Dýraverndarinn - 01.09.1947, Blaðsíða 4

34
DYRAVERNDARINN
íilfinningunni, að ég meinti ekkert með þessu
og sá eftir að liafa sagt það.
Þessu alviki gleymi ég aldrei. Ég lief aldr-
ei séð slíka umönnun um einn tikarhvolp.
Þó hygg ég, að þessi dýravinur hafi fengið
sinn dóm hjá samtíð sinni og verið veginn
og léttvægur fundinn, þrátt fyrir alla sína
innilegu nákvæmni og hugulsemi við smæl-
ingjana.
Mér gefinn hundur.
Nú liðu rúmar 5 vikur frá því, er við Valdi-
mar liittuinst á Hólinahálsi -—■ og færir hann
mér þá hvolpinn að gjöf. Hafði, eins og við
mátti húast, lekið orð mín hátíðlega. Eg
kunni ekki við að ganga á hak orða minna
og tók mannlega á móti gjöfinni og þakk-
aði fyrir. Lét Valdimar þau orð falla, að sér
liætti vænl um að hafa ekki þurft að farga
þessum hvolpi, því.að sér segði svo hugur
um, að hann yrði húsbóndahollur og gæfu
gripur, ef liann kæmist i góðs manns hendur.
En liamingjan liezta! Ég var að komast i
vandræði. Hvað liafði ég eiginlega með hund
að gera, lausamaður kóngsins, lieimilislaus
umrenningur? Ég var að vísu ráðinn harna-
kennari á stóru og myndarlegu sveitaheim-
ili yfir veturinn. En þegar ]iað gerðist, var
minn litli förunautur ekki kominn til sög-
unnar.
Ég fór hónarveg til tilvonandi liúsbænda,
og fór þess á leit að mega hafa litla vininn
með mér inn á heimilið, og var það mál
auðsótt.
Kolur.
Hvolpinn nefndi ég Kol. Kvöldið, sem við
Kolur lilli fluttum i vetrarvistina, var liann
ekki öflugri lil gangs en svo, að hann fylgdi
mér ekki eftir, og varð ég að bera hann af
og til. -—- Hér mættum við mjúkum vina-
höndum. Var strax búið um Kol í kassa með
lieyi í, og kassinn var hafður undir eldavél
i eldhúsinu, sem þá var i kjallara hússins.
Skynugur.
Ekki leið á löngu, þar til liúsmóðirin, sem
sjálf var að mestu i eldhúsinu og veitti til-
tektum litla gestsins nákvæmar gætur, fót’
að liafa orð á því, að hér væri enginn heimsk-
ingi á ferðinni, og ekki léti hann nema einu
sinni snupra sig fyrir það sama. Hún veitti
því eftirtekt, að Kolur hreyfði sig aldrei úr
kassanum, hver, sem um eldhúsið gekk. En
þegar hann heyrði fótatak mitt niður stig-
ann, stökk hann upp úr kassanum, teygði
úr sér og hristi sig og' fagnaði mér vel —
engum öðrum.
Einþykkur.
í frístundum míniun tók ég hann með mér
úl og lék við iiann.
Þannig liðu dagar og vikur. Kolur óx og
dafnaði vel, og með okkur tókst vinátta.
Þegar fram á útmánuði kom, var snjólétt,
sauðfé rekið daglega til beitar og oft smalað
á kveldin. Ég fór þess á leil við fjármenn-
ina, að þeir reyndu að fara með Kol minn
til kinda og vita, hvort ekki væri hér fjár-
hundsefni i uppvexti. Þessu var vel tekið, og
nokkrum sinnum var það reynt en árang-
urslaust. Hann hændist ekki að fjármönnunum
og fylgdi engum út af heimilinu. Hann var
nokkrum sinnum horinn lil fjárhúsanna eða
inn i dali til smalameiinsku, en ]>að var seg-
in saga, að um leið og liann losnaði úr þeim
fjötrum, tók Iiann til fótanna heim á leið í
hól sitt, ef engar lindranir voru á vegi hans.
Þetta háttalag Kols mæltist illa fyrir. Fjár-
mennirnir lögðu honum illl eilt lil og voru
þess fullvissir, að fjárhundur yrði aldrei úr
svo einþvkku og vitlausu kvikindi. Ég tók
þessu öllu vcl, en vinátta okkar Kols minnk-
aði ekkert ■— síður en svo — við þessar hrak-
spár.
Vorið 1!)12 Iióf ég húskap á Borg í Skriðdal,
sem er innsti bær að vestanverðu. Land jarðar-
innar liggur til heiða og öræfa og er þar fénað-
arferð mikil og smalamennska oft hörð og erf-
ið. Hér kom sér vel að eiga góðan fjárhund.
Að vísu var Kolur minn óvanur að koma
til kinda, en hann var vel vitiborinn og bú-
inn að læra ýmislegt þar fyrir utan. Hann
vissi vel um þýðingu orða, svo sem: Komdu
með þa'ð. Sæktu það. Sittu kyrr. Hærra upp
o. s. frv. Þetta o. fl. kom honum að góðu