Dýraverndarinn - 15.07.1918, Blaðsíða 3

bÝRAVÉRNDARINN
6 7
Sverfa tekur sulturinn
sárlega aö;
Sjálf hún getur lengur
ei afboriö þaö.
’
Aö endingu hún tekur
þaö ofboöslega ráö,
út að reyna aö skjótast
aö hrifsa sér bráö;
Þá hlynur óöar skotiö
og heyrist ógnar vein,
Hausinn fellur molaöur
niöur á kaldan stein.
(Höfundur kvæÖisins ókunnur. Tekiö hér traustataki.)
SKEGLA
Hreppstjórinn haföi boöaö uppboö á reitum Guömundar á
Brekku. Hann haföi oröiö úti um veturinn, en uppboöinu var
frestaö til vors. Enginn þurfti aö búast viö miklu uppboöi
þarna, því aö „Gvendur paufi“ haföi aldrei auömaöur veriö-,
aldrei veriö viö nokkurt búhokur, heldur lifaö á hálfgeröum
flækingi og víöa veriö, en sjaldan dvaliö lengi á sama staö ;
seinast var hann á Brekku. — Samt sem áður var fjölment til
uppboösins.
Þó að Gvendtir paufi væri fátæklingur og auönuleysingi,
bá átti hann alt af eitt hross; en aldrei nema eitt í senn.
Þaö var eini vinurinn hans, og hann lét sér ant um, að þess-
urn vini sínum liöii vel. Þegar hann féll frá, átti hann mjall-
hvíta hryssu, en þaö auökendi hana, aö ennistoppurinn var
svartur; hann kallaöi hana S k e g 1 u.
Skegla var allra hrossa fríðust og gæöaskepna í alla staöi.
Þaö var h ú n, sem kallaði svo marga til uppboösins. Marg-
• r höföu lengi rent til hennar girndaraugum, einkum þeir,
sent langaði til aö fá sér „konuhest". En allir vissu, aö það