Dýraverndarinn - 01.11.1963, Page 11

Þetta var karldýr í blórna aldurs síns, grannvax-
inn jötunn, einn af konungum ísauðnanna. Það
glampaði á loðinn, gulleitan í'eldinn. Björninn var
auösjáanlega nýkominn utan a£ Baffinshafinu, þar
sem var auður sjór, því að ennþá héngu grýlukerti
niður úr þéttu liárinu á kviðnum á honum. Nú
stefndi hann til strandar, hugðist veiða sílspikaðan
fjarðaselinn, sent hafðist við, þar sem hinir miklu
skriðjöklar ganga þverhníptir í sjó fram.
Þetta var fagurt dýr og tigið.
Ég var ekki rneira en fimm til sex metra frá birn-
inurn, þegar liann tók eftir mér. Það rauk upp af
dýrunum öllum fimm, hinum mikla hvítabirni og
rökkunum, sem hraðsveifluðust í kringum hann, og
ég heyrði más og sog lungna, sem ýmist þöndust út
eða drógust saman. Rakkarnir geyjuðu hvellir í
máli, og svarið var djúpur og dimmur rymjandi.
Strax og björninn sá mig, virti hann rakkana að
vettugi og reis upp á afturfæturna. Mér virtist hann
ennþá fegurri og tígulegri en áður, þegar hann
stóð þarna í fullri hæð — teinréttur — og starði á
ntig. Þannig stóð hann nokkur andartök. Svo tók
hann undir sig feikna stökk, flaug hátt yfir hund-
ana og lét sig falla á ísinn af öllum sínum feikna-
þunga.
Þetta er fangaráð allra hvítabjarna, senr vita sig
á þunnum lagnaðarís og vilja forða sér í snatri. Það
vakti fyrir birninum að brjóta sér vök, kafa síðan
og sleppa þannig við mig og hundana. Hann vissi,
að við yrðum að hafa fast undir fæti, en kaldur
sjórinn væri honum liins vegar síður en svo til
miska. Ég hafði oftar en einu sinni séð bjarndýr
grípa til þessa ráðs. En þó að björninn sá arna kaf-
aði inn undir skörina, mundi ekki líða á löngu,
unz liann yrði að leita altur í vökina og koma upp
til að anda, og þá gæfist mér kostur á að skjóta.
Þetta vissi ég allt saman, en mér datt ekki í hug,
að svo færi, sem raun varð á. ísinn var veikari en
ég hafði búizt við. Þarna voru á víð og dreif stórir
hafísjakar, og í sundunum á milli þeirra var stríður
straumur. Um leið og lagnaðarísinn brotnaði und-
an bjarndýrinu, sprakk út frá vökinni á alla vegu,
og áður en mig varði, stóð ég í sjó upp undir liöku,
fór ekki á bólakaf, því að undir hinum nýja lagn-
aðarís var annað og sterkara íslag.
Nii hafði ég öðru að sinna en að skjóta björninn,
— nú varð ég fyrst og fremst að hugsa um að komast
upp á skörina. Með vinstri hendi lyfti ég rifflinum
upp fyrir höfuð mér, og svo staulaðist ég að ísrönd-
inni og reyndi að klóra mig upp úr vökinni. En ís-
inn var votur og liáll, og ég náði hvergi handfestu.
Og í hvert skipti, sem ég lagðist með brjóstið á ís-
röndina, brotnaði hún undan þunga mínum.
Ég var búinn venjulegum skjólbúningi Eskimóa,
var í liáum stígvélum, brókum úr bjarndýrsfeldi og
úlpu úr hreinstöku. Eljótlega blotnuðu loðskinnin
og urðu svo þung, að ég átti fullt í fangi með að
standa á fótunum og verjast því, að stríður straum-
urinn bæri mig inn undir skörina.
Mér dugði ekki að hafa aðeins aðra höndina
lausa, og þess vegna reyndi ég að fleygja rifflinum
upp á íshelluna. En ég var orðinn svo fingradofinn,
að riffillinn lak úr hendinni á mér og sökk í einu
vetfangi.
Hugur minn hvarflaði til bjarndýrsins. Það
svam þarna fram og aftur í liinni tiltölulega þröngu
vök. Nú var ég varnarlaus gagnvart þessum feikna-
risa. Ég gat ekki leitað neinna annarra úrræða en
þeirra að halda mig eins fjarri honuin og mér var
unnt. En brátt varð ég þess vís, að hann hafði ekki
minni ótta af mér en ég a£ lionunr. Við vorum fang-
ar í sama klefa — munurinn var einungis sá, að
hundarnir sóttu ákaft að honum, en létu mig í friði.
En nú hafði ég þó báðar hendur lausar, og svo
reyndi ég þá af öllum mætti að klóra mig upp á
skörina. Árangurinn varð aðeins sá, að ég braut
meir og meir úr henni og gerði nrig úrvinda af
þreytu. En við lrverja nrína lrreyfingu gaf ég hvíta-
birninum auga. Ég viðurkenni það ærlega, að ég
var með lífið í lúkunum a£ lrræðslu, því ég bjóst við,
að hann rrrundi ráðast á nrig þá og þegar. Hann
var lieldur ekki sérlega frýnilegur. I hvert sinn sem
ég hreyíði nrig, fitjaði hann upp á trýnið og urraði
með tannagnístri.
Brátt rénaði óttinn og æsingin. ískalt vatnið kældi
í mér blóðið, og yfir nrig konr einkennileg ró. Ég
veit ekki, hvað konr til, en allt í einu vaknaði lrjá
nrér áhugi á að atlruga sem vandlegast svip og háttu
bjarndýrsins. Og ég varð alveg steinhissa á því, hve
nrargvíslegar tilfinningar konru fram í augnaráði
Jressa villidýrs, enda hafði drápgirnin ávallt verið
allsráðandi í lruga mér, þegar ég hafði staðið and-
spænis hvítabirni. í fyrstu gætti aðeins hræðslu og
heiftar í augunr dýrsins, en Jjegar björninn tók að
venjast mér — eins og ég lronunr — hætti hann að
fitja upp á trýnið og urra.
DÝRAVERNDARINN
79