Ægir - 01.09.1920, Side 10

98
ÆGIR
vegna smáljósa þeirra, sem þar eiga að
loga getur einnig orðið þjóðinni dýrt,
þegar neilað er um vátryggingu á nauð-
synjum okkar og skipum þeim, sem þær
flytja vegna þess hve hættan er mikil
þegar undir land er komið og það er
sannanlegt, að hrakningar skipa byrja
þar, sem þeir ættu að enda, vegna þess
að leiðarmerkin vanta.
Ritað i ágúst 1920.
Sveinbjörn Egilson.
Síldveiðarnar 1920.
Um 140 þúsund tunnur mun þessa
árs síldarafli hafa orðið. — Aíli þessi
sundurliðast svo: Strandir 18.000 tunnur,
ísafjarðarsýsla 20.000 og Norðurland um
102.000 tunnur: Markaður fyrir þessa
síld var í Svíþjóð. Þaðan hafa menn
verið sendir hingað til lands, til þess að
vinna að eflingu viðskifta milli Islands
og Svíþjóðar.
1 ár ætluðu menn ekki að brenna sig
á sama soðinu og í fyrra. Síldin var
seld þegar viðunarlegt tilboð fjekkst.
Verðið í Gautaborg var 74 aura kíló,
þangað komin (cif), en í Stocholm 76—
77 aura. Um sölu þessai’a síldar hafa
borist svo Ijótar sögur, að þeim er vart
trúandi, en hjer ættu menn þeir, er
sildveiðar ætla að reka framvegis, að
taka sig saman um það að selja aldrei
Jramar Svíum síld, nema að þeir sendi
hingað lil lands sína eigin matsmenn,
sem hjer undirskrijuðn mat þeirrar síld-
ar, sem þeir vildu kaupa hjeðan. þar
eð landsmenn hafa ekki ráð til að borga
farmgjald, vátryggingu og annan kostnað
fyrir vöru, sem, er þangað er komin
dæmist að vera ónýt og hefur þó sem
ónýt vara þar, ýmsan kostnað i för
með sjer.
Vilji því Svíar frekari síldarverzlun
við íslendinga, ætti svar til þeirra að
vera þetta: Sendið ykkar matsmenn
hingað og kaupið hjer á staðnum þá
vöru, sem þeir dæma við ykkar hæfi,
þvi afgangi ráðstöfum við sjálfir.
Þeir sem við síldarsölu þessa árs eru
riðnir, ættu að gefa skýrslu um hin
greiðu viðskifti sin við Svía, sem blöðin
hjer gátu um í sumar, að unnið væri
að og sendimenn gerðir út hingað í þeim
tilgangi. Sje þessa árs sildarsala byrj-
unin, hvernig mun þá endirinn verða.
Hvenær komustum við svo langt, að
við sjálfir getum notað þessa kraftmiklu
fæðu til viðurværis. Aðrar þjóðir sækj-
ast eftir henni, sækja hana hingað á
miðin okkar en við viljum ekki sjá hana,
eða svo er það alment.
Mörgum íslendingum þykir þó sildin
góð en fjöldinn vill ekki borða hana, og
er það þjóðarmein. Heyrst hefur það,
að síld sje dýr fæða, en ekki mun hún
þó dýrari en önnur matvæli, sem okkur
Reykjvíkingum eru boðin — það er
talað um að verð á saltfiski sje lágt,
þegar það er 220 kr. Við Reykjavíkur-
búar greiðum með glöðu geði 360 kr. fyrir
skpd. af söltuðum fiski (1200 'S af óslægð-
um fiski með haus og hala mun gjöra
skippund af verkuðu, það sinnum 30
aurar = 360 krónur). Væri nú þessi
fiskur metinn, þá væri ekkert að segja
um þetta, en þegar hann er svo, að af
honum leggur megnan þef og beinin
fara að standa út úr bolnurn af elli, þá
má það eflaust með vissu segja, að nú
sem stendur muni hvergi betri markaður
fyrir fisk enn í Reykjavik, einkum þar
sem við í raun rjettri gefum 45 aura
fyrir pundið að öllum jafnaði, þegar við
fleygjum sem óætu haus og innvolsi,