Dýraverndarinn - 01.05.1946, Blaðsíða 9

DtRAVERNDARINN
31
imÚÐ OG FREKJA
Nú sendi eg Dýraverndaranum myndir af
síðustu fósturbörnunum mínum, tveimur grá-
um gimbrum. Þær eru tvílembingar og born-
ar 7. júní næstliðið vor. Voru mér færðar þær
samstundis inn í eldhús og þá svo vanburða,
að varla sást lífsmark með þeim. Mér varð
fyrst fyrir að setja þær í skálina á borðvog-
inni minni og reyndust þær þá misjafnlega
þungar, sú hin stærri eitt kíló, en hin aðeins
900 grömm. Svo lítil lömb hafði eg aldrei aug-
um litið. Nú vildi eg lai’a að láta þær lifna
við og lét þær báðar inn í bakai’ofninn. Eftir
klukkustund hjörnuðu þær svo við, að þær
fóru að halda höfði og reyna að brölta á fæt-
ur. Allt af var sú stærri duglegri, enda var
sú minni öll skökk og fæturnir snúnir. Oft
þurfti að gefa þeirn fyrstu sólarhringana, en
smár vai'ð skammtui’inn að vei’a í hvert sinn.
Fyi’ri myndin er tekin af þeim á húströpp-
unum þegar þær voru hálfsmánaðar gamlax*.
Því miður er myndin óskír, þó má greina
ganga á undan henni, og þar var hún þó alixx
í tólf vetur. Hin hrossin fóru inn þegar opn-
að var, en hún beið í'óleg úti, unz hirðirinn
kom og tók í faxið á henni eða í tauminn,
þá kom hún öi'ugg og ánægð að sjá. Aldrei
skildi eg, hvers vegna hún gerði þetta, en vafa-
laust hefir hún haft einhverja ástæðu til þess
að tortryggja þetta nýja hús.
Fluga var felld i lxaust, ólxölt og íxieð lxraust
lungu. En seinustu árin var lxún orðin nokk-
uð sein-ætin. Þvi var það, að eg tók xxpp á
að leysa hana allt af, ef eg átti leið fram lijá,
þar trai hún stóð bxxndin við hestasteininn. Og
líklega minnist eg liennar lengst eins og hún
var h.j, er hún sá mig nálgast, þá í'eisti hún
hör.ukð og flipinn titraði lítið eitt, án þess að
heyrðisl.
I febrúannánuði 1946,
Jóhanna Kristjánsdóttir.
.... liálfsmánaðar gamlar ....
kisu þár hjá þeim. Þegar kisa sá, livað við
mæðgumar sýndunx þessunx litlu vesalingum
ixxikla umhyggju, lannst henxxi sjálfsagt að
gei'a það líka.
Eftir tvo daga þótti sennilegt, að þær syst-
ur nxundu ætla að lifa eittlxvað lengui', og lcoixx
þá ixxikið vaixdamál til sögunnar: nafngift
þeirra. Þá var það eitt sinn, að telpurnar mín-
ar voru að drykkja þeim, að annarri þeirra
vai'ð að orði við stæi'i'i gimbrina: „Þú ert ljóta
frekjan!“ Þai’na fannst nafnið, og höfum við
síðan kallað haxxa Frekju, en til þess að refs-
ingin yrði meii'a áberandi, var hin þegar nefnd
Práð. Síðaxx lxafa þær lxeitið Prúð og Frekja
og þekkir lxvor sitt íxafn.
Lengi fram eftir voru þær systur undur
smávaxnar, einkum þó Prúð. En lýsi og ný-
nxjólk liöfðu furðanleg áhrif á þessa veik-
byggðu vesalinga. Siðari nxyndin er tekin af
þeirn gangnadaginn, 19. september (1945), en
þvi miður gat eg ekki vegið þær þá. Nú eru
þær taldar meðal lömh.
Mai'gar sögur væri liægt að segja af þeim
systrum, þótt ekki sé tími til þess núna. Að
upplagi eru þær mjög ólíkar. Frekja er kald-
lynd og fyrtin við alla nema mig, en Prúð er
blíðlynd og góð við alla. Þið sjáið á mynd-
inni, hve þær eru blíðar og ánægðar að lilusta;
þar er Prúð nær mér. Ef eg hefi ástæðu til
að ná af þeirn mynd í vor, þætti mér gaman
að lofa lesöndum Dýraverndarans að sjá, hverj-
unx breytingum þær liafa tekið veti’arlangt. En
sennilega þarf ekki að vænta þess að þær nái
háum aldri, því að móðirin var aðfram konx-