Víðir - 04.05.1934, Blaðsíða 1

VI. árg.
Vestmannacyjuin, 4. maí 1034
10. tbl.
Krónuveltan.
Þegar hin svonefnda Krónuvelta,
vegna Sundlaugarinnar, hófst hér
á s.l. vetri, yar henni mjög vel
tekið og safnaoiht þó nokkurt fé.
Nú er aftur á móti orðið ærið
hljótt um hana, þátttakan litil.
Það er samt viðurkent af öll-
um, sem minnast á Sundlaugina,
að hún só eitt hið nauðsynlegasta
menningar-og heilsumeðal, sem
unnið hefir verið að hér, jafnt
fyrir eldri sem yngri.
Að lauga sig úr volgum sjó,
telur heilsufræbin nauðsynlegt.
Og þá má ekki gleyma því hve
oft sundkunnátta hefir bjargað
mönnum úr beinum lifsháska.
NÚ ættu þeir, sem á heflr verið
skorað, eu enn ekki svarað, að
gera það sem allra fyrst.
Það ætti að vera metnaðarmál
hveijum góðum manni, konu sem
karli, að styðja að því að jafn
nauðsynlegt menningartæki eins
og góð Sundlaug er, veiði sem
allra fyrst fullgerð. Hver sá, sem
leggur tvær krónur til Sundlaugar-
innar og skorar á þrjá að gera
hið sama, hann .getur með góðri
samvisku þakkað sér ágæta við-
leitni til styrktar þvl, að börn og
unglingar læri að synda, sér til
heilsubótar og ef til yill'til bjarg-
ar, úr beinum lifsháska. Það ber
við hér — þó sjaldnar en búast
mœtti við — að börn falla ut af
D!"yggjui °g dæmin eru deginum
ljösari um það, að stundum hafa
þau bjargast aðeins vegna þess að
syndur maður hefir verið nær-
staddur.
Sá, sem leggur tvær krónur til
Sundlaugavinnar, getur verið viss
um þ&b, að þeim aurum er vel
og viturlega eytt. Og ekki er það
óhugsandi að einmitt þeir aurar
verði þesa valdandi að barninu
hans verði skilað heim, ef svo
kynni fara að það félli í sjóinn.
Vestmannaeyingar hafa orðið
fyrstir til að gera sundnám að
skyldumamsgrein. Skólaskyldum
börnum er boðið, eða öll heldur
skipað, að læra sund, en eins og
riú standa sakir er ekki annað en
hðfnin'upp á .aft bjóða.
Allir kunnugir hljóta að sjá
hve mjAg skovtir á að Botninn sé
boðlegur til þess. Þangao rennur,
eins og vitanlogt .er alNUonar
óþverri um holræs' bæJHÍQs. Það
eitt ar næiCilngr 'il þnss að foi-
eldrar hiki yið að hvetja börn sin
til að iðka snndnám þar.
Mikill verður munurinn þegar
lauginn er fullgerð. Stöðugt verður
hún fylt með hreinum sjó, hituð-
um eftir þörfum með .rafmagni.
þar þarf hvorki að óttast óhrein-
indi né kulda. í>á, og íytst þá, er
engin afsökun gild, þeim heilbrigð-
um unglingum; sem trassa að
læra að synda. Minnist þess ung-
lingar og eldra fólk, að sundíþrótt-
in er meðal hinna hollustu og
hreystilegustu iþrótta. Gerið alt,
sem í ykkar valdi stendur til þess
að Sundlaugin verði sem allra
fyrst fullgéið. Afiam með krónu-
veltuna.
Iðkm íþrótta.
Alllöngu áður en eg kom hing-
að til Ve., hafði ég heyrt þess
getið, að hér væri raeiri áhugi
íyrir iþróttum en víðast ann-
ars staðar. Þetta mun að nokkru
leyti rétt. Hér mun, a. rn. k.
vera hlutfallslega fleiri menn í
íþróttafélögum en annars staðar á
landinu. En að minu áliti, er
þessi áhugasemj mjög á rangri
braut. Gegnum starf mitt við
Ieikfimi8kenn8lu við skólann hér
og við íþróttafélag — og þó
einkum utah þessara hópa, hefi
ég mætt skoðun á íþróttastarf-
semi, sem að mínum dómi og
ýmsra annara er mjög röng og
spillandUyrir starfsemina. Þessi
skoðun er sú, að íþróttastarf-
starfaerai sé aðallega ætluð til
þess aó þjálfa og æfa þá meun,
sem hafa fengið í vöggugjöf
sérstaka íþróttahæflleika. Iþrótta
kennalan eigi að gera þá hæfa
til að taka þátt i keppni og
skara fram úr — sýna leikfimi
og fá aðdáun áhorfenda. Þessi
skoðun krefst nokkurra manna,
sem eru liklegir til að gera
félaginu eða byggðarlaginu heið-
ur með afrekum sínum.
Afleiðingin af þessári Btefnu
verður sú, að þeir menn njóta
mestrar þjálfunar, sem sízt
þurfa hennar með. Oft verður
hún líka til þess, að þessir fáu
sem æfingarnar njóta ofþjalfast
8vo, að af þvfstafar beiu heilsu-
bilun.
Með þessu verður þvi árang-
urinn öfuKur viö hinn rétta
tligaliK.
Tilgangur íþróttastarfseminn-i.
ar á að vera sá —' fyrst ogsíð-íf
ast — að bæta og tryggja heil-^
brieði sem allia flf^.stra einstMk-||
lingít! P
Það ættu helat allir að stundafl
leikfimi einhvern hluta ársins,T
sem það þola. Og flestir —b'
sem þá ekki liggja rúmfastir
— þola leikfimi við sitt hæfi.
Orsökin til þess, hvcsu fáir
stunda ieikfimi er vitanlega að
nokkru leyti annriki — (en þó
líklega ölluheldur venjulegt tóm-
læti gagnvart því, sem ekki er
beint kný]andi á augnablikinu,
og síðast en ekki sizt sá mikli
misskilningur að leikfimin sé
aðallega fyrir þá, sem geti sýnt
af sér afrek á því sviði.
Ég hef ekki óvíða heyrt fóik
segja eitthvað á þessa leið : „Mér
þýðir ekki að vera að fara í leik-
fimi, ég er svo stirðuv" — „Hvað
hefir þessi að gera í leikfimi,
svona þungur á sér ?" — „Til
hvers er þessi með, sem ekkert
getur 1"
En menn ættu að hugsa svona:
Ég má til að stunda leikfimi. af
þvi ég er svo stiiður, svo ég
verði ógn liðugri o. s. fr.
Vegna þess hve fáir stunda
leikfimi af þeim, sem frekast þyrftu
þess, dettur manni í hug að e. t.
v. sé mönnum ekki fyllilega ljóst,
hversu rétt iðkuð leikfimi er góð
vörn gegn margskonar kvillum og
sjúkdómum. Sú hressing og ánægja,
sem þvíer samfara að reyna dá-
lítið á likamann með hröðum
hreyfingum, er öllum kunn. Hitt
lítur út fyjir að vera minna
kunnugt, að vissir vöðvar mann-
legs likam þroskast hjá mjög
möigum svo lítið eða þannig, að
_af því stafar hætta fyrir heilsuna.
Vöðvar líkamans halda honum
ekki i þeirri stöðu, sem er heppi-
legust til þess, að öndun,
blöðrás og melting geti farið fram
á fullkQmlega eðlilegan hátt. Þetta
greiðir götu tæringar og fleiri sjúk-
dóma, og orsakar ýmsa meiri og
minni meltingarkvilla, sem svo
hafa margvísleg ill áhrif bæði á
líkama og sal.
Iðkun íþrótta í hófi er talin
andlega uppbyggjandi, en aftur er
öfgakendur íþróttaáhu?i hjá ung-
mennum ekki talinn uppbyggileg-
ur nó gáfnarmerki, og um slika
menn hefir myndast orðið „iþtótta-
fifl" (-portidiot).
Val þeiria æfinga og leikja,
sem notaðir eru í leikfimninni,
eiga algjöilega að miðast við að
bæta lir þessum og öðrum þörf-
um þess, er leikfimina stundar,
en mega helst rldrei miðast neitt
við það, hvernig þær falla í smekk
hinna eða þessara áhorfenda.
Ég þykist vitá að þeim, sem
hér hafa undanfarið starfað að
leikfimiskennslu, sé ijós áðurnefnd
hætta — þótt vel geti verið að
krafa fólksins um að sýna eitt-
hvað mikíð — hafi sljóvgað sýn
þeiraa á aðal markmiðinu.
Ég vildi að sem flestir taki
höndum saman um að vinna á
móti áðurnefndri spillingu.
Sú skoðun þarf að verða ríkj-
andi að leikfimi eigi þeir að stunda
fyrst og fremst, sem mest þurfa
hennar með. Það er ekki eingöngu
æskan, sem þarf hennar. Pað eru
ungir og gamlir, konur og karlar,
hver við sitt hæfi.
Metnaður íþróttafélaganna ætti
að vera sá, að eiga innan sinna
yébanda sem ílesta er stunda leik«
fimi, fremur en að keppa stöðgut
eftii því, að fáeinir einstaklingar
skari fiam úr.
Vestm.eyjum, 3. maí 1934
Kristján Friðriksson.
Vottorð.
Með skýrskotun til vottorðs dags.
23. apiíl þ. á. um fátækrastyrk
til handa Guðrúnu Þorðardóttur,
en vottorð þetta er birt í 9. tbl.
Viðis, skal það framtekið, a£
barnsmeðlag, að upphæð kr. 300,00
sem greitt hefir verið Guðrúnu
Þórðardóttur og talið er sem fá-
tækrstyrkur til fórðar Jónssonar,
var ekki meðtalið í áður umgetnu
vottorði. Hafa þannig runnið til
Guðrúnar Þórðardóttur frá bæjar-
sjóði á s. 1. ári alls kr. 1361,50
— eitt þúsund þrjú hundruð sex-
tíu og ein króna og 50 aurar. —
Vestmannaeyjum 2. mai 1934.
Jóh. Gunnar ólafsssn.
Nokkrar stúlkur
geta fengið atvinuu við flskverk-
um í sumar
Jön Magnússon
Vallartúni.