Sumarliljan - 01.06.1919, Qupperneq 12

10 SUMARLILJ AN.
.............. ■ nim ■■iiihi immfiiiinif ............................
ann og rétti úr sér. »Já, eg elska
hann, herra ofursti,« og svo benti
hann á fánann og mælti:.
»Sjáið, þessi blettur þarna er bióð
hetjunnar O’Rourke, hann féll við
Afganisten þar sem hann varði fán-
ann til hinstu stundar. — Og þessi
blettur er blóð hetjunnar O’Han-
laus.« — Tveir gamli foringjar urðu
hálfórólegir, þeir mintust O’Han-
laus, þegar hann helsærður bar1 fán-
ann og ofursta sinn særðan, í járn-
greipum sínum úr bardaganum við
Tel el Kepir og hné svo dauður. —
»Og þetta er mitt blóð.« Gamli fána-
berinn sagði það ofurrólega en augu
hans ljómuðu. Hann fletti frá sér
fötunum og sýndi þeim stórt ör á
brjóstinu. »Isandlwana,« sagði hann
aðeins.
»Og af þ v í tókuð þér fánann?*
»Nei, nei, herra ofursti, það sver
eg. En eg faldi mig í foringjasaln-
um, og þar var enginn, sem sýndi
honum þann heiður er vera bar, né
skeyttu neitt, um hann — alt öðruvísi
en áður, — og þessvegna, guð fyrir-
gefi ntér, stal eg honum til að sýna
honum þá lotning er honum bar.
Yngri foringjarnir bitu á varirnar.
»Hvað heitið þér?«
»0’CaIIaghan, herra ofursti, fyr-
verandi fánaberi við yðar herfylki.«
»0’Callaghan, hetjan, sem bjarg-
aði lífi mínu við Isandlwanal*
»Já, herra ofursti,« tautaði gamli
maðurinn. Tennen ofursti lagði hend-
urnar á axlir honuin.
»Guði sé lof!« hvíslaði hann. Guði
sé lof.« Reir tókust í hendur. Ó-
sjálfrátt, eins og eftir skipan, sneru
allir foringjarnir við og fóru út.
»Pessa kvölds mun eg Iengi minn-
ast,« mælti Tennen og strauk hend-
inni efir fánanum. Gamli fánaberinn
fal andlitið í höndum sér. Ofurst-
inn studdi á öxl honum. Hann hrökk
við. Ofurstinn rétti honum fánann.
Undrunarsvipur, — nærri óttakend-
ur — kom á andlit. O’Cailaghans.
»0’CalIaghan,« mælti ofurstinn.
»Rér skuluð koma með mér oghaldið
á fánanum með yður. Herfylkið
þarfnast yðár enn. — Herfylkið er
stolt af þér, O’Callaghan.
(Pýtt.)
Eftirtekt.
Hvernig þckkja skal lyndiseinkunnir
manna á klœðaburði o. fl.
Ekkert af skilningarvitunum er
fullkomið frá fæðingu, en sérhvert
þeirra hefir meiri eða minni líkur til
að geta þroskast. Skörp eftirtekt hlýt-
ur ætíð að að vera góð og gagnleg
í lífinu. Hún er til dæmis ómissandi
fyrir kaupsýslumanninn, lögregluþjón-
inn, sjómanninn o. fl. Eftirtektin
krefst þess, að maður hafi augun al-
staðar, liafi skarpa heyrn og sé mjög
lyktnæmur. Margar skepnur hafa þessi
skilningarvit ákaflega vel þroskuð,
sérstaklega lyktnæmi, og veiðimenn
segja að til einskis sé að ætla að
komast í námunda við vilt dýr nema