Dýraverndarinn - 01.09.1947, Blaðsíða 3

EMiL TDMABEDN :
SAGAJV AF KOL
Tildrög.
Sumarið 1910 vann ég aðallega að jarða-
bótum á nokkrum heimilum i lireppsfélagi
einu á Austfjörðum. Og sólbjartan sunnudag
einn, seint um sumarið, var ég lausríðandi
á ferð milli Eskifjarðar og Reyðarfjarðar og
fór mikinn, eins og gömlu mennirnir orðuðu
það á stundum.
Þegar lialla tók niður Hólmahálsinn Reyð-
arfjarðarmegin, vissi ég ekki fyrr en liest-
ur minn tók snöggt viðbragð til vinstri lit
af veginum. Ég sveigði liann þó aftur inn
á veginn og sá þá, livað það var, sem liest-
urinn hræddist. Lausl frá veginum, í lyng-
brekku, gat að lita mann á fjórum fótum.
Hann var ekki að tína ber. Það var dálítið
annað fáséðara, sem vakti athygli mína og
forvitni. Ég reið yfir veginn, niður i graslaut,
tók hnakkinn af hestinum, sem var dálítið
sveittur, og smeygði beizlinu upp á makk-
ann, svo að honum væri auðvcldara að fá
sér munntuggu þar í hvamminum, meðan
staðið yrði við.
Dýravinur.
Gekk ég síðan til mannsins og fleygði mér
niður i brekkuna hjá honum og tók hann tali.
Hann kvaðst heita Valdimar. Hann var
bægur í fasi og yfirlætislaus, talaði hægt, og
mér fannst hann furðu lengi að koma frá
sér hverri setningu.
Emil Tómasson.
Valdimar var hér með pínulitinn, blindan
tíkar-hvolp í lúkum sínum, fárra daga gaml-
an, og var að lála hann nærast af móður-
inni, sem lá hér i brekkunni flötum bein-
um og teygði frá sér alla anga.
En þetta bafði atvikazt þannig, að Valdi-
mar var á ferð uppi á Fljótsdalshéraði, og'
þar liafði tíkin hans l'ætt þennan litla son
i heiminn. Nú var Valdimar á heimleið og
fór sér rólega yfir frónið með þennan vand-
ræða flutning.
Ég gat dáðst að nákvæmni þessa manns
við dýrin.
Þegar lilla brjóstbarnið Jiafði drukkið
nægju sína, fékk ég að slcoða það í krók og
kring, en á meðan gaf Valdimar móðurinni
brauð og kjöt úr ijolva sínum. Siðan var litli
ferðalangurinn settur innan i hlýjan ullar-
flóka og þar utan yfir klútur og bindi, og
stakk Valdimar siðan bögglinum í barm sér.
Hélt svo livor sína leið.
Um leið og ég kvaddi Valdimar, sagði ég
við hann: — Það er bezt ég fái hjá þér þennan
livolp — svona síðar meir. Ég hafði það á