Dýraverndarinn - 01.04.1940, Blaðsíða 10

oo
D Ý R A V E R N D A R I N N
Skömmu eftir a'Ö Hrólfur féll frá, átti eg' tal við
gamlan vin minn um ýmislegt þaÖ, er viÖ hafði hor-
i'Ö á langri samleiÖ okkar. Lét cg ])ess ])á me'Sal
annars getið, aÖ eg fagnaði því aÖ fá aftur a'S sjá
Iírólf, þá cr yfir landamærin kæmi. „Þelta máttu
ekki segja, Guðmundur", svaraÖi vinur minn, „því
þér hlýtur að vera þaÖ ljóst, að dýrin hafa enga
sál.“ Þessari staðhæfingu vinar míns var eg þvi
miður eigi fær um að svara á annan hátt en þann,
að hvað sem sálarlífi dýranna liði, myndi eg aldrei
trúnað á það festa, að þau t. d. væri hingað kornin
til þess eins, að þjóna meira og minna ónærgætnum
mönnum, þar til kraftar þeirra væri þrotnir, og svo
ætti öllu að vera lokið, er dauða jieirra bæri að
höndum. Skildum við vinirnir svo að því sinni, að
hvorugur gat annan sannfært.
Nokkurum dögum síðar átti'eg tal við kunningja
minn, Einar skáld Benediktsson, og har þá, eins og
jafnan, er maður átti tal við þann fjölhæfa gáfu-
mann, margt á góma. Að lokum varpaði eg fram
])eirri spurningu, hvort hann teldi líkur vera fyrir
því, að dýrin ætti framhaldslíf 5 vændum. Er mér
enn í fersku minni, hve alvöruþrungin rödd skálds-
ins var, er hann svaraði á þessa leið: „Þú getur ver-
ið algerlega áhyggjulaus út af örlögum dýranna
þinna, Guðmundur. Hestarnir verða hestar og hund-
arnir hundar — um alla eilífð.“
Þótt mjög skorti á það, að eg tæki alvarlega alt,
er þessi gletni maður sagði í góðra vina hópi, verk-
uðu ofangreind ummæli hans, eins og þau voru fram
borin, friðandi á mig. Duldist mér ])að heldur eigi,
að Einar Benediktsson sá á .sumum sviðum, og þá
einkum í þessa átt, annað og meira en flestir menn
aðrir, þeir, er eg hefi haft kynni af.
Garnall og góður vinur minn, hinn mesti sæmd-
armaður í hvívetna, lét einhverju sinni, er hann var
„glaður á góðri stund“, þau orð falla, að í raun
og veru væri ekkert eftirsóknarvert að komast í
himnaríki, ef maður fengi eigi að sjá reiðhestana
sína þar. En það er hvorttveggja, að mér er það
fyllilega ljóst, að engin alvara fólst í téðum um-
mælum, enda rnyndi eg eigi undir slíka yfirlýsingu
skrifa. Hins vegar skal eg enga dul á það draga,
])ótt einhverja fróma sál kunni slíkt að hneyksla,
að vonsvikinn verð eg, ef eg að lokinni síðustu lang-
ferð minni fæ eigi að sjá eitthvað til Hrólfs og
hestanna minna.
Reykjavík, 23. mars 1940.
G. Böðvarsson.
Viltar gæsirtamdar
Fáar eða jafnvel engar fuglategundir eru stygg-
ari eða betur á verði um líf sitt og velferð, en grá-
gæsir. Þær stansa hvergi án þess aS ein eða fleiri
séu á verSi og gildir þaS jafnt hvort hópurinn er
stór eöa smár. Um eSa eftir sumarmál ár hvert
kemur gæsin hingaS til lands úr vetrardvöl sinni
frá fjarlægum og hlýrri löndum; samhliSa henni
er helsinginn, sem er enn styggari og í stærri hóp-
um.
Þessum fuglategundum, senr eru líkar aS lit og
ýmsum háttum, rugla margir saman, og telja þaS
Páll á IijálmsstöSum og ungarnir.
alt grágæsir, en svo mikill stærSarmunur er á þeim,
aS grágæs vegur 3R2—4 kgr., en helsingi 2—2y>
kgr. Grágæsin verpir ví'Sa hér á SuSurlandi og á hin-
um ólíkustu stöSum, t. d. verpir hún í gljúfrum, á
syllum og pöllum, skógum og víSirunnum, mýr-
um og holtum; líka kemur fyrir, aS hún verpir í
hólmum i vötnum og tjörnum. SiSastliSiS vor urpu
álft og gæs á sama tíma í tveimur gulvíSirunnum
á árbakka fram viS Laugarvatn; voru rúmlega 1-
metrar milli hreiSranna. Ekki bar á öSru en aS ná-
býliS væri sæmilegt, því alt komst út hjá báSum;
en ]>ó er álftin hin grimmasta og ver hréiSur sitt
meS offorsi, ef því er a'S skifta.