Dýraverndarinn - 01.03.1930, Blaðsíða 7

Sniglarnir mínlr.
Þa'Ö vilcli brenna hér vi'Ö, urn og lengi eftir stríö,
aÖ líti'Ö var um ýmsa aÖflutta vöru, sem okkur hús-
mæÖrunum þótti ilt án aÖ vera, t. d. var hér oft
litið um kartöflur, einkum að sumrinu.
Einu sinni sem oftar var þaÖ, að mig vanhagaði
um ])á vöru og var víða búin að leita fyrir mér.
Að lokum kom eg inn i Matardeild Sláturfélagsins
i Hafnarstræti og spyr eftir kartöflum. Afgreiðslu-
konan segir, að eitthvaö litilsháttar muni vera þar
til, en það sé undan úr poka og hvergi nærri gott.
Eg lét mér það þó lynda, og keypti eina eða tvær
soðningar af smælkinu.
Þegar heim kom, hvolfi eg í pottinn svo miklu
sem eg ætlaði mér að sjóða í það skiftið. En það
fanst mér skrítið, að innan um moldarsallan sá eg
glitta i eitthvað hvítleitt, og er eg gáði betur að,
fann eg þar í ruslinu þrjár smáskeljar, eins og þær
senr mér var í æsku sagt að hétu meyjapöppur. Á
mínu ráöi er nú sá ljóður, að mér er gjarnt að
halda til haga þvi, sem skynsamt fólk fleygir burtu
sem einskis nýtu, einkum ef hluturinn er fallegur,
og skeljar voru í æsku mín beztu leikföng, og enn
gleðst eg sem barn yfir fallegri skel. Eg skolaði því
aí skeljunum og lét þær á litinn disk, sem eg svo
setti upp á eldhúshillu, hélt svo áfram að matbúa
kartöflurnar. Að því loknu ætlaði eg að fara nánar
að athuga feng minn, en þá brá mér í brún, því á
diskinum var engin skel. Mér þótti þetta undrun sæta,
þar sem enginn hafði inn í eldhúsið koniið, datt jafn-
vel i hug að kenna þetta álfum, sem gjarnt er að
grípa eitt og annað frá mensku fólkl. Samt fór eg
að leita, og viti menn, eg fann skeljarnar með tölu
lengst inni í hillukverkinni.
Eg var það vel að mér í náttúrufræði, að eg kann-
aðist við snigil, og hafði einhverntíma heyrt danska
gátu um einhvern, sem bæri húsið sitt á bakinu.
Sjálf hafði eg aðeins séð brekkusnigil, sem sýndi sig
á káli og grasi, þegar regn var, og þjóðsögnin segir,
að uppfylli hverja ósk sem óskað er, ef maður nái
haldi á horninu sem sé fram úr kviði hans. Eg
hafði aldrei leitað eftir þvi, og brekkusniglar voru
mér viðbjóösleg skriðdýr, en nú hafði eg eignazt
danska snigla með húsið sitt á bakinu. Mér þótti
þetta mesti fengur, að fráskildu þjóðerninu. Nú var
vandinn mestur, að varðveita þessi gersemi. Eg fór
út í garð og reitti arfa í lófa minn og lét hann of-
an á stóran jurtapott, sem blaðjurt há var gróðursett
í, setti svo skeljarnar ofan á arfann. Þeir virtust
þrífast þar vel, sniglarnir minir, og eg hafði mestu
skemtun af að athuga ferðalög þeirra neðan úr mold
og lengst út á yzta brodd á stóru blöðunum á blað-
jurtinni minni.
Eg hefi líklega búið aö sniglunum eina eða tvær
vikur. Þá datt það í mig, að baða blómin mín, og
bar þau í þvi skyni út á svalir, sem eru fram af
íbúð minni, en eg gáði þess ekki, að hafa hemil á
sniglunum, enda varð sú raun á, að þegar eg bar
blómin inn aftur, voru þeir horfnir. Slímrákir voru
hér og þar um Svalirnar eftir þá, en skeljarnar voru
með öllu horfnar. Gat eg mér helzt til, að þeir hefðu
skriðið út milli rirnla og fallið ofan i garðinn, eða
þá dottið ofan i vatnsrennu, sem er áföst svölunum.
Að vísu leitaði eg árangurslaust i garðinum, en þetta
gat falizt á litlum stað, mér voru þeir horfnir, og
eg saknaði þeirra.
í sumar er leið var gólfið i svölunum tekið upp;
það var orðið fúið og víða með götum og rifum.
Eg kom fram á svalir, þegar smiðurinn var að sópa