Dýraverndarinn - 01.12.1928, Blaðsíða 2

5«
DÝRAVERNDARINN
ur lögeggjan, íslensku dýravinir, og hugsjónamenn!
Jólin eru sjerstaklega hátíð kœrleikans. Margir trúa
því, að á þeirri hátíð hellist yfir heiminn, af himn-
um ofan, óvenjulega mikið af kærleika, og víst er
um það, að á jólunum eru flestir betri menn en endra-
nær. Lítur út fyrir, að þá glæðist skilningur manna
á gildi kærleikans, og kemur það með ýmsum hætti
fram í verki. En stundarhrifning er lítilsvirði, ef
hún leiðir ekki til annars meira. Og tilfinningabloss-
ar, þótt bjartir séu í svip, eru sjaldnast þau blys,
sem loga til langframa. Heimurinn þarfnast hins ró-
lega ljóss, sem þolir storma daglega lífsins, og þarf
ekki að nærast á eldsneyti hrifningar og helgisiða.
Þessvegna heitum vjer á alla góða menn og konur
að styrkja oss í starfi voru. Það er hægt með ýmsu
móti. Sendið blaði voru góðar greinar, sögur, mynd-
ir, kvæði. Útbreiðið blaðið. Gangið í „Dýraverndun-
arfélagið“. Margt fleira má nefna. En það eitt er
víst, að eigi mun jólastjarnan hvað síst skína skært
þeim mönnum, er hugfesta sér rækilega þessi orð:
„Það, sem þér gerið einum af Mínum minstu bræðr-
um, það hafið þér Mér gert!“
Grétar Fclls.
Máttur kærleikans
eftir C. Jinarajadasa.
(J. Óskarsson þýddi).
í öllum heimum, sýnilegum sem ósýnilegum, er
að eins Einn sem elskar alt sem var, er og verða
mun. Vjer mennirnir nefnum þennan Eina ýmsum
nöfnum: Guð, Drottinn, Logos, Allah. Sumir tala
um móður hins Eina Guðs eða vísdómsgyðjuna; og
enn aðrir um Lótusdrotninguna.
Alt líf er Hans líf. Hin ósýnilega rafeind, starfs-
mætti þrungin, lifir lífi Hans. Frelsarar mannkyns-
ins, sem miljónir manna hafa dáð og elskað og
kropið fyrir í sannri auðmýkt, þeir hafa elskað
með Hans éigin kærleika. í öllum hlutum, í mætti
sem efni, lífi sem meðvitund, er það Hann einn,
sem elskar. Öll tilveran er einungis geislun eða opin-
berun kærleika Hans.
Dularfullir eru þeir farvegir, sem kærleikur hans
streymir eftir. Hann geislar frá sjer mætti sínum
í ljósvakanum, skapar aflmiðjur, raðar þeim í frum-
eindir og frumvægi, og lætur aldrei þrot verða á
kærleika sínum. Nú hefst það, sem kalla mætti að-
hverfingu og fráhverfingu. Alt eru gerfi fyrir kær-
leika Hans, jafnt hið játandi afl sem hið neitandi,
aðskilnaður jafnt og sameining. Alt eru vökudraum-
ar Hans, á meðan Hann er að elska. Og dauðann
með ógnum sínum og skelfingum, lætur Hann til
verða. Plöntur, dýr og menn deyja — visna — alt
eru þó gerfi fyrir lif Hans. En dauöinn er sjón-
hverfing ein; því um leið og gerfin deyja, þá er
kærleikurinn mikli, sem er grunntónn þeirra, leyst-
ur úr læðingi. Hann hverfur heim til föðurhúsanna,
en kemur fram að nýju, með nýja og betri hæfi-
leika, til að opinbera meira af hinum mikla kær-
leika. Ef vér gætum orðið þátttakendur í vöku-
draumum Hans, þá gætum vér líka skilið, að tor-
tíming lífsgerfanna er kærleiksverk. Kærleikur Hans
heimtar æ fullkomnari og fullkomnari gerfi, til að
geta opinberað sem rnest og best kærleika Hans og
dýrð.
Það er Hans sök, að mennirnir hata hvern ann-
an. Síngirni og þrætur, styrjaldir og grimd í mörg-
um myndum eiga sjer stöðugt stað í heiminum. En
alt eru það að eins áíangar á vegi opinberunarinnar.
Hver maður er brot af Hans lifi, bæði sá er særir
og sá er græðir; báðir opinbera kærleik Hans — að
eins mismikið. Hann vakir yfir báðum, og lætur
sig dreyma þann dag, er kærleikurinn mikli ríkir
of heima alla.
Úr þeim sem hata og særa gerir hann leiðtoga og
pislarvotta — sterka sem mótstöðumenn; styrka
sem frelsara. Úr þeim, sem græðir, gerir Hann
spekinga og listamenn; þeir eiga að endurspegla
sannleika og fegurð — Hans dýrðlegu einkaeign.
Síngirni, hatur, munaðarlífi, sjálfsafneitun, sjálfs-
fórn, ást og guðsdýrkun eru að eins áfangar í hugs-
analífi Hans — í þrotlausum kærleiksdraumi Hans.
Aldir koma og hverfa. Stjörnuþokur, glóandi þoku-
hnettir, sólir, reikistjörnur, tungl, steinar, plöntur,
dýr og menn, — alt kemur — og fer. Alt eru draum-
ar hins Eina, draumar um sálirnar, gneistana af
eldi Hans eigin tilveru. Hann hafði einsett sjer aö
íæra Guði kærleikans fórn, en áður en fórnin, kær-
leiksgjöfin mikla er tilbúin, verður Hann, nauðug-
ur viljugur, að starfa, starfa um þúsundir aldaraða.
Hann veit, að einhvernt'nna múni sá dýrðardagur
upp renna; en þangað til lætur Hann sig dreyma