Sumarliljan - 01.06.1919, Síða 8

6 SUMARLILJAN.
átti að hitta dverginn. Að nokkrum
mínútum liðnum var hann kominn
í fötin. Hann gekk út að gluggan-
um og stökk niður í garðinn.
Á mínútunni klukkan 5 stóð hann
á grasblettinum þar sem hann hafði
fundið hljóðpípuna. Hann blés of-
urveikt í hana og í sama bili stóð
dvergurinn hjá honum.
»Góðan morgun,* sagði litli mað-
urinn. »Segðu mér hvers þú óskar
í skiftum fyrir hljóðpípuna?«
»Heldurðu að þú getir gefið mér
einhvern töfragrip, svo eg geti lært
námsgreinarnar mínar fljótt og vel
svo eg hryggi ekki hana mömmu
og sé sjálfum mér til leiðinda?«
»Jú, jú, ekki held eg að það sé
nú mikill vandi,« sagði dvergurinn
og rétti Tuma ofurlitla dúnfjöður.
»Ef þú berð þessa fjöður í hárinu
mun þér ganga eins vel að læra
þyngstu námsgreinarnar eins og AB
C, og þegar þú ert orðinn stór, muntu
verða duglegur og nýtur maður, svo
mamma þín mun verða stolt af þér.«
Tumi fékk dvergnum hljópípuna,
sem tók við henni og blés snjalt í
hana. Unaðsfagrir tónar ómuðu út
um geiminn, og Tumi sá lævirkjana í
stórum hópum þjóta upp úr hreiðr-
unum og hefja sig til flugs. Þegar
hann leit aftur niður á jörðina var
dvergnrinn horfinn.
Dvergurinn hafði eigi narrað Tuma.
Upp frá þessum degi tók hann afar-
miklum framförum. Og hvernig sem
mamma hans spurði hann, hér og
þar úr bókunum, rak hann aldrei f
vörðurnar, en svaraði fljótt og vel.
Tumi varð mikill maður og for-
eldrar hans stórhreiknir af honum,
og það átti hann alt gjöf dvergsins
að þakka. Á hverjum morgni fór
Tumi snemma á fætur til að heyra
lævirkjana syngja, en aldrei sá hann
framar litla dverginn, né fann aðra
silfur-hljóðpípu.
(Lauslega þýtt.)
Aths.
Æfintýri þetta er ætlað yngstu les-
endum »Sumarliljunnar,« og ættu
þeir að geta lært af því: að kosti
maður kapps um að geðjast for-
eldrum sínum og vinna að því,
sem manni sjálfum getur orðið að
notum, þá er það gæfuvegur og
stærsta sporið í áttina til að verða
mikill maður, — þó maður eigi
enga töfrafjöður, þá getur maður
það ef maður vilt, — þá töfrafjöð-
ur þurfum við allir að eiga.
Þýð.
íþrótt íþróttanna.
Svo hefir sundið verið kallað, og
er það réttnefni. Hún er án efa ein
hin fegursta íþróttin. Alt frá ómuna-
tíð hefir hún verið iðkuð og ætíð
þótt Ijós vottur karlmensku og frækni.
í fornsögum vorum sjáum vér, að
forfeður vorir hafa haft dálæti mik-
ið á henni og stunduðu hana mjög.
Eriginn gat talist vera, »öllum listum
búinn,« utan væri hann góður sund-
maður. Og vér sjáum, að þá er
taldar eru íþróttir frægustu söguhetja