Dýraverndarinn - 01.05.1962, Blaðsíða 8

skammt frá mér. Aldrei fór hann með mér heim að
neinum bæ, heldur beið í hæfilegri fjarlægð a staur
þar til ég kom aftur Jraðan. Þá fylgdi hann mér
heim á sama liátt.
Ég gat Jjess hér að framan, að Fálki litli tók
ætíð mat sinn fyrst í nefið, flaug með hann nokkra
metra upp, sleppti honum, en greip hann J)ó alltal
í fallinu með vinstri kló. Einnig sló hann ætíð
óvini sína með vinstri lærhnútu. Þetta þótti mér
merkilegt. En af hverju stafaði þetta? Var Jrað með
Jrennan l'álka eins og örvhenta menn, að hann sem
einstaklingur ætti hægra með að beita vinstri klónni
en Jreirri hægri? Eða eru allir fálkar þannig gerðir
að vinstri kló sé Jteim tamari en sú hægri? Og stafar
Jtað Jrá af Jrví, hvernig taugakerfi Jreirra er byggt?
Helzt hallast ég að Jrví að svo sé. A. m. k. hef ég séð
tvo aðra fálka fljúga upp með bráð sína i nefinu,
sleppa lienni og grípa hana svo einmitt í fallinu
með vinstri klónni og fljúga með lrana Jjangað sem
Jjeir átu hana.
IV.
Svo var högum mínum háttað Jjetta sumar, að
ég Jjurfti til Reykjavíkur um haustið til að stunda
atvinnu mína Jjar um veturinn. Áður en ég fór
Jjurfti ég að ganga frá öllu sem bezt og láta inn
vélar og annað, sem ekki mátti vera úti yfir vet-
urinn.
Mér er minnisstætt, hve Fálki litli fylgdist vel
með öllum þessum viðbúnaði ofan úr „hásæti" sínu.
Ekki virtist mér laust við að svipur hans bæri vott
um nokkurn ugg, eða jafnvel óhug, í sambandi við
Jjað,
Daginn, sem við fórum, sá ég glöggt raunasvipinn
Dygg vinmihjú vestur i fjörðum.
á Jjessunt vini mínum. Náði sá raunasvipur hámarki
sínu, Jjegar fálkinn sá okkur fara inn í bílinn. Það
var eins og hann vissi hvað til stóð og að nú væri
komið að skilnaðarstundinni.
Við ókum að hliðinu á túngarðinum. Þegar Jjang-
að kom, var fálkinn kominn á annan staurinn við
hliðið, rétt eins og hann vildi lylgja okkur úr hlaði
— í hinzta sinn.
Síðan ókum við eftir veginum sem leið liggur.
Er við höfðum ekið nokkurn spöl kom Fálki litli
fljúgandi á hlið við okkur og settist á stóran stein
skammt frá veginum. Þannig gekk Jjetta koll af
kolli, að hann settist jafnan á hlið við bílinn, Jjar
til við vorum komnir inn fyrir ána og í landareign
næsta bæjar. Þar námunr við staðar örstutta stund
og liorfðum á fálkann.
Aldrei gleymi ég sorgarsvipnum, sem þá skein
út úr svip Jjessa göíuga vinar míns. Líklega hefur
Jjá einnig verið raunasvipur á mér, Jjví ekki minnist
ég Jjess að mér liafi nokkurn tíma þótt jafn sárt
að skilja við mállausan vin, eins og við Fálka litla
í Jjetta skipti, Jjar sem hann liorfði á mig með ang-
urblíðum söknuði í svipnum — í kveðjuskini.
Síðan flaug hann hátt í loft upp og í áttina heim
að „hásæti" sínu á lyftustaurnum.
Þar skildi með okkur að sinni.
V.
Það var einn morgun í ágúst sumarið eftir, er
ég kom út, að ég lieyrði í fálka. Varð mér Jjá litið
upp á lyftustaurinn af gönrlum vana. Og viti menn.
Uppi í sínu gamla „hásæti" sat vinur minn frá
sumrinu áður. Þekkti ég Jjar Fálka litla strax, Jjótt
ekki væri hann merktur. En nú var hann ekki einn
á ferð, heldur var með honum maki og tveir ungar
frá Jjví um vorið. Ekki Jjorðu þau Jjó að koma
nær bænum en á símastaurana Jjar skammt frá.
Nú var lítið eftir af malarbingnum, sem var mat-
staður hans sumarið áður. Svo vel vildi til að ég átti
nýjan fisk og tók ég haus af fiski og lét á malar-
binginn. Nú þótti fáikanum malarbingurinn of lágt
matborð fyrir sig. Þess vegna tók hann hausinn
með nefinu, lét hann falla sem fyrr og greip
hann í vinstri kló. Síðan flaug hann með haus-
inn upp á hlöðu og át hann Jjar. Á meðan sveint-
aði fjölskylda lians yfir honum og Jjorði ekki að
setjast á hlöðuna að krásinni, Jjótt ég léti Jjar ann-
an haus handa Jjeim, heldur settist á klettana fyrir
24
DÝRAVERNDARINN