Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 36
24
EIMREIÐIN
skyndi idýrri og' öryggisríkri skikkju kvöldkyrrðar og notalegs ósjálf-
ræðis.
Ég ráfaði út hamrabrúnirnar og fetaði mig fram á klettarana,
horfði á þau skrípitröll, sem sær aldanna hefur höggvið úr þvi
efni, sem eldur fleygði í fang honum úr iðrum jarðar svo snöggt og
ónotalega, að hann hvæsti af bræði og blés söltum gufustrókum —
og suðaði síðan og suðaði langa hríð. Ég virti fyrir mér hjúfurlíf
varpfuglanna á syllum og stöllum, kafsund þeirra, sem hvítmerlaði
grænsævið, og naut hvítra og svartra flugblika yfir blökkum hraun-
strípum og fagurskyggðum spegli lygnra voga.
Síðan hélt ég aftur upp á grundir og hóla, horfði til fjalla,
renndi augunum yfir hraunbreiður og brekkur og út á víðsævið,
þar sem sólinni blæddi gegnum gráhvítan vefjarhött . . . Og hvert
sem ég gekk og hvert sem ég leit, skaut upp í huga mér brotum úr
ljóðum þess skálds, sem borið var á þessum stað, sem lék sér þarna
á blómabökkum lækjarins, tifaði um þetta tún, stóð undrandi
og hlustandi á hömrunum, horfði á ládautt liafið, jregar logn var
á grund, og á brimölduna, stríða og svellandi, starði á Jökulinn,
hinn yzta vörð við unnir blá — eða gerði hlé á leik sínum í húsum
inni og lagði eyrun við hinu heljarþunga hljóði brimsins og fann
það svo sem lama hverja taug og jafnvel orku hugans.
Ég leit á hinn hvíta fjallagoða Jökulinn, síðan á gult bloxn
•grundarinnar, og ég vissi ekki, hvað mér var. En skyndilega leit
•ég um öxh Ha — hafði ég ekki heyrt skrjáfa í grasinu? Og.eins
og einhver liefði svarað mér — hvaða vitleysa er þetta í þér, maður
— sagði ég upphátt og af mikilli ákefð:
„Jú, víst heyrði ég það!“
Og svo: Mér ekki einungis fannst það, heldur fann ég það, mer
liggur við að segja sá það einhverjum innri sjónum, að hann var
kominn þama til mín, — ekki drengurinn, heldur hinn silfrm*
hærði öldungur, ofurlítið kíminn. Ég varð hjartanlega glaður,
•gleymdi alveg, að ég hafði verið eitthvað miður mín, sagði og var
líka svolítið kíminn, þrátt fyrir virðinguna, sem ég bar fyrir hinum
gamalkæra og göfuga snillingi og í mínum augum hinum eina
sanna óðalshafa þessa sérkennilega og fagra staðar:
„Svo það var þá kannski jrú, sem stóðst fyrir því, að ég fór ekki
upp í fjall með samferðafólkinu."
Ónei, hann svaraði ekki, heldur lét eins og hann heyrði þetta ekkx,
•og svipurinn á andlitinu hafði breytzt. Hann hoi'fði háleitur til