Dýraverndarinn - 01.12.1928, Blaðsíða 4

6o
DÝRAVERNDARINN
yfir hverju því starfi voru, sem gengur feti fram-
ar en skyldan býður. Og Hann blæs æ meiru og
meiru lííi í viÖleitni vora meS geislamagni kærleika
síns.
Vjer lærum fyrst smátt og smátt, að gefa vor-
um nánustu í fyrsta mót vilja vorum; síðar af því
vjer finnum, að oss ber skylda til þess, og loks ger-
um vjer það fullkomlega af frjálsum vilja og með
glöðu geði. Æðsta gleði vor nú er: að gefa. Gjafa-
fórnir eru nú grunntónarnir í lífi voru.
En lítt mun oss gruna það, að hinn Eilífi Eini
sje að dreyma í oss um fullkominn kærleika á með-
an vjer erum að sigrast á síngirni vorri og flytja
öðrum fyrstu gjafir vorar.
Þá rennur upp sú stund, þegar vjer hlýðin og
auðmjúk beygjum knje vor fyrir andanum mikla,
er leitt hefir oss stöðugt áfram og stutt á vegi þró-
unar og þroska. Oss finst nú, þó óljóst sje, að ekki
sje líf vort dýrmætasti gimsteinninn, sem vjer eig-
um, heldur þekkingin á hinum Eilífa Eina, sem vis-
ar öllum veg undir merki kærleikans.
Og að lokum erum vjer svo langt komnir áleið-
is, að vjer æskjum einskis frainar af jarðneskum
gæðum sjálfum oss til handa — öllu viljum vjer
fórna fyrir hnossið æðsta, sem vjer höfum höndl-
að. Einn segir: það er Kristur; annar: það er
Buddha; þriðji: það er Guð eða Drottinn. En í rauil
og veru færa allir fórnir sínar hinum Eilífa Eina,
því það er Hann, sem vjer allir mæturn að lokum
sem föður kærleikans. -—- Hann ljet oss frá sjer
fara — Hann kveður oss til fundar við sig. Hon-
um gefum vjer alt að lokuin. Af sjálfum oss verð-
um vjer að sjá; en þá einmitt fyrst, ekki fyr, vit-
um vjer í raun og veru hvað það er: aS lifa.
Styttri leiffin.
Allir erum vjer frá hinum Eilífa Eina, og þang-
að hverfum vjer aftur, hverskyns trú, sem vjer höf-
um eða höfum haft. En heimför vor getur gengið
misfljótt. Það er mjer sönn ánægja að skýra yður
frá styttri leiðinni. Það get jeg með sönnu sagt yð-
ur, að sje kærleikurinn prófsteinn yðar í smáu sem
stóru, gagnvart yður sjálfum, þá tekur heimför yð-
ar miklu styttri tíma en ella.
Til hinna styrku, er starfsleiðina velja, tala jeg
þannig: Gleðjist af styrkleik yðar, en munið það,
að styrkleikurinn er ekki yðar eign, heldur eign hins
Eilífa Eina. Á meðan þjer hugsið sem svo: Jeg er
stcrkur, eykst ekki styrkleikur yðar, þó þjer sjeuð
sterkari en þeir, er vilja yður hlýða. Hinn sanna
styrkleik öðlist þjer fyrst, þegar þjer skoðið styrk
yðar sem fjármuni, er yður hefir verið trúað fyrir.
Einn er sá, sem er sterkur. Einn er sá, sem vitur-
leik hefir til að nota styrkleikann. Sá mun gera yð-
ur sterkan með styrkleik sínum. Um aldaraðir hefir
Hann safnað arfi yður til handa. En sá arfur er
yður fyrst heimilaður, er þjer æskið þess að auka
styrkleik meðbræ'Sra yðar — styrkja þá til að bera
byrðar lífsins — styrkja þá til að vilja —■ til að
elska. Þér sem sterkir eruð í starfinu, verið einnig
sterkir í kærleikanum. Opnið hjarta yðar fyrir þeim
Drotni er yður elskar; þá fyrst munuð þjer skilja
sambræður j'ðar; — hvers vegna þeim yfirsjest,
hvers vegna þeir þjást, og sá skilningur mun gefa
yður visku til að nota styrkleik yðar rjettilega,
þannig, að hann hafi ætið blessun i för með sjer,
en böl eigi. Á meðan j>jer skoðið styrkleik yðar sem
yðar eigin eign, verður hann til óblessunar fyrir
meðbræður yðar. En um leið og þjer afsalið yður
honum, verður hatm að sigurskjóma í hendi hins
Eilífa Eina, öðrum til verndar og lilessunar.
Veg hlýSninnar velja aðrir; þá dreymir um kær-
leik. Til yðar, sem veg þann veljið, tala jeg svo-
feldum orðum: Þér komist aldrei styttri leiðina,
nema þjer fórnið þvi, sem þjer elskið. Elskið barn
yðar — ekki í því skyni að veita sjálfum yður
ánægju. Takið á móti kærleikanum, sem dýrmætri
gimsteinagjöf, er þjer svo skreytið liarn yðar með.
Elskið vin yðar, en látið kærleika ySar vera sem
dýrmæta fórn — skilyrðislausa fórn, sem einskis
krefst nema nýrrar fórnar. Og kærleikans vegna
verðið þjer, sem þekkið mátt hins góða, að starfa
með alúð og árvekni í hóp meðbræðra yðar — ljetta
byrðarnar, sem lífið leggur þeim á berðar, og varpa
geislum kærleikans á æfistig hinna vegmóSu og villu-
ráfancli með hugsunum yðar, orðum og gerðum.
Þannig verSið þjer sendiboðar Drottins. Og því
dýpri kærleik, sem þjer beriS til bræðra yðar og
systra Ilans vegna, því meiri og verðmætari
verður boðska]tur yðar. Þér u])])götvið smátt og
smátt rneir og meir af óþektum auðæfum í þeim,
sem þjer elskiS. Dýrð lífsins er hjer sem dularfult
æfintýri að opinbcrast yður.
Og þjer, sem farið þekkingarleiðina, verðið að
læra að gleðjast á ósíngjarnan hátt við fræðsluleit
yðar. Vitið það, að til er voldug vitund, sem er