Dýraverndarinn - 01.12.1938, Qupperneq 10

Ó2
DÝRAVERNDARINN
Október1)laÖ Dýraverndarans birtir þarfa hug-
vekju um nýbreytni þá í vegagerð, sem tekin var
upp hér á landi síSastliðifi sumar með „veghliðun-
um“ svo kölluöu, en þau eru þannig gerð, aS yfir
þvera akbrautina er grafinn djúpur skurSur, tveir
til þrír metrar á breidd; yfir skurSinn er þvi næst
gerS brú meS þeinVhætti, aS sívalar járnpípur, meS
8 til lO cm. millibili mynda brúarpallinn ; rimlabrú
þessi á aS koma í staS venjulegs hliSs á giröingu
þeirri, sem yfir veginn liggur.
Tilhögun veghliSanna og tilgangi hefir veriS ná-
kvæmlega lýst í tilkynningu, sem nýlega birtist i
dagblciSunum, og er hún frá umsjónarmanninum
á Þingvöllum. Þar segir svo: „Ef skepnur fara út
á grindina (o: rimlabrúna) sleppa, þær meS fæt-
urna ofan á milli pípanna og sitja þar fastar.“ ÞaS
er svo sem ekki veriö aS draga fjööur yfir þaS, hver
tilgangurinn sé meö „veghliSunum", ef einhver
skepna skyldi áræöa aS fara út á grindina: Skepnan
á aS sitja þar föst, en þá hlýtur hún líka aS brjót-
ast þar um, hver veit hve lengi, og stórmeiSast.
VeghliSi, af sömu gerS og ÞingvallahliSið, mun
liafa veriö komiS fyrir á VaSlaheiSarvegi og nokkr-
um stöSum í nánd viS Reykjavík, m. a.. hjá Land-
spítalanum. Út af kæru, sem formaSur Dýravernd-
unarfélgsins sendi lögreglustjóranum í Reykjavík
vegna veghliösins hjá Landspítalanum, var álits
bæjarverkfræöings leitaö um þetta efni, og telur
hann „víst, aö ef styggS kemtir aö skepnum, niuni
þaö vel geta átt sér sta.S, aö þær hlaupi á grind-
urnar, og getur þá varla hjá þvi fariö, aS þær
fótbrotni.“ Hann segir ennfremur: „Ef snjóföl
leggur, ntunu grindurnar veröa skepnunum algjör
gildra.“
Þegar þessi skýlausu ummæli bæjarverkfræöings,
sem bæöi eru sönn og rétt, eru athuguS meö hliS-
sjón af ,,tilgangi“ þeim, sem Þingvallaumsjónar-
maöurinn segir aö veghliðin eigi aS hafa, nefnilega
aS skepnurnar eigi að sitja fastar í hliðunum, þá
dylst víst engum, að hér er um svo glæfralegan út-
búnaS aö ræSa, aS telja verSur hann algjijrlega
ósamboSinn siöuöu þjóSfélagi.
Þótt þaö sé meSi öllu óverjandi, aö þvilíkar gildr-
ur séu settar fyrir menn og búfé manna á fjölförn-
um stöðum, eins og þær, er sjá má inni á Lands-
spítalalóöinni, og sem getur orSiS bæöi mönnum
(einkum börnum) og skepnum aö skaöa. þá er þaö
þó ennþá átakanlegra aflagi og angurgapaskapur,
aö búa þannig um nokkurt giröingahliö á þeim
stööum, þar sem fátt er um mannaferöir, hér og
þar úti um landiS, þar sem enga björgún er hægt
aS veita skepnunt þeim, er lenda kunna i þvílíkum
„refaboga“ sem hér er unt aS ræöa. Eg fæ heldur
eigi skiliö, aS bændur geti þolaö þá raun til lengd-
ar, aö vita, aS til séu þvílíkar gildrur nálægt sér eöa
búfé sínu.
I’ótt oft sé um undraveröa varúS og hyggindi
ýmsra dýra aS ræSa, um aö foröa sér frá hættum
og slysurn, mega menn eigi reiöa sig á þaS, aS! þau
viti, aö ,,svo sé til ætlazt“, aS „þau skuli sitja föst“
í gildrunni, sér til lífs- og limatjóns, ef þau skyldi
henda sú skyssa, aS voga sér út á þessa rimlabrú,
t. d..í myrkri, á snjóhuldu, eSa þá er styggS kemur
aö þeim.
Nálægt fjölförnum bæjargötum geta veghliSin
einnig, eins og áöur er sagt, veriS börnum stór-
hættuleg. Tökum til dæmis LandsspítalahliSið til
athugunar. Fjöldi barna er þar oft aö leikjum —
enda eru göturnar sagöar aöalleikvöllur barna hér
í bæ, og er því miSur mikiö hæft i því —, og
hvaö er þá líklegra, en aö börnin hrökklist út í
veghliöiö í fáti sínu og óöagoti, skriki þar fótur
á glerhálum teinunum, festi fætur sína á milli þeirra
og fótbrotni? Vilja foreldrar barnanna eiga þetta
á hættu, alveg aS óþörfu?
ÞaS var alveg þarflaust verk, aö stuðla aö: þess-
ari hættu, og hana ætti aS nema á burtu hiö bráð-
asta! Túnblettinn á aö verja meö því að setja vír-
netsgiröingu meðfram gangstígnum beggja megin,
heim aS Landsspítalanum; sú girSing yrði bæöi
ódýrari og öruggari en skaðræðis-útbúnaður sá, sem
nú er þar. Ókunnugt er mér um þaö, hversu viöa
veghliSum þessum hefir veriö komiS fyrir úti á
þjóðvegum landsins, en eins og áöur er sagt, eru
þau bæði viö Þingvelli og á Vaðlaheiði. HiS fyr-
nefnda mun fyrir forgöngu Dýraverndunarfélags
íslands hafa veriö endurbætt þannig, aö nýir rimlar
niunu hafa veriö settir í milli hólkanna, sem fyrir
voru, og gíufurnar því verið þrengdar svo, aS siður
er hætta á, aö stórgripir veröi þar fyrir slysi. Þetta
er gott og þakkarvert, svo langt sem þaö nær, og
frá mannúðarinnar sjónarmiöi hlýtur lágmarks-