf frá vetri.
Starfsþrá og kraftur glæðist í hverj-
um hug. Tilveran finnur að nú dugar
eigi að sofa. — — Vakna! vakna!
Hrista af sér drungafjötra vetrarins,
breiða faðminn móti sumarhlýjum
vonagróðri. Veturinn herðir lífsaflið
og starfskraftinn, en leggur það þó
í fjötra. Sumarið leysir það úr þeim
læðingi, og gjörir óljósar þrár og
hugmyndir, er f dvala hafa legið, að
veruleika.
Sumarið er komið! Pað heilsar
eyjunni okkar kæru,»yst á Ránarslóð-
um,« með ljúfum sólarkossi. Kyssir
á fannhvíta jökulskallana og brosir
hlýlega mót mjallarfeldinum. Það
streymirylur um Fjallkonuna. Oghún
bíður með eftirvæntingu og óþreyju
þeirrar stundar, er hún megi varpa
af sér hvíta hjúpnum og skrýðast
sumarbúningnum græna, blómskreytta.
Og aldan hlær við fætur hennar og
skvaldrar um framtíðina.
Nú er þörf að »vakna og vinna.«
Sumarið boðar okkur komu sæluríkra
sólardaga, skemtilegra útiferða í blíð-
viðrum þess, undir heiðbláu himin-
hvolfinu, frjálsra stunda, þar sem
maður getur teigað unaðsbikar nátt-
úrunnar í góðum félagsskap. Pað hef-
ir verið svo margt sem eigi hefir verið
hægt að leggja stund á vegna fjötra
þeirra, er veturinn hefir lagt á okkur.
En nú er starfstíminn kominn. Við
megum eigi láta hann líða í aðgjörða-
leysi. Og foreldrarnir verða að hvetja
drengina sína til að taka þátt í heil-
næmu og skemtilegu félagslífi, með
lifandi áhuga.
Sumarið kallar: Vaknið! vaknið!
og látið eigi líðandi stundina hverfa
frá ykkur án þess að hafa notað hana
á réttan hátt. Nóg er að vinna. Við
verðum að fagna hverri stund, gleð-
jast á henni, og vinna okkur sjáifum
og öðrum eitthvað til heilla.
Qrípum tækifærin Skátar! — Við
sem altaf eigum að vera viðbúnir.
Uin Skátahreyfinguna.
Pó talið sé að Seaton hafi fyrstur
stofnað Skátaregluna þá má samt
álíta að Sir Baden Powell eigi fyrstu
tildrögin eins og eftirfarandi saga
bendir til.
Pegar Englendingar og Búar átt-
ust við, tókst Búum eitt sinn að um-