Eimreiðin - 01.01.1945, Blaðsíða 94

74
KJALLASKÁLDIÐ
KIMRBIÐliN
með ljúfum róm þú löngun lijartans innir
og löngu liorfna bernskustund á minnir.
Samt þín í dauð'a syngur blíðast tunga,
með sætuin róm þú kveður lieim og líf.
Ö, lát mig, herra, hjartað geyma unga
svo hreint, að eins ég megi, burt þá svíf,
sáttur við heim og síðsta dauðans kífið,
saklausum ástarrómi kveðja lífið.“
En sál lians þarfnast einnig annarra manna, eins og allar heil-
brigðar sálir. Hann leitar í bókunum sínum og finnur anda við
sitt liæfi. Svo skyldir eru þeir stórskáldið enska og íslenzki ung-
lingurinn á Fjöllunum, að enginn hefði betur þýtt smákvæði
Byrons, „My soul is dark“, en hann.
Og þykkeyrður heimurinn hrekkur við og undrast. Fáeinir
velvakandi menn taka eftir þeim, sem aleinn á fjöllum uppi
yrkir og brýzt í því að læra erlendar tungur.
— Næst þegar Jón Sigurðsson á Gautlöndum fer suður til
Reykjavíkur, er í för með honum frændi lians, einkennilegur
æskumaður. Og góðir menntanienn í liöfuðstaðnum taka vel á
móti honum.
Kristján Jónsson er orðinn skólapiltur — ástsæll og dáður af
þeim skólabræðrum, er skildu lianu, virkur og vinsæll þátttak-
andi í lífi og leikjum Latínuskólans í Reykjavík.
★
En eitt er að vera gestrisinn við undra-pilt ofan úr sveit og
annað að skilja fortíð hans og framtíð. Svo liarðhent liafði for-
tíðin verið, að sál hans og líkarni báru ólæknandi mein. Hjartað
var bilað af ómjúkum átökum samferðamannanna, ofreynslu í
baráttunni við óblíða náttúru f jallasveitanna og máske af ofneyzlu
áfengis, er þá var héraðssiður í áttliögum lians.
Um allt þetta vissu velunnarar lians í liöfuðstaðnum ekki neitt.
Þeir glöddust yfir afburða gáfum lians og næmi og snilldar þýð-
ingum úr latneskum gullaldarritum, en grunaði ekki live lífsbar-
áttan liafði gengið nærri lionum — og að boginn gat brostið, hve
nær sem var.
Og boginn brast,