Ljós og sannleikur frá hinni helgu bók - 01.01.1936, Qupperneq 3

Ljós og Sannleikur
117
gera sérstaka daga í vikunni, t. d. fimmtudaginn, föstudag-
inn og sunnudaginn aÖ svokölluðum „minningardögum“, er
mjnn skyldu sérstaklega minnast siðustu viðburða í lífi
Frelsarans. „Við fimmtudaginn festist aðallega minningin
um ráð Gyðinganna að þvi er snertir hándtöku Krists; föstu-
dagurinn var lielgaður minningunni um dauða Krists“. Á
sunnudeginum minntust menn með gleði upprisu Frelsar-
ans frá dauðum. (Sjá Heggtveits Kirkehistorie bls. 177).
Þó að menn söfnuðust oft saman til guðsþjónustu, bæna
og föslu, var þó enginn i fyrstu að hugsa um að gera nokk-
urn þessara daga að hvildardegi eða helgidegi í stað hvild-
ardagsins (hins sjöunda dags). Hann lijeldu menn auðvit-
að framvegis sem hinn eina hvíldardag stofnsettan af Guði
En þessir minningardagar, af þeim varð sunnudagurinn
brátt fremstur, greiddu fyrir þeirri breytingu á hvíldar-
deginum, sem síðar var gerð. Guð hafði aldrei fyrirskipað
|)essa „minningardaga“, ekki voru heldur hinar árlegu liá-
tíðir, páskar, hvítasunna, jól o. fl. fyrirskipaðar af Guði,
heldur fengu menn þær lögleiddar nokkrum öldum eftir
Krists burð. Þessar hátíðir voru aðeins mannaskipanir, s*m
engan stuðning áttu í Heilagri ritningu; en þær höfðu þýð-
ingu fyrir sunnudaginn, þar sem aðalhátíðarnar smámsam-
an færðusl yfir á þann dag, sem með því fékk meiri helgiblæ.
Kristindónmr ag sóidýrkun. Eftir því sem kristindómur-
inn ruddi sér meira til rúms meðal heiðinna þjóða og kom
])vi til leiðar, að trúskifti urðu í öllum löndum, varð freist-
ingin ávalt meiri og meiri til að gera sunnudaginn að sér-
stökum hátíðisdegi, þvi að flestir meðal þessara heiðnu
þjóða voru sóldýrkendur, sem aðallega helguðu sínum
Guði sunnudaginn — sólardaginn. Til þess að eiga hægara