Dýraverndarinn - 01.12.1951, Síða 5

DYRAVERNDARINN
59
Sefönd. (Ljósm.: M. V. Wenner.)
Villa í gluggatóttinni og barði með nefinu í
rúðuna. Hún var ein. Ungarnir hennar þekkt-
ust elcki frá öðrum stokköndum, og enginn
maður vissi um afdrif þeirra.
Þegar ísinn fór af sikinu næsta vor, komu
villtu stokkandarsteggirnir og sveimuðu kring-
um Villu, og hún var ætt sinni og eðli trú og
alls ekki við eina fjölina felld í ástamálum. Hún
varp aftur í sama lireiðrið, það gerði hún öll
sín ár. Allir ungar liennar urðu villtir, og alltaf
kom hún heim, þegar vetur lagðist að.
En nú var Villa veik og viJdi ekki borða. Hún
andaði ótt og var sýnilega þjáð. Það var blý
austangola þennan aðfangadag. Drengirnir báru
hana upp í gluggatóttina á gamla bænum og
hlúðu að henni með ull og þurru heyi. Svo sóttu
þeir lækninn föður sinn. Og þeir grétu, þegar
hann gat ekki hjálpað villiöndinni.
Loks datt einum drengjanna i hug, að á jól-
um væri enginn dauði til. Þá héldu þeir, að
henni mundi batna, og þeir sóttu söguna af
Mjallhvít og dvergunum sjö og lásu liana fyrir
villiöndina. Ekki máttu þeir yfirgefa hana allir
í einu, því að þá kvakaði hún sárt. Hún hrædd-
ist einveruna.
Villa dó í rökkurbyrjun. Hún hjúfraði nefið
í lófa eins drengjana, skjálfti fór um litla kropp-
inn. Hún var dáin. Frá smáatvikum og atburð-
um liggja leyniþræðir til mannlcgs hfs, og löngu
síðar fórnaði einn þessara drengja lífi sínu í
framandi landi í baráttu við hættulegan sjúk-
dóm og til að bjarga litlum börnum.
Þorvaldur lilönd-
al, læknir. Hann
var einn drengj-
anna, sem getiö er
um í þessum sögu-
kafla — Aö jólum.
Drengirnir jörðnðu Villu rétt við bæinn. Þeir
völdu henni leí.stað þar, sem jólaljósin gátu
skinið á gröf hcnnar. Þar lögðu þeir líka lítinn
snjótittling. Hann átti að syngja fyrir hana í
landinu — þaðr.vi sem enginn kemur aftur.
Ar var liðið, og aftur var aðfangadagskvöld.
Tveir yngstu bræðurnir fengu í jólagjöf stór,
snúin kerti, rautt og blátt, þeir fengu líka
súkkulaðistykki í silfurpappír. Urn kvöldið
læddust þeir út og lögðu jólagjafirnar sínar á
leiði villiandarinnar.
Árin líða, spor allra mást og týnast. En sönn
vinátta heldur alltaf velli. Þannig er það, og
þannig mun það alltaf verða.
(Úr liamingjudagar — meS leyfi liöf.)
Þú milda ljós, sem lýsir öllum,
þinn ljóma ei vér höfum misst.
Vér hátíðlega hringjum bjöllum,
og af hjarta þökkum Krist.
Um okkur hann á allar lundir
eilíflega heldur vörð.
í djúpri lotning — langar stundir,
lofum guð á vorri jörð.
Óskar M. Ólafsson
frá Hagavík.