Ægir - 01.07.1930, Blaðsíða 10

156
ÆGIR
enda er hann þar minni, og afbragðsgóð-
ur samt, þegar þess er gætt, að beituleysi
liefir verið þar meira til l)aga en annars-
staðar, einkum í seinni tíð.
Framan af liöfðu allir frosna beitu
(síld) og bar ekki á öðru en fiskurinn
befði góða lyst á lienni, að minnsta kosti
fengu sumir Siglufjárðarbátarnir milli
20 og 30 skpd. i róðri á liana, og einn 20
smál. bátur fékk 100 skpd. full i 3 róðr-
um. Varð eitt útgerðarfélag þar að senda
báta til Akureyrar til þess, að fá aðgerð á
fiskinum, svo mikið barst að, og befir það
aldrei icomið fvrir fyrri.
Um mánaðamótin maí og júní fékkst
talsvert mikið af vorsíld á Akureyri, en
tæpast mun það eins notadrjúg beita og
frosna síldin, sérstaklega þegar flytja
verður það langan vcg, tollir ])á illa á
önglunum.
Frá því um miðjan júní til mánaðar-
loka var alstaðar lítið um beitu, en nú er
rekneta- og herpinótasíldin komin fvrir
nokkru, svo væntanlega er nú ekki að ótt-
ast beituskort, fyrst um sinn, en fiskur er
nú mikið minni og óverulegri en áður,
meira af ruslfiski.
Trúlegt mætti nú virðast, að reynsla
þessa árs og margra undanfarinna ára
opnaði augu manna fyrir þeirri nauðsvn,
að eiga alltaf til frosna sild til beitu, að
minnsta kosti til júniloka, en trevsta
aldrei á vorbeituna, sem þráfaldlega
l)regst, og bersýnilega getur aldrei full-
nægt hinum sívaxandi flota. Það er dýr
bver dagurinn, sem flotinn verður að
liggja athafnalaus. En bér er ekki nema
ein úrlausn, þ. e. vönduð frystihús, nægi-
lega stór og nægilega víða, á lientugum
stöðum, til þess að geta sint allri beitu-
þörf ])ess svæðis að minnsta kosti, sem
bverju þcii’ra er ætlað að ná til. Samtímis
mætti með einfaldri béraðssamþykkt og
y r ð i líklega að lögbanna notkun nýrrar
beitu á miðunum, fram að þeim tíma, er
hafsíld fer venjulega að aflast, því engin
meining er i, að allur fjöldinn líði stór-
tjón árlega, fyrir hagsmuni fárra einstak-
linga, sem oft selja nýju beituna við
ósanngjarnlega báu verði.1)
A ferðum mínum i vor hefi ég lialdið
fundi þar sem því varð við komið og
skýrt þar fi'á störfum síðasta Fiskiþings,
og eins í viðtali við einstaka menn, en að
öðru leyti liafa umræðuefnin mest verið
sérmál binna einstöku deilda og veiði-
stöðva á hverjum stað, eins og vanalega.
Nú eru menn i óðaönn að búast til síld-
veiðanna og sum skipin farin og byrjuð
veiðar. Hin fyrstu fóru með reknet en eru
nú bætt reknetaveiðinni og bafa tekið
bei’pinætur i staðinn, og bafa suin ])egar
fengið töluvert af síld á þann bátt. Til
beitu hefur fyrst og fremst farið ])að, sein
þörfin befur krafist, en bitt mun bafa
farið til bræðslu. Sagt er að síldin sé ó-
vanalega feit á þessum tíma, og munu
sumir veiðendur vilja fá að salta nú þeg-
ar, af því þeir spá síldai’þurð seinni liluta
veiðitímans.
Sanivinnufélag sjómanna á Akureyri
befur leigt tvö línuveiðagufuskip og gerir
þau út á síldveiði. Þá Iiafa 2 menn þar
keypt í félagi línuveiðarann „Langanes“
og er mælt að þeir selji afla lians til fryst-
ingar á Akureyri, en ekki veit, ég sönnur
á þvi.
Eg man nú ekki eftir fleiru, sem ástæða
sé til að skrifa um, að þessu sinni, og læt
því bér staðar nuinið.
Svalbarðseyri, 9. júli 1930.
Páll Halldórsson.
* Um þessa uppástungu verða að líkindum skiftar
skoðanir. — Ritstjórinn.