Ljós og sannleikur frá hinni helgu bók - 01.09.1936, Blaðsíða 3

Ljós og Sannleikur
175
vcra til. Til þess að engin ástœða sé til misskilnings, talar
Ritningin um „hinn annan dauða", sem hegningu óguðlegra.
Jafnt góðir sem vondir verða að deyja hinum fyrri dauða,
en aðeins óguðlegir deyja „liinum siðari dauða“, á degi
hegningarinnar.
Tökum ennfremur eftir hinum skýru orðum Gamla-Testa-
mentisins um afdrif þverbrotinna syndara. Lesum I. d. með
gaumgæfni 37. sálm Davíðs. Hvar finnum vér annars á vorri
tungu orð, er á ákveðnari eða kröftugri hátt geti gefið til
kynna, að óguðlegir eigi að verða algerlega afmáðir og
hætta að vera til? Fyrst að óguðlegum verður „útrýmt“,
fyrst að þeir „farast“, „hverfa“, „líða undir lok“, fyrst að
þá er „elcki framar að finna, þótt þeirra sé leitað", hvernig
geta menn þá fullyrt að þeir haldi áfram að vera til, lifi og
kveljist endalaust! Hvers vegna ættum vér fremur að trúa
miskunnarlausum mannaorðum, en liinum skýlausa vitnis-
burði Guðs? Spáinennirnir segja, er þeir tala um væntanlega
hegningu óguðlegra: „Það er úti um þá“, „þeir verða eilíf-
lega að engu“, „þeir eru afmáðir", „þeir mun verða cins
og þeir hafi aldrei verið til“, „óguðlcgir kollsteypast og eru
eigi framar til“. Skyldum vér þurfa fleiri vitnisburða við!
Þegar Guðs orð segir, að óguðlegir skuli ekki framar vera
til, þá er það óhagganlegt, liversu margir sem halda því
l'ram, að þeir verði kvaldir endalaust.
Þegar svo Biblían að lokum talar um þó höfuðskepnu, er
inun eyða liinum óguðlegu, tekur það af allan efa; því að
eldurinn er, eins og kunnugt er, sú höfuðskepna, sem full-
komnastri eyðingu veldur. Hér við hætist að Guðs orð líkir
óguðlegum við svo eldfim efni eins og t. d. „strá“, „hálm“,
„illgresi“, „þyrna“ og „þistla“ og hætir svo við: „Þeir munu