Ægir - 01.10.1916, Síða 5

ÆGIR.
MÁNAÐARRIT FISKIFJELAGS ÍSLANDS
9.
eykjavik. Október, 1916.
Nr. 10.
Klukkudufl.
I dag las jeg þá fregn í Morgunblað-
inu, að á laugardaginn hafi vjelbáturinn
»Baldur« strandað við Garðskaga og
brotnað mjög. Garðskagariflð eða ílösin
iiggur NV frá Skaganum og nær fram 1
sjómílu. Miðið er: Keilir um vitann, en
sjáist Keilir ekki, þá á Útskálakirkja að
vera lítið eitt fyrir norðan vitann, og í
þeirri linu er rifið og stefna þess.
Það ber ekki oft við, að skip reki sig
a þarna, en komið hefur það fyrir og
þegar þess er gætt, hversu mörg skip og
lleytur eru á ferð um þetta svæði, þá
virðist svo, sem öllu sje óhætt eins og er.
Væru staðhættir eins í öðrum löndum
°g hjer við Garðskaga, mundu þó vera
gerðar einhverjar ráðstafanir til þess að
sjófarendum væri bent á hvar ílúðin
endar; hvar hún byrjar vita menn. Sjó-
uienn vita einnig, að hún liggur í norð-
Ur °g vestur og er ein sjómíla á lengd,
en að mæla slíkt i snatri er oft örðugt,
þess vegna er ekki hugsað um annað
en að vera nógu djúpt af henni, og það
kostar oft vinnu og kol.
í Faxaflóa getur komið þoka; það
®5'ndi sig dagana 16.—18. ágúst i sumar.
eiðin kringum Garðskaga er fjölfarin
°g er nokkurs konar þjóðbraut.
Far eð slys hafa komið fyrir á þess-
uni stað, og búast má við að það geti
lent oftar, einkum þar eð bátum fjölgar
óðum, sem stunda veiðar á þessu svæði,
þá virðist svo, að hjer þurfi eitthvað til
þess að leiðbeina og benda mönnum á,
hvar óhætt sje að fara fyrir flúðina, og
yrði hið auðveldasta og ódýrasta, að þar
væri lagt klukkuduíl, líkt og við rifið á
Akurey. Til slikrar klukku heyrist langar
leiðir þegar veður er slilt, og í dimm-
viðri og þoku, væri hljómur hennar góð
bending sjófarendum.
Jeg hef heyrt til Jdukkunnar á Akur-
eyjarrifi á bryggjunni i Viðey, og er sú
fjarlægð um ein dönsk míla. Til sömu
klukku hef jeg heyrt, er jeg kom upp
úr Fossvogi á leið frá Hafnarfirði, en
það var um nótt í blæjalogni. Hljóm-
urinn heyrist þvi langt og er hvervetna
hin besta bending.
Eílaust munu flestir halda, að fyrir
utan Garðskagaflös geti ekkert dufl legið
til lengdar vegna foráttu, en svo getur
það verið í laginu og festar það öruggar,
að slíkt þurfi ekki að óttast. Umferð í
kringum Garðskaga er nú orðin það
mikil, að þar ætti að gera leiðina hina
öruggustu. Menn sigla ekki upp á Skaga-
ílösina að gamni sínu, heldur af þvi, að
þeir ætla að fara hina skemstu leið, álíla
sig vera nógu langt undan landi lil að
komast fyrir hana, en áætlunin er röng,
því þeir hafa ekkert við að styðjast nema
sjónhendingu eina, og hún er venjulega
ónákvæmt mál. Þess vegna virðist þörf
á að eitthvert merki sje sett þar, sem sá
hættulegi staður hefur endamörk sín.