Eimreiðin - 01.01.1945, Blaðsíða 101

eimreiðin
ÆVINTÝRI í WARNEMÚNDE
81
þótti verst að geta ekki náð í konu mína og mágkonu og látið
þær vita þessi blessunarríku úrslit, en þær sátu lokaðar inni
hinum megin í lestinni, svo ekki varð við því gert í bráðina. -—
Allt gekk nú að óskum, og brátt sá ég stromp Sameinaða gufu-
skipafélagsins á liinni dönsku ferju. Óliemjufargi var létt af huga
mínum, og mér fannst ég vera kominn heim. — Ég fann bvergi
stöð þá eða skrifstofu, sem ég átti að lieimsækja. Gekk ég því
beint niður að ferjunni og komst út í hana, án þess að vera kraf-
•Wi um vegabréf. — Hitti ég þar yfirmann einn og spurði liann
hvort hann vissi um þessa stöð; kvaðst liann ekki vita við hvað
hefði verið átt, og skvldi ég bíða átekta, þangað til lestin kæmi
út í skipið. —
Eftir drykklanga stund, sem ég notaði mér til þess að fá mér
einn góðan danskan bjór í skrælnaðar kverkarnar, kom svo lestin.
" Ég sá liöfuðið á konu minni, þar sem hún litaðist um út um
vagngluggann, áhyggjufull á svip. — Hraðaði ég mér sem mest
eg mátli upp í lestina, er hún hafði numið staðar á þilfari skipsins.
Þegar ég kom inn í klefa minn liitti ég svo á, að kunningi minn,
Þjóðverjinn, stóð frammi fyrir konu minni, talsvert valdsmann-
legur á svipinn og veifaði vegabréfi mínu. — „Hvar er hann?“
spurði hann í sífellu. „Hér,“ sagði ég, „og hvernig lialdið þér að
hún geti vitað það, þar sem þér lokuðuð liana inni?“ „Hvers vegna
mættuð þér ekki á stöðinni?“ spurði liann. „Vegna þess að ég
(ann enga stöð, og yfirmennirnir hér á skipinu gátu ekki sagt mér
lil vegar.“ „Komið þér þá strax með mér.“ Og með það vatt hann
®er út úr vagninum með vegabréf mitt í liendinni — og ég á eftir.
Fylgdarmaður minn vildi lieldur lilaupa, þegar í land kom, en
eg þverneitaði því, kvaðst ekki vera liraustur í lijarta, sem satt
Var — og liiti var nú aftur mikill. — Varð maðurinn þá hinn
þjúfmannlegasti og vildi leiða mig. En ég þóttist móðgaður, sagði,
að mér fyndist þessi meðferð öll á lösnum útlendingi mjög ólík
því, sem ég liefði átt að venjast fyrr á ferð minni um Þýzkaland.
Þjóðverjinn varð æ vingjarnlegri, bauð mér bifreið, en benti
'im leið á „stöðina“, sem var þar rétt lijá okkur. — Þetta var lítil
skúrbygging, og er inn kom, stóðu þar nokkrir menn og biðu eftir
‘ifgreiðslu. Þjóðverj inn minn ruddi þeim öllum frá afgreiðslu-
horðinu, afhenti embættismanni þeim, er þar var, vegabréf mitt
6