Ægir - 01.05.1939, Blaðsíða 12

112
Æ G I R
rétt yfir þeim. Gat hún því ekki selt neitt
af slíkum vörum til Frakklands, sem áður
hafði keypt meira frá Spáni en nokkurt
annað land, að undanteknu Bretlandi.
Hún tók því upp þrennskonar tilhögun
á utanríkisverzlun sinni.
1) Þau lönd, sem viðurkenndu stjórn-
ina í Burgos, stofnuðu sérstaka ríkis-
skrifstofu, sem sáu um allar milliríkja-
greiðslur. Heitir þýzka skrifstofan ISMA
og sér hún um kaup á spönskum vörum
og sölu á þýzkum vörum.
2) Þau lönd, sem kaupa meira af
Spáni en Spánn af þeim og liafa óbundna
verzlun, svo sem Bretland, fengu spánsk-
ar vörur með heimsmarkaðsverði gegn
greiðslu i frjálsum gjaldeyri. Hinsvegar
varð að nota þann frjálsa gjaldeyri til að
greiða með allar nauðsynjar, sem ekki
fengust nema gegn slíkri greiðslu, og var
því innflutningurinn frá Bretlandi undir
mjög ströngu eftirliti.
3) Öll önnur lönd verzluðu við Spán
með einka-vöruskiptum (Privat-kom-
pensation). Þessi einka-vöruskipti munu
fyrst hafa verið notuð af ítaliu, sem varn-
armeðal gegn refsiráðstöfunum, og til
þess að þvinga ríki, sem vildu selja Italíu
vörur lil að kaupa þaðan. Þessi einka-
vöruskipti fara svo fram, að spánskur
innflytjandi fær aðeins að flytja inn vör-
ur frá öðrum en ofan-nefndum löndum,
upp á það, að hann geti greitt þær með
spönskum vörum. Verður því fyrst að
fara fram sala á spönskum vöriun, eða
jafn snemma. Er innflytjandi eða inn-
flytjendafélag, fær leyfi lil að kaupa vöru,
sem talin er nauðsynleg, er það leyfi
hundið því skilyrði, að liann geti selt
spánskar vörur fyrir sömu upphæð til
þess lands, sem liann vill kaupa frá.
Gildir það leyfi í sex mánuði, og getur
liann leitað fyrir sér um útflutning á
því tímabili. Eru síðan lagðir fram pro-
forma samningar um kaup og sölu fyrir
verzlunarmálaráðuneytið hér. Eru þeir at-
iiugaðir þar með gaumgæfni, til þess að
tryggja sér að verðið á báðum vöruteg-
undunum sé ekki landinu í óhag, að ekki
muni liægt að selja umsamdar vörur
gegn gjaldeyri, og að ekki sé um meira
magn að ræða en svo, að tryggt þyki að
viðtökulandið geti notað það innanlands.
Vilja Spánverjar þar með koma í veg
fyrir, að aðrar þjóðir hjóði spánskar vör-
ur teknar i skiptum, fvrir lægra verð en
Spánverjar sjálfir og komi þannig raski
á markaði þeirra.
Innflutningurinn er í liöndum Associ-
ación de Importadorce. Er sá félagsskap-
ur lögskipaður, og eru í honum allir þeir >
innflytjendur, sem fluttu inn saltfisk á
síðustu fríverzlunar árunum þreniur,
1931 lil 1933. Þeir kjósa sér formann
og ritara, sem verzlunarmálaráðuneytið
samþykkir. Formannsstöðunni gegnir nú
Don Francisco Sainz, aðaleigandi firm-
ans Trueha y Pardo, en Don Emiliano
Padró er ritari. Hver innflvtjandi fær
lilutfalls tölu i samræmi við innflutning t
hans á áðurnefndum þremur árum, og
hækkar hún eða lækkar, eftir þvi sem
innflutningsmagnið er ákveðið frá ári til
árs. Þar sem ríkisstjórnin kaupir mjög
mikið af fiskinum handa hernum, liefir
hún látið innflytjendafélagið sjá um þau
kaup og geyma fiskinn þar til hann væri
notaður.
Sú verzlun, sem fram hefir farið við
Danmörku og Noreg hefir verið með
vöruskiptum. Var leyfður vöruskipta-
samningur við Dani þann 5. des. siðast-
liðinn upp á £ 215.000. Nam saltfiskur-
inn £ 150.000, en allskonar aðrar vörur,
aðallega vélar og lyf £ 65.000. Siðan hafa
aðeins verið gerðir nokkrir smávægilegir
vöruskiptasamningar við Danmörku.
Tóku Danir banana og tómata fyrir fisk-
i