Sumarliljan - 01.06.1919, Qupperneq 13

SUMARLILJAN. 11
loftandvarinn standiaf dýrunum. Standi
hann aftur af veiðimanninum, lykta
þau hann á mörg hundruð metra
færi. Alstaðar þar sem menn eða dýr
fara yfir, verða ætíð eftir skilin
meira eða minna glögg merki; spor,
matarleifar, niðurtroðið eða bitið
gras, eldspítur o. s frv. Að taka eftir
slíkum merkjum getur oft leitt til
mikilsvarðandi ályktana, en ályktunin
er vandinn að raða öllurn einstökum
atriðum í eina fullkomna heild.
Að geta sér til um lyndiseinkunn
inanna eftir framkomu þeirra að dæma
er mjög brigðult. Pað er sagt að
lyndiseinkunn manna megi þekkja á
því, hvernig
maðurinn beri
höfuðfatið.
Ef það hall-
ast aðeins
lítið eitt, er
hann góðlát-
ur, ef þaðhall-
ast mikið, er
hann gortari,
sé það aftur
á hnakkanum,
er hann óá-
reiðanlegur
og maðursem
trauðla borg-
ar það sem
hann skuldar,
ef það er framan á höfðinu, er hann
djarfur og harðsóttur, en þó eigi
slæmur maður, sé það aftur á móti
alveg jafnt á höfðinu er hann, líklega
mjög heiðarlegur en að sama skapi
leiðinlegur félagi. (Sjá myndirnar.)
Göngulagið lýsir sérstaklega lík-
amsþroska mannsins. Próttsmái hé-
gómlegi maðurinn hefir trítlandi
göngulag og handleggjaslátt. Sá
taugaveiklaði, hraðar, órólegar hreyf-
ingar, nærri meðkippum. Slæping-
urinn, hægt og dragandi göngulag,'
íþróttamaðurinn, reglulegt, hratt, á-
kveðið og léttilegt. Háraliturinn ber
líka vott um óbrigðul lyndiseinkenni;
ljóshært fólk er vanalega rólynt, af-
skiftalítið, sérgott og með engar veru-
lega háleitar tilhneigingar. Dökkhært
aftur á móti, ofsafengið og viðkvæmt
en með miklu göfugri og listfengari
tilfinningar.
Að hafa mik-
ið hár fyrir
karlmenn, er
oft merki sér-
visku. Af
klæðnaðinum
eru skórnir
það markverð-
asta. Peirgeta
sagt manni
hvort eigand-
inn er reglu-
samur eða ó-
hirtinn. Pað
er undravert
hvað hægt er
að álykta af
fótabragðinu. Að ganga skóna jafnt,
er vottur um vinnuhyggindi og heið-
virði, að ganga þá meira utantil,
merkir fjörugt hugsjónaafl og löngun
til æfintýra, en i nnantil, þreklitla,