Dýraverndarinn - 01.05.1946, Blaðsíða 5

DtRAVERNDARINN
27
Tvisvar fjórlembd.
Ærin á myndinni hét H n y ð r a. Hún
yar fremur smávaxin, en þó sæmilega væn
kind. Tvö fyrstu vorin, sem hún bar, var hún
tvílcmbd í hvorl sinn. Vorið 1941 bar hún
ó. júní og átti |)á fjögur lömb, þrjár gimbrar
°g hrút, og voru þrjú lömbin hvít, en eitt
svart. öll voru lömbin vel frísk og ógu sem
hér segir: 2.950, 2.250, 2.250 og 2.150 kgr.,
rða öll til samans: 9.6 0 0 k g r.
Hnyðra var mjög góð við fjórlembingana
sína, lét sér annt um þá og var allt af að lofa
þeim að sjúga. Þó virtist, er vika var liðin, sem
henni mundi ofraun að fæða allan hópinn. Tók
eg því tvær gimbrarnar af henni í fóstur og
ólust J)ær upp sem heimalningar.
Næsta vor (1942) har Hnyðra 21. maí og
var enn fjórlemhd, en J)á kom eitt lambið
óautt. Hin voru öll frísk og þrifust vel; J)ótti
þó réttara að láta ekki Hnyðru vera að basla
með þau öll sumarlangt og tók eg því eitt í
fóstur og ól heima.
Vorið 1943 var Hnyðra aðeins einlemlxl, átti
vænan hrút, sem hún gekk með um sumarið.
Um haustið var öllu fé hér á Siglunesi lógað.
Sigrún Ásgrímsdóttir„
var ekki aðeins afburða vitur, lieldur átti liún
og sérstaklega stcrka skapgerð. Framan af var
hún haldin eins konar minnimáttar kennd gagn-
vart stærri og eldri kúnum. En brátt fann hún,
oð J)yngdin ein og miklir vöðvar J)eirra máttu
sín lítið gegn hcnnar eigin „viti“.
Snemma varð cg þess var, að Blábjalla gerði
sér far um að geðjast mér í hvívetna. Ef til
vill hefir hún með J)ví viljað launa mér um-
h'yggju þá, cr eg sýndi henni á meðan hún var
ong og ósjálfhjarga. Enginn okkar vcit, hvc
mikið húsdýrin skilja af mæltu máli, liitt þyk-
ist eg mega fullyrða, að þau geti lesið liuga
nianns, ef þau óska J)ess. Þegar eg opnaði hlið
vissi Blábjalla samstundis, hvort J)að var að
nýju haglendi eða ekki; kom liún J)á til mín
vagandi og ánægð á svip og öll kúahjörðin
a hæla henni.
Um eitt voru þær næsta ólíkar Blábjalla og
Branda: Blábjalla virti eignarréttinn að engu
og fannst ekkert til um að traðka um akra
nágrannanna, J)egar hana lysti. En eigi leyfði
hún sér þó slíkt án varúðar, eða ef eg var
nærri og lét í Ijós vanþóknun mína, sem sam-
vizka hennar var fljót að taka eftir. Sennilega
hefði eg aldrei vitað um þetta háttalag henn-
ar, hefði eg ekki tckið eftir J)ví, að nytin í
kúnum hækkaði skyndilega. Þetta var um miðj-
an vetur. Kýrnar átu gjöfina inni, en lágu
annars næturlangt úti í haganum, J)ar sem góð
skýli voru fyrir J)ær að flýja til, ef lirakviðri
gerði. Blábjalla fór allt af fyrir kúnum niður
að hliðinu á kveldin. Og í morgunskimunni
J)egar eg kom þangað með ljósker í hendinni,
beið hún við hliðið ásamt allri hjörðinni.
Svo var J)að eitt kveld í rökkrinu að eg njósn-
aði um kýrnar. Sá eg J)á, að Blábjalla flýtti
sér rakleitt yfir hagablett þann, sem eg ætl-
aði kúnum í J)að sinn og fannst mér asinn á
henni undarlega mikill, J)ar sem hún hafði J)á
nýlokið ríkulegri gjöf og varla von á góðum
feng í haganum til viðbótar. Him hlaut því að
vita af einhverju verulega góðu utan hans.
Og J)arna stóð eg hana að því að lokka allar
kýrnar á eftir sér í gegnum smugu á gerðinu
inn á rófnaakur nágrannans. Þetta hafði hún
leikið nokkurar nætur í röð, og smalað svo
kúnum á hverjum morgni að hliðinu, til þess
að ná stundvíslega í morgungjöfina.
Svipbrigða gætir mjög lijá kúnum, og hefir
svipur þeirra að geyma öll tilhrigði tilfinninga,
nema hlátursins. Og þær geta vissulega grát-