Dýraverndarinn - 01.05.1946, Blaðsíða 3

Sunnan vaka vindar þýðir,
vorið bjarta færist nær.
Sólin liækkar; brosa blíðir
blómaknappar, foldin grær.
Sumargestir f jaður-fríðir
fljúga heim, — ]>á sá í gær.
Var sem hlýddi’ á helgar tíðir,
hljómur barst að eyrum skær.
Glaðir sungu sætum rómi,
svifu lxátt um loftin blá.
Mér finnst likt sem ennþái ómi
undurmilda röddin há.
Andans kaldur doða-drómi
datt af mér — þá hópinn sá.
Töfrahreimur, tign og Ijómi
lil mín barst þeim vinum frá.
Vonaglaðir vængjum þöndum
veginn svifu lofts um geim,
suðrænum frá sólarlöndum,
sigri virtust fagna þeim:
aftur heilsa ættlandsströndum,
enn að vera komnir heim.
Átthaganna bundnir böndum
bú skal rcist, af hverjum tveim.
Sjáið, hvað þeir setja glaðir
sín að byggja hreiður smá.
Safna stráium, raða’ í raðir,
riðið körfu litla fá.
Saman starfa „frú“ og „faðir“,
fjarri þeim er hyggjan grá.
Hver sá heljar treður traðir,
er tekur vopn að myrða þá.
Alfaðir og sumarsólin,
signi þá um hæð og mó.
Gefi’ að finni gömlu bólin,
gleði, fæðu, yndi, fró.
Varni hretum, veiti skjólin,
verndi börnin smá í ró.
Þó að sunnar syngi’ um jólin,
syngi’ að vori heima þó.
S ó l m. E i na r s s o n.