Dýraverndarinn - 01.11.1963, Side 9

gert það, þá hugsa ég, að hún hefði gelað rifið sig
lausa, ullin farið með vírnum, en svona þykkur
þófi lætur ekki undan. Svona, aumingja Golsa mín,
nú ertu laus við þessa ull og getur farið frjáls
ferða þinna. Inga mín, ég ætla að leiða liana Golsu
liérna ofan að læknum, — ég gæti svo sent trúað,
að hana langaði í vatn eftir allan þann tíma, sem
hún er búin að standa hérna ... Farðu nú og stugg-
aðu lömbunum í áttina til hennar, — þau liggja
víst þarna framan í melbarðinu."
Inga sótti lömbin, og Helgi dró Golsu ofan að
læknum. Feðginin biðu, meðan hún drakk nægju
sína, og svo beindu þau henni og lömbunum upp
úr gilinu hinum megin. Þegar Golsa var komin
upp á gilbarminn, stukku lömbin tindir hana og
sugu, þótt lítið væri víst að fá í mjólkurbúrinu
hennar í þetta sinn.
Golsa stóð og horfði til fjallsins. Þokunni var
heldur að létta. Nú var opin leiðin inn til heiðar-
innar. Golsa jarmaði einu sinni, og svo fór hún að
þefa af lömbunum, áður en hún hreyfði sig úr
stað. En henni var nú mikið í mun að fara að bíta.
Þau héldu öll þrjú upp með gilinu, en Golsa fór
sér hægt. Hún var svo áköf í að gæða sér á græn-
gresinu.
„Næstu nótt gistir hún Golsa hjá vötnunum á
heiðinni," sagði Helgi, um leið og þau feðginin
hibbuðu til baka til hestanna.
Helgi leysti gráa folann. Svo fékk hann Ingu
tauminn, á meðan hann athugaði girðinguna. Hann
setti steina ofan á lausu endana, svo að þeir gerðu
ekki fleiri kindum mein.
„Þarf ekki að taka þessa girðingu í burtu?“ sjturði
Inga.
„Þetta er nú afréttargirðing, sem var hrófað hér
upja, svo að stóðið færi ekki ofan,“ svaraði faðir
hennar. „En nú er hún farin að ryðga og bila og er
stórhættuleg fyrir fé, svona langt frá byggðu bóli.
Ég skrejaja hingað fljótlega og tek neðsta strenginn
burtu, svo að kindur festi sig ekki á honuni."
Feðginin riðu nú gæðingum sínum lieim, og
Snati fékk að sitja fyrir aftan húsbónda sinn yfir
ána. Vornóttin, mild og hlý, settist að völdum, en
hátt ujtjii í hlíðinni fyrir sunnar Bæjargilið lá
Golsa hjá lömbunum síntim. Hún var södd, og
henni leið vel, og eflaust hefur fögnuður hennar
ylir fengnu frelsi streymt sem þögul jtökk út í hljóða
nóttina.
111 meðferð á reiðhestum
Það er vani hestamanna að nota reiðhesta sína
sem allra minnst að haustinu og jafnvel allt fram
undir jól — og láta [tá ganga úti Jtennan tíma í eins
góðu haglendi og kostur er á, og er ekkert illt um
Jietta að segja, ef Jjess er gætt, að liaginn sé raun-
verulega góður og að hestarnir eigi kost á skjóli í
stórrigningum og hretum, Jaótt ekki séu þeir hýstir.
Yzt úti á Seltjarnarnesi eru enn allvíðáttumikil
tún, og í sumar var lítt nýtt háin á Jjeim flestum.
Þar var Jtví tilvalin liestabeit, enda varð sú raunin,
að nokkrir hestamenn í Reykjavík fengu þarna
haustbeit handa hestum sínum. Munu [tarna hafa
gengið alls ekki færri en 20—30 reiðhestar. Og víst
er um Jjað, að Jjá skorti ekki beit.
En íleira kemur til greina. Þarna úti á Nesinu er
hið rnesta veðravíti, ekki sízt í norðaustan átt.
Er Jrar hvassara en víðast annars staðar í Jaessari
átt, og Jrar er hvergi skjóls að leita. Þá er og slíkt
sædrif á Nesinu í þessari átt, að vart verður séð út
um nokkurn glugga fyrir salti. Eins og menn vita,
gekk til norðanáttar síðari lihita októbermánaðar,
nteð frosti og loks íannkomu. Stóð norðan svelj-
andinn svo að segja án afláts í fimm vikur, og var
Jtá allt ujjjj í 9 stiga frost, en sjaldan minna en 5
stig. Þegar [Dannig viðrar, er Nesið hreinn og beinn
kvalarstaður hrossum, sem ekki eru Jm vanari úti-
gangi, hvað J)á viðkvæmum og yfirleitt vel með-
förnum reiðhestum. Það var og auðsætt, að hest-
unum, sem voru í hagagöngu á Nesinu, leið mjög
illa. Löngum og löngum grijau J)eir ekki niður, en
ýmist röltu sitt á hvað í eirðarlausri vanlíðan eða
stóðu og hímdu við hlið á girðingum, leitandi Jjess,
að slej)j)a úr prísundinni. En svo virtist sem eig-
endurnir hel'ðu alls ekki auga fyrir Jæssu. Þarna var
næg beit, J)eir greiddu fyrir liana sitt gjald, og [)að
var nú einu sinni til J)ess ætlazt, að hestarnir væru
J)arna fyrir fram ákveðinn tíma.
Á J)ví er enginn vafi, að hestunum leið mjög illa,
og er furðulegt, að eigendurnir, sem hafa keypt J)á
dýru verði, verja allmiklu fé til J)eirra árlega og enn
meiri fyrirhöfn, liafa af J)eim mikið yndi og J)ykir
áreiðanlega vænt um þá, skyldu ekki losa J)á úr
prísundinni!
dýraverndarinn
77