Dýraverndarinn - 01.09.1953, Blaðsíða 3

DÝRAVE R N DARIN N
35
NEFPRÚÐUR FUGL
Nashyrningsfuglinn, sem mynd þessi er af, býr í
Asíu og Afríku. Iívenfuglinn skríður inn í holan
trjástofn til að verpa, en maki hennar múrar fyrir
opið á trénu með Ieir, svo að ekki verður eftir nema
smáop til að rétta mat inn um. í þessu fangclsi
dúsar frúin svo, óhult fyrir óvinum, þar til ung-
arnir eru skriðnir úr egginu og að verða fleygir.
Þá brýtur bóndi hennar leirvegginn með nefni sinu.
norður yfir gilið, sem lá þar yfir það. —
Asþjörn vildi helzt reyna að ná hestinum strax
°K teyma hann norður yfir gilið, en mér fannst
óráðlegt að hætta á það. Ég vildi heldur safna
tnönnum til þess að hjálpa honum. Við Ásbjörn
klifruðum því upp klettana aftur og héldum yfir
fjallið heim í Gullbrekku, en ég átti þá heima
taf- Sendi ég svo mann niður í Grund, til þess
að fá þar kaðalrúllu. —
Einnig gerði ég orð eftir tveimur vönum kletta-
monnum, þeim Magnúsi Árnasyni, járnsmið, er
tá var í Saurbæ, en er nú búsettur á Akureyri,
°g Jónasi Tómassyni, er þá bjó í Syðri-Villinga-
^aþ en er nú einnig fluttur til Akureyrar. Á með-
an sváfum við Ásbjörn. Um kvöldið lögðum við
aftur af stað. Voru nokkrir sjálfboðaliðar með
í förinni. Munum við alls hafa verið 15. Fórum
við nú út hjá Saurbæ og þar yfir hálsinn og rið-
um, sem leið lá, fram fyrir Strjúgsá og gengum
þar upp til Rauðs. Gekk mér vel að ná honum.
Voru síðan sett á hann bönd og leiðin eftir skeið-
inni, yfir gilið, norðan við, löguð lítið eitt til.
Teymdi svo Ásbjörn hestinn út fyrir gilið. Gekk
það svo vel, að þeir sem í böndin héldu, þurftu
aldrei neitt í þau að taka. Hugsa ég helzt að við
Ásbjörn hefðum komið Rauð þessa leið, strax
um morguninn, ef við hefðum reynt það. Þegar
Rauður var kominn heilu og höldnu úr klettun-
um, hét ég því að hann skyldi komast vestur,
til heimkynna sinna, aftur. Eftir áramótin, næsta
vetur, hafði ég svo hestaskipti við fyrrverandi
eiganda hans, Teit Teitsson bónda í Víðidals-
tungu. Stefán Sigurðsson póstur var milligöngu-
maður um hestaskiptin. Hesturinn, sem ég fékk
fyrir Rauð er ef til vill sá bezti dráttarhestur,
sem ég hef átt. Hann var heldur þungur til reið-
ar, en þó afburða ferðmikill á skeiði, ef hann var
hvattur. Þeir, sem séð hafa Strjúgsárkletta, trúa
því alls ekki, að hestur hafi komizt þar lifandi
niður. Þess er þó að gæta, að riminn, sem Rauður
fór niður, er sá greiðfærasti í öllum klettunum.
I framtíðinni munu engir trúa munnmælasögu
um það, að hestur hafi farið þarna niður. Ein-
mitt þess vegna vil ég koma þessari sögu á prent,
á meðan flestir þeir menn eru lifandi, sem þátt
tóku í förinni til að frelsa Klettarauð, eins og
ég kallaði hann eftir þetta.
Jórunnarstöðum í maí 1953.
Grein sú, er hér fer á undan, birtist í Akureyrarblaðinu
Degi í sumar. Einn af velunnurum Dýraverndarans þar
í bæ sendi blaðinu greinina með þeim ummælum, að hún
mætti vel geymast þar. — Ritstj.
GRIMMD DÝRA.
Menn gera sér margir hverjir skakkar hugmyndir um
,,grimmd“ dýranna, hneykslast og reiðast við köttinn,
sem leikur sér að því að kvelja lífið úr músinni, eða tígris-
dýrið, sem veltir fyrir sér særðum manni.
Grimmdin — það að valda vitandi og viljandi öðrum
verum sársauka — er í raun og veru eiginleiki, sem mað-
urinn einn býr yfir.
(The Miracle of Life).