Dýraverndarinn - 01.09.1947, Blaðsíða 7

DYRAVERNDARINN
37
Tjóðraða lambið.
Vorið 1943 var fremur kalt og gróðurlítið
og frost ])ví nær á hverri heiðskírri nóttu langt
fram á sumar. Eina þessa björtu vornótt var
ég á ferð ásamt fleira fólki, og margt ber fyr-
ir augu ferðamannsins, enda ])ótt farið sé í bíl.
Við komum að vel hýstum sveitabæ og dok-
uðum þar við andartak. Næturkyrrð hvíldi yfir
umhverfinu, nema að því leyti, sem ferðafólkið
truflaði hana, og ])ar að auki eitt hjáróma og
ömurlegt hljóð annað, sem barst okkur til
eyrna. Það kom frá litlu unglambi, er var t.jóðr-
að að hæjarhaki, rétt við veginn.
Ég hafði lítinn tíma til athugunar, en það
sá ég, að tjóðurbandið var stutt, ekki öllu lengra
en sæmilegur heizlistaumur, bletturinn, sem
lambið stóð á, var upp urinn, hlautur og alger-
lega skjóllaus. Það jarmaði i sífellu og stóð í
keng af kulda.
Ég hafði eitthvað orð á þessu við náunga,
er með mér var, sem ég vissi, að var þarna
kunnugur. Hann sagði, að lamhið hefði misst
móður sína, en væri þarna hjá sínum rétta eig-
anda. Mér kom í hug, að mikið liefði þessi vesa-
lingur misst, móðurumhyggjuna, spenann sinn
og frelsið. Það er víst ekki vandalaust að hæta
móðurmissi, en svo mikið veit ég af reynslunni,
að það er hægt að hæfa hann betur en þarna
var gert.
Ég hafði mikla löngun til þess að hafast eitt-
hvað að. En hvað gat ég eiginlega gert? — Ég
var hér á hraðri ferð. Eigandi lambsins svaf
víst í bóli sinu og hefur sennilega getað sofið
vært fyir áhyggjum af þessum litla einstæð-
ing að bæjarbaki. Ef ég hefði vakið hann upn
og falað af honum lambið til kaups, þá hefði
hann bara haldið, að ég væri genginn af vitinu.
Ef til vill hefði ég átt að era þetta og sækja
það svo fas, að hann liefði neyðst til að taka
mig alvarlega og láta mig fá lambið. Raunar
hefði ég ekkert getað við það gert, nema að
lóga þvi, og það hefði ég þá átt að gera fyrir
augunum á þessum herra.
Annað hefði ég getað, en það sá ég um sein-
an. Ég hefði getað skorið tjóðurhandið sund-
ur i marga parta. Þá hefði orðið að finna nýtt
band til þess að tjóðra lambið með á ný og það
hefði ekki getað orðið styttra en þetta, ef til
vill svolítið lengra. Þeim mun meira frelsi hefði
lambið þá fengið. Ef til vill hefði nýja bandið
getað orðið svo langt, að það hefði náð út fyr-
ir hleytuna, og ef til vill svo langt, að lamlíið
hefði getað fundið skjól.
Það getur vel farið svo, að eigandi litla ein-
stæðingsins þarna í moldarflaginu lesi þessar
línur, og fari svo, þá vil ég óska honum ])ess,
að þær verði honum eins minnisstæðar og mér
það, sem ég sá að bæjarbaki lijá lionum þessa
köldu vornótt 1943.
Vegfarandi.
SPOLA LITLA
Mér finnst ég mega til að segja litið eitt
frá einni lítilli vinkonu minni. Ég kalla
Iiana litla, því að hún var það langminnsta
lamh, sem ég hef séð, þó að hún sé nú orðin
gömul ær, 8 vetra í vor, ef hún lifir, og ég vona,
að hún eigi eftir að lifa mörg ár enn, ef engin
slys henda liana.
Spóla var undan mórauðri á, scm hróðir
minn átti, og liún var heimaalningur, oft tvi-
lembd en liafði það til að vilja ekki nema
annað lamhið, og svo var i þetta sinn. Hitt
lambið var stór hrútur, svartur með livitan
kraga um hálsinn, en gimhrin svarthildótt
Spóla á íullorSins aldri með barnið sitt.