Dýraverndarinn


Dýraverndarinn - 01.11.1940, Blaðsíða 9

Dýraverndarinn - 01.11.1940, Blaðsíða 9
DYRAVERNDARINN 61 til Bolungarvíkur. Viö fórum með börn okkar og búslóS til Borðeyrar og þaðan meö „Skálholti“ til ísafjarSar. DaSi bóndi fylgdi okkur til BorSeyrar og þaS gerSi Dili lika: Eg baS DaSa aS loka hund- inn inni 2 daga, eftir aS þeir kæmu heim, því ekki væri annaS líklegra, en aS hann, strax og heim kæmi, legSi leiS sína að Pálsseli og þaSan á heiS- ina til BorSeyrar, þegar hann fyndi okkur ekki í Pálsseli. SíSar um sumariS var mér skrifaS á þessa leiS : Strax og Dila var hleypt út — 2 dögum eítir heim- komuna — þýtur hann fram aS Pálsseli, fann.okkur þar ekki og þaSan beint norSur LaxárdalsheiSi og til BorSeyrar. Þar fer hann á ýmsa staSi, aS liúsi, sem viS höfSum komiS í, niSur á bryggju og víS- ar og leitar, en þegar hann finnur ekki þaS, sem hann er aS leita aS, fer hann aftur suSur í Laxár- dal, um Pálssel og aS DönustöSum. Hann vill ekk- ert eta, fer þaSan og á þá bæi í sveitinni, sem viS helst höfSum haft kynni af heimilisfólki og heirn- sótt. Hann dvelur litiS á hverjum bæ, nærist ekkert og heldur eirSarlaus leitinni áfram bæ frá bæ. Eft- ir nær hálfsmánaSar burtveru frá DönustöSum, kemur hann þangaS aftur, mjög illa útlítandi, nærri blindur, dauSveikur og grindhoraður. SkríS- ur hann þar undir hjónarúmiS og liggur þar næstu nótt. ÞaSan er hann tekinn, og meS því, aS hann vill ekkert nærast og er nær dauSa en lífi, er gert á honum þaS gustukaverk, aS deySa hann og losa hann viS þær þjáningar, er hann leiS. Þess skal getiS, aS þegar viS fórum til skips á BorSeyri, var förinni heitiS til Ameríku, en óvænt atvik urSu til þess, aS sú för varS ekki lengri, en fyr getur, sem sé til Bolungarvíkur. Vegna þess- arar fyrirhuguSu langferSar, var ógerlegt aS taka Díla meS okkur. SömuleiSis vissi Daði mágur minn ekki, fyr en hundurinn var dauSur, aS viS vorum enn hér á landi. HefSi hann vitaS af okkur i Bol- ungarvík og ef síminn hefSi veriS kominn, gat ver- iS hugsanlegt, aS koma hundinum til okkar, þótt ósennilegt væri aS þaS tækist, þar sem skipsferSir voru strjálar og landleiS löng og fáfarin. Eg var samfleytt nær 50 ár á Vesturlandi, ým- ist í Dölunum eSa Bolungarvík, fjarri æskustöðv- um mínum, skyldmennum og kunningjum. Smátt og smátt var þetta fólk aS tínast úr lestinni og olli þaS mér sársauka og angurs, en eg get ekki neitaS því, aS fregnin um Díla minn frá Dönu- Krummasaga. Svo bar til um vetur á fjallakoti einu norð- lensku, aS krummar tveir, bæjarhrafnarnir, tóku upp á því, aS venja komur sínar á fjósþekjuna og hurfu ekki þaSan fyrr en þeir flugu í náttból á kveldin. Þeir sátu venjulega á sama staS og skröt- uSu í sífellu, en stundum hoppuSu þeir til og frá um þekjuna. FullorSna fólkiS á heimilinu hafSi orS á því, aS þetta mundi ekki einleikiS. Það hlyti aS boSa eitthvaS sérstakt. „Þetta er svæsnasta gor- hljóS, hlakk og eftirvænting," sagSi gömul kona, er mörgu veitti eftirtekt og þótti flest boSa eitt- hvaS ilt. —- „Og liklegast þykir mér, aS þaS boSi dauSsfall í fjósinu og þaS heldur fyrr en seinna.“ Svo bætti hún viS : „Hafi þiS tekiS eftir því, aS langoftast sitja óhræsin beint uppi yfir básnum hennar Hryggju, blessaSrar skepnunnar? ÞaS má rnikiS vera, ef henni hlekkist ekki á, aumingjanum.“ Hryggja var fyrsta kálfs kvíga og komin ná- lægt burSi. Nú líSur og bíSur. Hrafnarnir halda uppteknum hætti: Undir eins og þeir hafa etiS þaS, sem út var fleygt til þeirra, hoppa þeir upp á fjósþekjuna og taka tal saman. — „Nú þykir mér heldur en ekki hlakka i ykkur görnin, benvitis óþokkarnir,“ sagSi kerlingin. „Og svei ykkur!“ — Sagt var aS Hryggja væri farin aS hafa yfir til muna og þótti þaS ills viti. „ÞaS dregur aS því, sem verSa vill,“ sagSi kerlingaranginn ■—• „og sanni þiS bara til. Þeir vita, hvaS þeir syngja, þeir svörtu skrattar." Hryggja litla gat ekki komiS frá sér kálfinum, hverju sem um hefir veriS aS kenna og lífi hennar varS ekki bjargaS. Og hrafnarnir fengu mikiS æti, sem út var boriS á hauginn. — „Já, þaS er ekki aS því aS spyrja,“ sagSi kerlingin. „Krummi veit alt fyrir ■— dauSsföllin í bæ og fjósi og fjárhúsi ekki síSur en annaS.“ stöSum, þjáningar hans og trygS, gekk mér líka aS hjarta, og þótt nú séu liSin 40 ár síSan mér barst þessi raunasaga um síSustu daga hans, þá fæ eg varla tára bundist, þegar hann kemur mér i huga. Má meS sanni segja, aS hann var tryggur til dauSans. Sigríður Helgadóttir.

x

Dýraverndarinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dýraverndarinn
https://timarit.is/publication/598

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.