Dýraverndarinn - 01.04.1940, Blaðsíða 7

D Ý R A V E R N D A R 1 N N
19
Það getur úr þessu naumast orkað tvímælis, að
ofangreinds vinar míns verði því aðeins minnst að
nokkuru, að eg gjöri einhverjar tilraunir í þá átt,
eiula engum skyldara en mér að vinna slíkt verk.
En sá ljóður er á þvi ráði, að eg hefi aldrei við
ritstörf þeirrar tegundar fengist, cn seint að byrja
nám á því sviöi, þegar komið er á fremsta hlunn
áttunda áratugarins — og æfinnar. Eg mun því eigi
kiþpa mér upp við það, þótt væntanlegir lesendur
þessara lína liti svo á, að léleg skil séu hér gerð
Ijómandi fallegu efni. Hins vegar 'óska eg þess ein-
iæglega, að sem flestum þeim, er eigi hafa á'ö-
ur íhugað þessi mál gaumgæfilega, megi að lokn-
um lestri verða það ljósara en áður, hvers við meg-
um vænta af sumum húsdýrunum okkar, þegar þeim
er sýnd sú vinsemd og hlýja, er þau eiga heimtingu
á að fá að njóta. —
Vorið 1910 eignaðist Böðvar bróðir minn i Hafn-
arfirði ungan hvolp, svartan að lit, íslenskan í föð-
urætt, cn franskan i móðurætt, er hann nefndi Hrólf.
Var Hrólfur snennna mikill vexti og friður sýnum,
legri bitar í munni og hálsi en rauðmagahausinn
reyndist súlunni forðum.
Eg vil biðja ritstjóra Dýraverndarans að birta
frásögu þessa, enda tel eg hána lærdómsrika fyrir
börn og unglinga, ef hún mætti verða þeirn bend-
ing um, að gæta sín sem best við því, að hafa nokkra
hrekki eða keskni í frammi við dýrin, sem eigi
sjá né skilja, hver hætta þeim er búin oft og ein-
att af viðureign vor mannanna við þau og aðbúð
allri. Vér athugum það sjaldan .sem skyldi, að þau
finna til, hryggjast og gleðjast eins og vér, en skilja
þó og skynja miklu betur en oss grunar, hvað að
þeini snýr.
Athugaleysi og ungæðisháttur getur margan góð-
an unglinginn hent, og einnig margan góðan mann-
inn, eins og Sigurður Oddsson er og hefir ávalt
verið, þótt hönum vildi þetta til. Hann gleymir því
aldrei, og aðrir ættu einnig að muna það og láta
sér þetta athugaleysi hans að varnaði verða.
Jón Pálsson.
en sérstaklega starsýnt varð mér í fyrstu á augu
hans og yfirbragð alt, er var frábærlega gáfu- og
göfuglyndislegt. Og útlit Hrólfs laug engu hér að
lútandi.
Hrólfur var cigi nema rúmlega 3ja mánaða gam-
all, er hann kom fyrst til Rcykjavíkur, cnda varð
honum þá hált á sollinum hér. Þegar Böðvar að
kveldi þessa dag ætlaði að halda af stað heimlei'Öis,
var Hrólfur horfinn, og öll leit okkar bræðranna að
honum árangurslaus. Undi Böðvar hvarfi Hrólfs hið
versta, og taldi hvolpinn vera sér tapaðan. En svo
alvarlegar afleiðingar hafði þetta fyrsta og síðasta
gönuhlaup Þlrólfs þó ekki.
Góðri stundú eftir brottför Böðvars, kom Hrólf-
ur heim til mín, og var þá allæstur í skapi og að-
sópsmikill. Krafðist hann þegar inngöngu i hvert
cinasta herbergi i húsi mínu, og þefaði rækilega af
öllu og öllum. En er sú rannsókn reyndist árang-
urslaus, varð Hrólfur dapur i bragði og fylgdi mér
kyrlátlega inn í skrifstofu mína. Er þangað kom,
settist eg við skrifborð mitt og byrjaði að skrifa
bréf, er enga bið þoldi, en Hrólfur lagðist þegar
á fætur mér og hreyfði sig ekki á meðan eg sat kyr.
Að loknum skriftum gekk eg út, og fylgdi Hrólfur
mér tafarlaust. Beindi eg för okkar upp að Skóla-
vörðunni, í þeirri von, að hvolpurinn myndi þar
átta sig á staðháttum og halda heim til Hafnar-
fjarðar, en var þess og albúinn að fylgja honum
lengra, ef það reyndist nauðsynlegt. En út í þá
sálma vildi Hrólfur alls eigi fara. Þegar við áttum
fáa faðma ófarna að Skólavörðunni, sneri hvolp-
urinn snúðugt við, og hljóp í einum spretti heim
að húsi mínu, en beið mín þar. Tilraunir þessar
endurtók eg fleirum sinnum, en niðurstaðan varð æ
hin sama: Þegar við félagarnir nálguðumst Skóla-
vörðuna, sneri Hrólfur við, og sinti hvorki kalli mínu
né vinahótum. En eigi var ég fyr sestur við skrif-
borð mitt, en Hrólfur lagðist á fætur mér, og undr-
aðist eg þessi vinahót hans, þar sem þetta var fyrsti
kynnisdagur okkar. En við áttum eftir að kynnast
meira og betur en þetta.
Næsta morgun gerði eg enn itrekaðar tilraunir
til þess, að fá Hrólf með mér til Hafnarfjarðar, en
þess var enginn kostur; Var það þá ætlan mín að
geyma hvolpinn þar til Böðvar yrði næst á ferð í
Reykjavik, en það áform mitt fór og út um þúfur.
Skömmu fyrir hádegi þennan dag, heimtaði Hrólf-
ur útgönguleyfi, og var að því fengnu tafarlaust