Dýraverndarinn - 01.11.1963, Síða 6

VERÐLAU N AFRÁSÖGN:
GOLS A
Eftir Auðbjörgu Albertsdóttur.
Fuglakliður, blessuð sveitasœla,
sumardýrðin vefur fjallahring;
djúpur friður allt vill endurnœra,
yndislegt að líta hér i kring.
jr oksins er vorið komið fyrir alvöru, — það var
' nokkuð djúpt á hlýindunum, javí nú er komið
fram í miðjan maí.
Það er vorkvöld, kvöldkyrrð og veðurblíða. Á
slíkum stundum gleymist allt liið mótdræga, sem
var, vorhretin og kuldarnir. Nú er batinn kominn
og sjálft sumarið fram undan.
Drunurnar í ánni heyrast mjög vel í kyrrðinni.
Áin er nú mikil og mórauð á litinn, því að í dag
var sérlega heitt, — snjóbrýrnar uppi í gilinu hafa
bráðnað og brotnað niður og fallið í ána. Alls
staðar er að verða autt nema á stöku stað undir
háum börðum, Jxir sem skugga ber á; jiar eru enn-
Jjá snjórandir. Þær eru orðnar dökkar af sandi, sem
norðanstrekkingurinn [jyrlaði upp og skóf fram af
börðunum. Það húsar undir snjóröndina, sem fjær
er barðinu, og Jiar í dýjavætunni örlar á fáein
græn strá, sem eru ljósleit sakir Jtess, að sólin hefur
ekki náð að hlúa að þeim með geislum sínum nema
aðeins svolitla stund á hverjum degi. En skammt
frá dýinu er jörðin orðin dimmgræn, og alls staðar
er liinn fjölbreytti fjallagróður sem óðast að vaxa.
Héðan er er lambánum óhætt utangarðs, og nú
stefna Jjær flestar til fjalls með lömbin sín. Nokkr-
yrði valið í heimahögum. Ef svo verður látið darka
í Jsessum málum hér eftir sem hingað til, mun það
leiða af sér hina svívirðilegustu meðferð á búfénaði
— og verða að stórtjóni. Og svo verður Joá öll Jjjóðin
látin borga, frumvarp flutt og samjsykkt á Alþingi,
um að ríkið — Jtjóðin öll — bæti ábyrgðarlausum
lögbrjótum og trössum þann skaða, sem er sjálf-
skaparvíti.
ar Jjeirra stanza Jk') fyrst á eyðibýlunum frammi í
dalnum, Jtar sem Jaær bíta gróðurnálina, sem kom-
in er á gömul túnin.
Vi %
Þetta fagra vorkvöld liggur golsótt ær á hólbarði
skammt frá ánni. Lömbin hennar tvö liggja fyrir
aftan hana hlið við hlið, grábotnótt gimbur og mó-
rauður hrútur. Lítil eru Jaau, en samt korkulaus.
Golsa stendur upp, teygir úr hægri framfætinum
og krafsar ofan í bælið sitt. Síðan snýr hún sér við
og leggst aftur. Hún lygnir augunum, ælir jórtur-
tuggunni upp í gúlann vinstra megin og tekur að
jórtra ótt og títt. Það er friður yfir Golsu og aug-
un skær. Þó er einhver dapurleiki í svipnum. Það
er auðséð, að henni hefur ekki liðið alls kostar vel
undanfarið, Jtó er ekki sjáanlegt, að hún liafi liðið
skort. Elvað gæti Jiað þá hafa verið, sem sett hefur
Jjreytumerki á yfirbragðið hennar Golsu þennan
liðna vetur? ... Já, gengið er henni. Hún liafði oft-
ast verið með Jseim fremstu af kindunum á vorini,
Jjegar jDeim var sleppt á dalinn, en nú stanzar hún
hérna upp með ánni og lætur sér nægja bitliagann í
hvömmunum og á eyrunum, rétt fyrir framan tún-
ið. Um Jsetta leyti í fyrravor hafði hún verið komin
fram í heiðina hjá Gilsárvötnum. Og ])ar í urðun-
um — milli vatnanna, hafði hún getað falið sig und-
ir stórum steini, Jjegar smalað var, svo að liún slapp
við að verða rekin til réttar og rúin. Oft hafði lienni
Jtví verið ofur heitt í reyfinu í fyrrasumar, og hún
hafði beinlínis hlakkað til að koma heim úr réttun-
um og losna við ullina, sem var orðin svo ój)ægilega
Jjykk og J^ung eftir rigningarnar. Þó að hún væri
orðin Jsreytt og slæpt eftir reksturinn og reksið í
réttinni, fór hún á undan seinasta spölinn heim að
Völlum. En henni var bara sleppt á túnið með
hinum kindunum, — hún var ekki rúin Jjann dag
og ekki næstu daga á eftir, og svo varð þá alls ekk-
ert úr, að Jjað væri gert. ,
Oft hafði Golsa mænl til íjármannsins, Jjegar
hann kont í húsin í vetur, — hún hafði vonað, að
ullin yrði nú lekin af lienni. En veturinn leið án
Jjess. Og Golsa varð dauf og Jjung á sér, Jjegar leið
að vori, og var aftarlega í hópnum, J)á er féð var
rekið til beitar.
Rétt fyrir burðinn var hún tekinn alveg inn.
Það var versti tíminn fyrir aumingja Golsu. Húsin
urðu loftlítil, Jjegar margar ær voru hafðar inni.
74
D Ý RAV ERNDARINN