Dýraverndarinn - 01.11.1963, Síða 12

Það var næstum eins og ég gæti íylgzt með gangi
hugsana hans. Ýmist gaf hann mér gætur eða hund-
unum, og ég gat ekki betur séð en liann væri að
býsnast yfir því í huganum, að ég skyldi hafa lent
í vökinni. Ég sá, að nú hafði honum skilizt, að ég
væri ekki í neinum vígahug. Skyldi þetta tvífætta
kynjadýr hafa stokkið í vökina af ótta við hundana?
hugsaði liann með sér. Sjálfur hefði hann ekki verið
í neinum vanda, ef þessi kvikindi hefðu ekki staðið
þarna á skörinni albúin þess að læsa í hann sár-
beittum tönnurn, ef þau næðu til hans. Honum
hefði þá verið leikur einn að rífa sig til hálfs upp
úr sjónum og liendast í einu stökki furðu langt inn
á ísinn. Þetta hlaut ég líka að geta, hugsaði hann, og
lá þá ekki næst að álykta þannig, að orsökin til
athafnaleysis míns væri sú, að mér stæði stuggur af
sömu féndum og honum?
Þegar ég hafði gert mér þessa grein iyrir liugs-
unum bjarnarins, iékk ég það á tilfinninguna, að
hann skildi mig og liefði með mér samúð. Næst sá
ég, að það vakti athygli hans, hve mikill munur
var á afstöðu hundanna til mín og hans, — þeir
æstu sig upp gegn honum og reyndu að glefsa í
trýnið á honum, þegar hann nálgaðist skörina, en
þeir forðuðust mig eins og þeim stæði ótti af mér.
Mundi það vera af því, að ég væri sterkari og hættu-
legri en hann? Nú leit liann rólega á mig og virti mig
fyrir sér beinlínis vingjarnlega. Og mér til undrunar
tók hann að svamla í áttina til mín eins og hann
byggist við, að ég mundi veita honum lið.
Nú voru ekki meira en tveir metrar á milli okkar,
og þó að ég þættist í rauninni öruggur um, að hann
mundi ekki vilja vinna mér mein, greip mig á ný
ákafur ótti. Ef til vill rynni á hann slíkt æði út af
árásum urrandi og glefsandi rakkanna, að það bitn-
aði á mér. Svo kallaði ég þá til hundanna eins hátt
og ég hafði róm til og skipaði þeirn að snauta frá
vökinni. Og þótt þeim væri það auðsjáanlega þvert
um geð, hlýddu þeir mér og liöríuðu spölkorn —
reyndar urrandi.
Nú gerðist það, sem mér verður minnisstætt alla
mína ævi. Ég fékk ekki betur séð en hvítabjörninn
skildi, að ég hefði stuggað féndum lians á brott.
Hann sneri sér að mér, — nei, það var ekkert um
að villast í þetta sinn: þakklátssemin skein út úr
sjónum hans. Hann leit á mig sömu augum og rakk-
arnir mínir, jregar ég klappaði jreim og gaf jreim
eitthvað, sem þeim fannst vera hnossgæti.
Þarna stendur hvilabjörn á skör og virðist hugsi. Kannski
segir hann við sjálfan sig: „Á ég nú að fara að bleyta mig?“
Enginn, sem hefur haft náin kynni af dýrum,
mun draga jrað i efa, að jafnvel villidýr geti sýnt
þakklátssemi. Og Jtessi heljarbjörn, sem hæglega
hefði getað rotað mig með því að dangla í mig
hrammi, jryrmdi ekki aðeins lífi mínu jrarna í ís-
kaldri vökinni, heldur beinlínis horfði á mig af
hlýju og vinsemd.
Það er engin nýjung, að menn, sem staddir eru
í háska, lieita einhverju með sjálfum sér, ef jreim
verði lífs auðið. Og jrannig fór mér að þessu sinni.
Ég liét Jm', að svo framarlega sem ég slyppi lifandi
úr Jiessari ógnarprísund, þá skyldi ég gera allt, sem
í mínu valdi stæði, til að hvítabjörninn fengi að lifa.
Ég lét mér ekki nægja að lieita Jressu í hljóði, heldur
lofaði ég Jjví upphátt, Jjótt tennurnar gnötruðu í
munninum á mér. Allt, sem mér væri mögulegt,
skyldi ég til Jjess gera, að hann fengi að fara frjáls
til veiða á hinum miklu ísflæmum norðurhjarans.
Þegar hér var komið, hafði ég ekki verið lengur
í vökinni en á að gizka 10—12 mínútur, en Jjað var
25 stiga frost, og liver mínúta var heil eilílð, og ég
var að Jjrotum kominn. Ef mér bærist ekki hjálp,
svo að segja strax, mundi mig þrjóta mátt til að
halda mér uppréttum — og straumurinn mundi
bera mig undir ísinn.
Ég var að verða örvona, Jjegar ég loks sá Oolut-
anguaq koma út á milli hafísjaka, sem voru x nokk-
ur hundruð metra fjarlægð. Hann hafði ekki fyrr
komið auga á mig, Jjar sem ég liúkti í vökinni, svo
að segja samhliða bjarndýrsferlíkinu, en hann rak
80
DÝRAVERNDARINN