Dýraverndarinn - 01.09.1953, Blaðsíða 6

38
DÝRAVERNDARINN
ALVARLEG ÁMINNING
Úr bréfi til Dýraverndunarfélags Islands
Ég get ekki stillt mig um að vekja máls á því
við Dýraverndunarfélag Islands, hvort það sjái
sér ekki fært að láta athuga og safna skýrslum
um það, hve mörg hross voru sett á vetur án
þess að ætla þeim fóður haustið 1951 hér í hrossa-
flestu sveitunum í Húnavatns- og Skagafjarðar-
sýslum, og hve margt þeirra féll vegna fóðurskorts
síðastliðinn vetur. Á sumum bæjum var ástandið
óverjandi og ekki við öðru að búast, þar sem
hvorki var hús né hey handa hrossunum. Þeir
bændur, sem felldu hross sín úr hor vegna fóður-
skorts síðastliðinn vetur — það, sem áður hefur
gerzt mætti liggja á milli hluta — hafa sannar-
lega unnið til þeirrar refsingar, sem lög gera ráð
fyrir, þegar slíkt afbrot er framið. Það væri að
minnsta kosti heiðarleg tilraun til að koma í veg
fyrir, að þetta hörmungarástand ætti sér oftar
stað, að refsa þeim lögum samkvæmt. (Sjá lög
um forðagæzlu og fóðurbirgðafélög, 71. og 72. gr.,
Dýrav. 4. tbl. 1952, bls. 31).
Líka væri þörf á, að oddvitar og forðagæzlu-
menn hvers hrepps fengju alvarlega áminningu
frá yfirvöldunum um það að láta fækka hross-
eina þeirra með þessum orðum: „Maður, sem
stígur úr baði, ber utan á sér vatnshimnu, um
það bil tuttugasta hluta úr cm að þykkt. Himnan
vegur um eitt pund“. Þetta er ekkert vandamál
fyrir okkur, en ,,. . . fluga, sem blotnar, þarf
að lyfta margfaldri þyngd sinni, og svo sem allir
vita, þá er fluga, er blotnað hefur i vatni eða öðr-
um vökva, illa stödd. Skordýr er í eins mikilli
hættu, þegar það fær sér að drekka, og maður er,
sem teygir sig fram af hengiflugi til að ná sér í
mat. Ef fluga blotnar, eru allar líkur til, að hún
haldist blaut þar til hún drukknar“.
Grein þessi kemur ekki beinlínis dýravernd við, en ætla
má, að lesendur Dýraverndarans hafi gaman af að lesa
um ævilengd dýranna. Greinin er þýdd úr The Miracle
of Life, og er eftir L. R. Brightwell og T. A. Cockburn,
brezka dýrafræðinga. Hún er nokkuð stytt í þýðingunni
og því helzt sleppt, sem ætla má, að íslenzkir lesendur
hafi einna minnstan áhuga á. ö. Th.
um, áður en næsti vetur legðist að, svo að engum
liðist framar að setja á guð og gaddinn.
Hjá einum bónda féllu þrjú hross úr fóður-
skorti á hagleysu uppi í fjalli, en trippi á annan
vetur skrimti af heima við og gekk fram nær
því afholda í vor. Sáu það bæði nágrannar og
vegfarendur.
Ennfremur væri ekki vanþörf á því, að yfir-
völdin, hreppstjórar og sýslumenn, kynntu sér
slátrun hrossa í sláturhúsum á haustin. Sums
staðar er slátrun þeirra mjög ábótavant að sögn.
I einu þeirra (nafni sleppt) sögðu viðstaddir, að
hrossin hefðu verið skotin í hópnum hvert innan
um annað. Er slíkt athæfi stórum vítavert, og þess
væri mikil þörf, að þetta væri undir eftirliti manna
frá Dýraverndunarfélagi íslands.i
Ég treysti því, að þessar línur verði til þess,
að eitthvað greiðist úr fyrir málleysingjunum, sem
berja gaddinn á veturna, og líka hinum, sem
leiddir eru fram á blóðvöllinn og látnir sjá, þegar
félögum þeirra er slátrað. Og ég treysti Dýra-
verndunarfélagi Islands til að stuðla að því eftir
mætti, að svo verði.
(22. júlí 1952). Ónefndur bréfritari.
HÆNSNI.
Árið 1920 voru talin hér á landi 15.197 hænsni. Næstu
ár á eftir fjölgar þeim hægt, 1925 eru þau 22.036. Síðan
verður fjölgunin örari, 1930 eru þau 44.439, og 1933 eru
þau 86.425.
LOÐDÝR
voru flest hér á landi árið 1939, 5.779 talsins. Þar af voru
silfurrefir 3.265, aðrir refir (blá-, rauð- og platínurefir)
742, minkar 1.749, kanínur 20 og þvottabirnir 3. Þvotta-
birnirnir voru hér flcstir 1938, samtals 19. — Fyrst voru
loðdýr talin í búnaðarskýslu 1934 og eru þá alls 974, 394
íslenzkir refir, 376 silfurrefir og 174 önnur dýr.
ANDRÍKI.
íslendingar voru andríkari 1938 cn næsta ár á eftir.
Þá voru alls hér á landi 2.315 endur, en 1939 voru þær
1.370. Gæsir voru hér 1938 1.187 en 1.110 árið eftir, 1939.
1 Hér er sagt frá mjög illmannlegu athæfi, sem þar á
ofan er freklegt brot á dýraverndunarlöggjöfinni, svo sem
vænta má (samb. Reglur um aflífun húsdýra o. s. frv. 1.
gr. Sjá Dýrav. 3. tbl. 1952, bls. 23). Skal á það bent, þó
að það komi greinilega fram hjá höf., að hann fer eftir
sögusögn annarra í þessu efni. Þó er ekki líklegt, að þetta
fari á milli mála, enda þótt það verði að teljast fremur
ótrúleg saga. Bréf þetta virðist vera hið merkasta skjal
um mikilvæg atriði. — Ritstj.