Dýraverndarinn - 01.10.1940, Blaðsíða 5

aö þéir sé „sprengdir fyrir óþarflega harSa reiS,
slitnir sundur fyrir þungum ækjum, lagSar of-
þungar klyfjar á þá“ o. s. frv. — Um alifugla seg-
i'ð þér, ah ekki muni mjög ótítt, að þeir sé „látnir
deyja úr hungri og kulda, ef þeir geti eigi bjargaö
sér sjálfir." Og enn segiS þér sitt hvaö fleira í líka
átt, þó að ekki verSi nánara rakiS.
Ahfinslur yöar eður ákærur eru harla alvarlegav
og heföi vissulega farið betur á því, aS þær væri
studdar með ákveSnum dæmum og hiklaust Irent á
sökudólgana. Dýraverndarinn er þakklátur þeim
mönnum, sem gerast málsvarar dýranna og benda
á þaS, sem miSur fer urn meSferS þeirra. Og því
er ySur og öSrum óhætt aS treysta, aS ekki mun
skorta liSveislu af hálfu stjórnar Dýraverndunar-
félags íslands, er þvi berast rökstuddar kærur um
dýraníSslu. En órökstuddar ákærur og fullyrSingar
út í loftiS eru ekki mikils virSi. — Stjórnöndum
Dýraverndunarfélagsins er ljóst, aS enn muni víSa
umbóta þörf, þó aS mörgu hafi aS vísu veriS til
vegar snúiS siSustu árin og all-mikiS áunnist. Eti
meSur því, aS ákærur ySar beinast ekki aS nafn-
greindum einstaklingum, er sekir hafi gerst um
dýraníSslu, þá er vitanlega ekki þægt aS sinna er-
indi ySar á annan hátt en þann, aS geta um efni
þess.
Eitt af því, sem þér geriS aS umtalsefni, er nauS-
syn þess, aS stofnuS verSi sem allra flest dýra-
verndunarfélög —• helst aS komiS verSi á fót „einu
öflugu dýraverndunarfélagi í hverjum hrepp á
landinu", eins og þér komist aS orSi. — Þetta er
gömul og góS hugmynd dýravina og væri mjög
æskilegt, aS henni yrSi hrundiS í framkvæmd. En
til þess að svo megi verSa, þarf áhugi fólksins
sjálfs aS vera nægur. Almenningur þarf að eignast
Bréfi svarað.
Herra Sig. Erlendsson:
Bréf ySar til Dýraverndarans kemur víSa viS og
þykir ekki rétt, a'S láta því meS öllu ósvaraS. —
Þér staShæfiS, til dæmis aS taka, aS víSa um sveit-
ir landsins tíSkist þaS enn í dag, aS fé sé deytt
meS hálsskurSi, þ. e. skoriS á háls í full fjöri, eins
og „tiSkast haíi frá ómunatíS". En þér látiS því
miSur undir höfuS leggjast, aS nefna nokkur ákveS-
in dæmi um þessar aSfarir eSa benda á sérstaka
menn og einstök heimili, sem noti þessa lögbönn-
uSu deySingaraSferS. í öSru lagi staShæfiS þér, aS
hordauSinn sé enn í dag algengur víSa um sveitir,
einkum þar sem á beit sé treyst, þrátt fyrir alt,
sem til þess hafi veriS gert, aS útrýma honum. En
J>aS er eins meS Jæssa ásökun og hina fyrri, aS þér
nefniS ekki nein dænri máli ySar til sönnunar, bend-
iS ekki á neina nafngreinda sökudólga eSa hor-
konga. Þér segiS: „Þetta hvorttveggja (Jr. e. háls-
skurSur og hordauSi) „á sér staS í fjöldamörgum
stöSum, meira aS segja á hordauSinn sér staS i
sveitum og viS sjó í bestu árum“. 1 þriSja lagi
haldiS Jrér Jrví fram, aS víSa sé fariS mjög illa og
ómannúSlega meS sauSfé „Jregar baSaS er á vetrin
og rúiS á vorin.“ Um aSfarir sumra manna, er Jreir
taki ull af fé sínu, segi Iþér margt ljótt, m. a. JraS,
„aS ullin sé miskunnarlaust rifin upp úr berum
bjórnum". En Jjegar fé sé baSaS aS vetrinum verSi
J)aS iSulega fyrir margvíslegum hrakningum og
harSneskju. Þér lýsiS ekki hinni illu meSferS nán-
ara, leitist ekki viS aS rökstySja ákærurnar.
Þér látiS Jress enn fremur getiS, aS hestum sé
mjög misboSiS. Stundum komi JjaS jafnvel fyrir,