Alþýðumaðurinn - 28.08.1962, Blaðsíða 9

Allt það, sem augað sér,
æskunnar hörpu knýr,
syngur og segir mér
sögur og ævintýr.
Mild ertu, móðir jörð.
Margt hefur guð þér veitt.
Aldrei ég Eyjafjörð
elskaði nógu heitt.
Áfram — og alltaf heim,
inn gegnum sundin blá.
Guðirnir gefa þeim
gleði, sem landið sjá.
Loks eftir langan dag
leit ég þig, helga jörð.
Seiddur um sólarlag
sigli ég inn Eyjafjörð.
Þó fi íii' t mér ást mín öll,
unaður minn og þrá
tengd við hin fögru fjöll,
fjörði og sundin blá.
Hvar sem ég flótta fer
friðlaii um ókunn lönd,
bið ég til bjargar þér,
blessaða Galmarsströnd.
Bænin og barnsins trú
betra binn týnda son.
Gleðin og guð og þú
gefa mér nýja von.
Stráin, sem blærinn braut,
blessar þín líknarhönd.
Mjúk er sem móðurskaut
moldin á Galmarsströnd.
Faðmaðu, blíði blær,
byggðir og sundin víð.
Sé ég, hvar bóndabær
brosir í vesturhlíð.
Þó komi ég sár frá sæ,
sekari en áður fyr,
á þessum bóndabæ
bíða mín opnar dyr.
VORNÓTT
Sól fer eldi
um svanatjarnir
og silfurvoga,
rennir sér bak við
reginhafið
í rauðum loga.
Söknuð vekja
síðustu geislar
sólarlagsins.
En svefnveig dreypir
í sálir jarðar
systir dagsins.
Bregður á landið
brosi mildu
frá blómi og stráum.
Vornóttin laugar
vængi sína
í vogum bláum.
Fegurstu perlur
fjaðra sinna
hún foldinni gefur.
Aldan niðar
við unnarsteina,
og ísland sefur.
ALÞÝÐUMAÐURINN
9