Dýraverndarinn - 01.05.1946, Blaðsíða 7

DYRAVERNDARINN
29
Fluga vorið 1945.
og stóð svo grafkyrr. Eg sé þær ennþá fyrir
mér mæðgurnar, þar sem þær stóðu hnarreist-
ar og frjálslegar .... og létu okkur, börnin,
taka sig. Við tvímenntum heim. Á leiðinni
kvartaði eg undan því, live harður væri hrygg-
ur Lýsu, líklega hefi eg verið með reiðsæri,
það kom stundum fyrir á vorin á þeim áriun,
en í þetta sinn er mér minnisstætt, hvernig
Ölafur bætti úr þessu. Hann klæddi sig úr jakk-
anum og lét mig hafa hann fyrir reiðver. Eftir
])að ]nirfti eg ekki að kvarta, en hvernig jakk-
inn var ásýndum þegar heirn kom, skal ósagt
látið.
Fyrsta veturinn var Fluga alin ein í húsi,
sem var áfast lambhúsinu og rúmaði varla
nema einn hest. Henni var ekki beitt, en einn
góðan veðurdag datt einhverjum í hug, að
nauðsynlegt væri að lofa folaldinu að viðra
sig. Þá var hér vetrarmaður karl einn, sem
Kristinn hét. Hann lét band um hálsinn á Flugu
og hélt sjálfur í endann, því að hann vildi ekki
missa hana eitthvað út í buskann. Þegar Fluga
kom út í góða veðrið greip Iiana galsi, hún
brá á leilc og vildi taka til fótanna. Kristinn
reyndi að halda henni við húsið, cn af því að
lamhhúsið var næsta lágreist, lyfti sú litla sér
upp á vegginn, yfir mæninn og niður hinum
megin, og fylgdi karlinn á eftir án ])ess að
sleppa endanum. Þetta var fyi'sta tamningin.
Þegar Fluga var Jjriggja vetra var farið að
sniiast á henni. Um sumarið varð hún smala-
hestur minn og reið eg henni, þegar e.g fór
með lieybandið framan af Mjóadal. Þetta var
„grasleysissumarið“ 1918, eftir „frostavetur-
inn“. Þá voru heimaslægjur svo illa sprottn-
ar, að gi-ipið var til þess að heyja fi-am á dal,
þó að löng leið væi’i heim að flytja. Stundum
var Fluga mér dálítið óþjál, einkum er við
vorum einar á ferð, nokkurum sinnum valt
eg af henni, cn allt af náði eg henni aftur og
allt af komst cg leiðar minnar á lienni. Hitt
veit eg ekki, hvor okkar það var, sem meir
tamdi hina.
Fjögurra vetra gömul kornst Iiún í kynni
við í'eiðing og heim bar hún móinn í 27 ár.
Móskurðui'inn er uppi á fjalli í hvilft, sem lieit-
ir Kálfabani. Þangað er ekki fært með vagn
og verður að flytja rnóinn á reiðing niður bratta
lilíð. Fluga var níu ái'a þegar vagn kom á heim-
ilið; upp frá þvi varð aðalstarf hennar í aktygj-
unum. Þó var hún lengi vel notuð til í’ciðar
líka, þegar með þurfti, enda var lnin bæði
þýðgeng og lipur. Og svo var hún fótviss, að
um hana mátti segja: „Aldrei hnaut hún eða
féll alla sína daga“. A. m. k. vissi eg aldrei
til þess.
Voi'ið, sem Fluga var fimnx veti'a, komst hún
í lífsháska, og af því að björgun hennar þá
er eina kraftaverkið, senx eg lxcfi verið sjón-
arvottur að, langar mig til að segja dálítið
greinilega frá því. Heiðará fellur af Gcmlufalls-
heiði niður á Bjarnardal. Hún er vatnslítil, en
fellur í flúðum og fossum. Yfir liana liggur
leiðin millum önundarfjarðar og Dýrafjarðar.
En þar senx áin gat á stundunx ox’ðið hinn versti
farartálmi, hafði verið sett á hana all-mynd-
Mórinn reiddur heim.