Dýraverndarinn - 01.11.1963, Side 13

Gjaiir og áheit
1. Með blaðgjaldi Elsu Skúladóttur í Urðarteigi í
Berufirði bárust 100 krónur, sem sagðar voru áheit
til Dýraverndarans frá E.S.
Afgreiðslumaður sendi kvittun og þakkir og hefur
tilkynnt gjaldkera áheitið.
2. Kona á Snæfellsnesi, sem ekki vill láta nafns
síns getið, sendi Dýraverndaranum 500 krónur í
póstávísun til minningar um hundinn Snata.
Afgreiðslumaður sendi þakkabréf fyrir hönd blaðs-
ins og tilkynnti gjaldkera gjöfina.
Ingimar Jóhannesson.
Gjöf til Dýraverndarans:
Frú Aðalbjörg Albertsdóttir á Hafursstöðum í
Austur-Húnavatnssýslu hefur afhent ritstjóranum
80 króna gjöf til Dýraverndarans. — Beztu þakkir.
upp óp, stökk af sleðanum og geystist í áttina til
mín, og ég vissi, að eftir eina eða tvær mínútur
yrði ég kominn upp á ísinn. Nú mundi ekki seinna
vænna að minnast loforðsins. Ég tók á því, sem ég
átti til og kallaði til Eskimóans:
„Skjóttu ekki björninn, — skjóttu ekki björninn!“
Svo mjög sem tennurnar glömruðu í munninum
á mér, mun ég ekki hafa verið ýkjaskýr í máli, enda
varð ég að segja þetta aftur og aftur, unz Qolut-
anguaq skildi mig. Hann varð sem agndofa, hefur
trúlega haldið, að ég væri orðinn viti mínu fjær.
En svo var eins og rynni upp fyrir honum ljós, og
hann sagði hávær:
„Nei, auðvitað, — ég verð að láta ganga fyrir að
lijálpa þér!“
Síðan leysti hann alla hunda sína frá ækinu, og
jjeir æddu í áttina til vakarinnar, voru óðlúsir að
ráðast að hvítabirninum. En Qolutanguaq greip
skutulfæri sitt af sleðanum og kastaði Jtví fimlega
til mín. Ég náði á J)ví taki, sneri síðan baki við
skörinni og hallaði hnakkanum á ísinn, hélt mér
þannig uppi, meðan ég batt selskinnsreipið yfir um
mig. Svo var Jxið leikur einn fyrir félaga minn að
draga mig upp á skörina.
Ég sá Jsað seinast til hvítabjarnarins, að hann vatt
sér upp á ísinn, Jiegar hann sá tylft af hundum koma
æðandi til viðbótar J)eim, sem fyrir voru. En öli
hersingin réðst að honum, og hann hrataði í vök-
ina.
Ég var ekki fyrr kominn upp á skörina en kuld-
inn nísti mig svo heiftarlega, að ég fann renna á
mig ómegin. Ég reyndi að tala, en orðin urðu að
óskiljanlegu hvísli á vörum mér, ])á er ég sagði:
„Skjóttu ekki ... skjóttu ekki. . .!“
Svo hvarf mér allt í niðjjungan sorta.
Þegar ég rankaði við mér, lágu fötin mín í stokk-
freðnum ströngli við hliðina á mér á ísnum. Sjállur
var ég allsnakinn í hvílpokanum mínum. Mér var
vel heitt, og ég kenndi mér einskis meins. Frammi
fyrir mér sat Qolutanguaq á hækjum sínum hýr-
brosandi, hélt á rjúkandi tebolla og bar hann að
vörum mér.
Það fyrsta, sem hugur minn hvarflaði að, var
hvítabjörninn:
„En björninn?" sagði ég. „Hvar er hvítabjörninn?"
Eskimóinn skellihló. Trúlega hefur honum verið
skemmt við J)á hugsun, að sá verði ekki alltaf bana-
maður bjarnarins, sem fyrstur f'inni hann. Og liann
sagði ofurlítið stríðnislega:
„Vert ])ú ekki að gera þér neinar áhyggjur út af
birninum. Ég var að Ijúka við að flá hann hérna
áðan.“
Björninn rís i vökinni.
D Ý R A V E R N D A RIN N
81