Dýraverndarinn - 15.07.1918, Blaðsíða 9

DÝRAVERNDARINN
73
líka. Maöurinn finnur sársauka. Dýrin kenna líka sárt til.
MaSurinn veikist. Dýrin veikjast lika o. s. frv.
Likt er því farið me8 andlega líðan, eSa sálarlegar kendir.
Maöurinn gleöst. Þaö gera dýrin líka. Maöurinn hryggist. Þaö
gera dýrin líka. Maðurinn elskar. Þaö gera dýrin líka. Maöur-
inn reiöist. Það gera dýrin líka. Maöurinn hræðist. Það gera
dýrin líka.
Geðshræringa gætir minna hjá óæðri dýrunum, en þvi
mcira aftur hjá hinum æöri. Allir vita, hversu glaöir og kátir
hundar geta orðið, þegar þeim hefur tekist að finna húsbónda
sinn, eöa þegar þeir hafa unniö honum þægt verk, — og aftur
á móti, hversu hryggir þeir veröa, þegar þeir missa af honum.
og hve lúpulegir þeir veröa, þegar þeir hafa gert eitthvert
glappaskotiö.
Tilfinningar dýranna koma þó ljósast fram, þegar þau hafa
fyrir afkvæminu aö sjá. Móöurást þeirra gerir mönnun-
um oft skömm til. Eg veit ekki, hvaöa tilfinningar eiga rétt
á sér, ef ekki slíkar, enda þó að þær birtist í hjarta hundsins
eða kattarins.
Þroska má ýmsa h æ f i 1 e i k a hjá dýrunum, og þekkja
margir, hversu má kenna þeim margt og venja þau.
Hugsum um alt þetta, og hugsum um það, að dýrin eru
munaöarlaus, •— þá er óskiljanlegt, að nokkur maður láti
dýrunum líða illa, ef hann getur viö ráðið. Höfundur lífsins
hefur lagt dýrin á okkar vald, en ekki til þess aö láta þeim
líða illa, eöa misþyrma þeim.
*
Þaö væri betur að eg tæki of djúpt í árinni, er eg segi og
meina, að helmingur skepnueigenda hér á landi misljjóöi skepn-
um sinum, aö mcira og minna leyti, svo sem með íélegum
húsakynnum, fóöurskorti og ýmsri ónærgætnislegri meðferö.
Hesturinn verður oft harðast úti, hann, sem er þarfasti þjónn
mannsins.
Þaö hvílir ábyrgö á okkur gagnvart dýrunum, og meira
ætti aö vera gert en gert er, til að innræta æskulýðnum, hversu
þýðingarmikil hún er, Láti ungmennafélögin þér til sín taka!