Dýraverndarinn - 01.10.1940, Blaðsíða 7

DÝRAVERNDARINN
5i
um þá að bera vetlingana mína, smalaprikiö eða
eitthvað annað af clóti mínu.
Eins og titt er um drengi á niínum aldri,, var eg
gjarn á að týna, sérstaklega vetlingunum mínum,
og hlaut, sem von var, snuprur fyrir. Eitt sinn
sem oftar var eg á gangi við ærnar, og varð þess
þá vís, að eg var búinn að týna vetlingunum. Mundi
eg ekki hvar eg hefði verið seinast með þá og
taldi því vonlítið, að eg fyndi þá. Þótti mér þetta
ilt, þvi veður var kalt, og ekki efnilegt, að koma
heim með þau tíðindi, að enn einu sinni væru vetl-
ingarnir mínir horfnir.
Þá datt mér í hug, að Týrus gæti hjálpað. Sýndi
eg honum berar hendurnar og sagði honum, að
leita að vetlingunum. Skildi hann strax í hvert ó-
efni væri komið fyrir mér og þaut af staö til baka
sömu leið og við höfðum komið, snuðrandi slóð-
ina og hvarf brátt bak við leiti. Eg gekk í hámót
á eftir honum. Eftir góða stund kom hann til baka
með báða vetlingana og var nú all upp með sér.
Enda fagnaði eg yfir fundvísi hans, klappaði hon-
lun og gaf honum vænan bita úr nestispokanum.
Eftir þetta gerði eg mér oft til gamans, að skilja
eftir vetlinga mína einhversstaðar úti um hagann,
svo hann sæi ekki, og siðan er eg var kominn langt
frá staðnum, sagði eg honum að leita. Stundum
sýndi eg honum bera höndina, án þess að tala til
hans. Fór hann þá æfinlega af stað og kom með
vetlingana eftir skamma stund. Sama gilti um
hvern annan lilut, er eg sagði honum að leita að,
svo sem smalaprikið mitt, hrossabrestinn (áhald
sem notað var við vörslu) eða svipuna. Nöfnin á
þessum hlutum þekti hann vel, og aldrei brást, að
hann fyndi það, sem -hann leitaði að. Enda brá svo
við, að nú tapaði eg aldrei því, sem eg hafði með-
ferðis af þessu tagi.
Eitt sinn um vetur, eftir að Týrus var orðinn
fullorðinn, var eg sendur í góðu veðri að gæta
hrossa, er gengu úti all-langt frá heimili mínu. Eg
átti að koma við á næsta bæ til að skila bréfi. Þeg-
ar eg kom heim á hlaðið á bænum, kom heima-
hundurinn á móti okkur. Var hann mesti beljaki
og grimdarvargur. Réðst hann jDegar á Týrus af
mikilli grimd og keyrði hann undir sig. Tókst
mér með aðstoð bóndans, sem kom út í þessu, að
skilja ])á. En Týrus var blóðugur og illa útleikinn
eftir l)ardagann.
Eg fór síðan inn með bóndanum og Joáði góð-
gerðir, en skeytti ekki meira um hundana. Þegar
eg fór inn, skildi eg stafinn minn eftir í bæjar-
dyrunum. Þegar eg hafði þegið kaffi, fylgdi bónd-
inn mér til dyra. En jægar eg ætlaði að taka til
stafsins, var hann horfinn. Leituðum við (bónd-
inn) að stafnum úti kringum bæinn, því verið
gat að krakkar hefðu borið hann út. En leitin var
árangurslaus. Hætti eg jjví að leita og hélt af stað,
en bað bóndann að geyma stafinn, ef hann fynd-
ist. Hélt eg nú á j)ær slóðir er hrossanna var von
og fann þau brátt öll.
Þegar eg fór að reka hrossin til, tók eg fyrst
eftir að Týrus var ekki með mér. Undraðist eg
Jjað, ])ví aldrei hafði hann yfirgefið mig á ferða-
lagi. En er eg hugsaði um þetta betur, fanst mér
sennilegast, að hann hefði ekki haldist við heima
á bænum, sem áður er getið, fyrir áleitni grimma
rakkans og því flúið heim. Þetta reyndist líka rétt,
þvi jjegar eg á heimleið var kominn heim undir
túnið, kom Týrus þar á móti mér með miklum
fögnuði. Var hann með stafinn minn og lagði hann
fyrir fætur mér og flaðraði upp um mig með augna-
ráði, sem eg hlaut að skilja svo, að hann væri að frið-
mælast við mig og biðja afsökunar á framferði sínu.
Var mér sagt heima, að Týrus hefði fyrir nokk-
uru verið kominn heim. Ætluðu piltarnir að taka
af honum stafinn, en hann vildi ekki láta hann
lausan, heldur forðaði sér með hann upp í bæjar-
sund og lagðist þar. Beið hann svo þar, þangað til
hann sá mig koma.
Einn vetur, meðan eg átti Týrus, lá eg í rúminu
nokkurn tíma. Hafði eg vont handarmein. Vildi
Týrus þá fá að liggja inni við rúmið mitt, og var
honum leyft það að deginum. — Einn clag, er mér
var farið að batna, sat Týrus sem oftar hjá rúmi
mínu, og lagði trýnið upp á stokkinn. Strauk eg
þá um kollinn á honum með heilu hendinni og
sagði við hann : ,,Veistu um vetlingana mína mma?“
Hann fór strax til og skreið undir rúm, sem var í
hinum enda baðstofunnar, en ]>ar voru plögg geymd
i kassa. Tókst honum að toga kassann undan rúm-
inu. Rótaði hann svo í kassanum, ])ar til hann fann
vetlingana mína og kom með þá og lagði þá hjá
mér á rúmstokkinn. Voru þeir svo teknir og látnir
aftur í kassann, en því undi hann ekki og sótti þá
á ný. —
Margar sögur líkar gæti eg sagt af Týrusi mín-
um, en læt nú staðar numið.