Víðir


Víðir - 04.05.1934, Blaðsíða 1

Víðir - 04.05.1934, Blaðsíða 1
I Krónuveltan. Þegav hin svonefnda Krónuvelta, vegna Sundlaugarinnar, hófst hér á s.l. vetri, vyar henni mjög vel tekið og safnaðist þó nokkurt fé. Nú er aftur á móti orðið ærið hljótt um hana, þátttakan litil. Það er samt viðurkent af öll- um, sem minnast á Sundlaugina, að hún só eitt hið nauðsynlegasta menningar-og heilsumeðal, sem unnið hefir verið að hér, jafnt fyrir eldri sem yngri. Að lauga sig ur volgum sjó, telur heilsuíræðin nauðsynlegt. Og þá má ekki gleyma því hve oít sundkunnátta hefir bjargað mönnum úr beinum lífsháska. NÚ ættu þeir, sem á hefir verið skorað, en enn ekki svarað, að gera það som allra fyrst. fað ætti að vera metnaðarmál hverjum góðum manni, konu sem karli, að st.yðja að því að jafn nauðsynlegt menningartæki eins og góð Sundlaug er, veiði sem allra fyrst fullgerð. Hver sá, sem leggur tvær krónur til Sundlaugar- innar og skorar á þrjá að gera hið sama, hann getur með góðri samvisku þakkað sér ágæta við- leitni til styrktar þvl, að börn og unglingar læri að synda, sér til heilsubótar og ef til vill til bjarg- ar, úr beinum lifsháska. Það b#r við hér — þó sjaldnar en búast mœtti við — að börn falla út af bryáf?ju, og dæmin eru deginum ljösari um það, að stundum hafa þau bjargast aðeins vegna þess að syndur maður hefir verið nær- staddur. Sá, sem leggur tvær krónur til Sundlaugarinnar, getur verið viss um það, að þeim aurum er vel og viturlega eytt. Og ekki er það óhugsandi að einmitt þeir aurar verði þess valdandi að barninu hans verði skilað heim, ef svo kynni fara að það félli í sjóinn. y.estmannaeyingar hafa orðið fyrstír til að gera sundnám að skyldumámsgrein. Skólaskyldum börnum er boðið, eða öll heldur skipað, að læra sund, en eins og nú standa sakir er ekki annað en höfnin upp á að bjóða. Allir kunnugir hljót.a að sjá hve rnjóg skortir á að Botninn sé boðlegur tii þess. Þangað rennur, eins og vitanlegt. ,er alNkonar óþverri nm holræs' bæj i > in«. f>að eitt ar nægÚHgr 'tl þ«ss að foi- eldrar hiki við að hvetja börn sín til að iðka sundnám þar. Mikill verður munurinn þegar lauginn er fullgerð. Stöðugt verður hún fylt með hreinum sjó, hituð- um eftir þörfum með .raímagni. þar þarf hvorki að óttast óhrein- indi né kulda. Bá, og fyrst þá, er engin afsökun gild, þeim heilbrigð- um unglingum; sem trassa að læra að synda. Minnist þess ung- lingar og eldra fólk, að sundíþrótt- in er meðal hitma hollustu og hreystilegustu iþrótta. Gerið alt, sem í ykkar valdi stendur til þess að Sundlaugin verði sem allra fyrst fullgéið. Áfram með krónu- veltuna. Iðkun íþróttci. Alllöngu áður en eg kom hing- að til Ve., hafði ég heyrt þess getið, að hér væri raeiri áhugi fyrir' iþróttum en víðast ann- aisstaðar. Þettamunað nokkru leyti rétt. Hér mun, a. m. k. vera hlutfallslega fleiri menn í íþróttafélög'um en annars staðar á landinu. En að minu áliti, er þessi áhugasemi mjög á rangri braut. Gegnum starf mitt við leikflmiskennslu við skólann hér og við íþróttafélag — og þó einkum utan þessara hópa, hefl óg mætt skoðun á íþróttastarf- semi, sem að mínum dómi og ýmsra annara er mjög röng og spillandi.fyrir starfsemina. Þessi skoðun er sú, að íþróttastarf- starfserai sé aðallega ætluð til þess aó þjálfa og æfa þá meun, sem hafa fengið í vöggugjöf sérstaka íþróttahæöleika. Iþrótta kennslau eigi að gera þá hæfa til að taka þdtt í keppni og skara fram úr — sýna leikfimi og fá aðdáun áhorfenda. Þessi skoðun krefst nokkurra manna, sem eru liblegir til að gera félaginu eða byggðarlaginu heið- ur með afrekum sínum. Afleiðingin af þessari Btefnu veiöur sú, að þeir menn njóta mestrar þjálfunar, sem sízt þurfa hennar með. Oft verður húu líka til þess, að þessir fáu sem æfingarnar njóta ofþjnlfast svo, að af því stafar bein heilsu- bilun. Með þessu verður því árang- uiinn öfusíur við hinn rétta tilg.iiisí. Tilgaugur iþróttastarfseminn-í. ar á að vera sá —’ fyrst og síð-R ast — að bæta oer trves'ja heil-j/ brisði sem allia flestra einstnk-f| linea! |P Það ættu helst allir að stundaf] leikfitni einhvern hluta ársins, 1 sem það þola. Og flestir — j/ sem þá ekki liggja rúmfastir — þola leikfimi við sitt hæfi. Orsökm til þess, hvcsu fáir stunda leikfiini er vitanlega að nokkru leyti annríki — ,en þó liklega ölluheldur venjulegt tóm- læti gaguvart því, sem ekki er beint knýjandi á augnablikinu, og 8Íðast en ekki sizt sá mikli misskilningur að leikflmin sé aðallega fyrir þá, sera geti sýnt af sér afrek á því sviði. Ég hef ekki óvíða heyrt fólk segja eitthvað á þessa leið : „Mér þýðir ekki að vera að fara í leik- fimi, ég er svo stirður* — „Hvað hefir þessi að gera í leikfimi, svona þungur á sér?“ — „Til hvers er þessi með, sem ekkeit getur ?“ En menn ættu að hugsa svona: Ég má til að stunda leikfimi. af þvi ég er svo stiiður, svo ég verði ógn liðugri o. s. fr. Vegna þess hve fáir stunda leikfimi af þeim, sem frekast þyrftu þess, dettur manni í hug að e. t. v. sé mönnum ekki fyllilega ljóst, hversu rétt iðkuð leikfimi er góð vörn gegn margskonar kvillum og sjúkdómum. Sú hressing og áriægja, sem því.er samfara að reyna dá- lítiö á likamann með hröðum hreyfingum, er öllum kunn. Hitt litur út fyiir að vera minna kunnugt, að vissir vöðvar mann- legs líkam þroskast hjá mjög möigum svo lítið eða þannig, að af því stafar hætta fyrir heilsuna. Vöðvar líkamans halda honum ekki í þeirri stöðu, sem er heppi- legust til þess, að öndun, blöðrás og melting geti farið fram á fullkomlega fiðlilegan hátt. Þetta greiðir götu tæringar og fleiri sjúk- dóma, og orsakar ýmsa meiri og minni meltingarkvilla, sem svo hafa margvísleg ill áhrif bæði á líkama og sál. Iðkun iþrótta í hófi er talin andlega uppbyggjandi, en aftur er öfgnkendur iþróttaáhugi hjá ung- mennum ekki talinn uppbyggileg- ur né gáfnarmerki, og um slika menn hefir myndastorðið „iþrótta- fifl“ Oportidiot). Val þeirra æfinga og leikja, sem notaðir eru í leikfimninni, eiga algjöilega að miðast við að bæta úr þessum og öðrum þörf- um þess, er leikfimina stundar, en mega helst rldrei miöast neitt við það, hvernig þær falla í smekk hinna eða þessara áhorfenda. Ég þykist vita að þeim, sem hér hafa undanfarið starfað að leikflmiskennslu, sé ijós áðurnefnd hætta — þótt vel geti verið ab krafa fólksins um að sýna eitt- hvað mikíð — hafi sijóvgað sýn þeiraa á aðal markmiðinu. Ég vildi að sem ílestir taki höndum saman um að vinna á móti áðurnefndri spillingu. Sú skoðun þarf að verða ríkj- andi að leikfimi eigi þeir að stunda fyrst og fremst, sem mest þurfa hennar með. Það er ekki eingöngu æskan, sem þarf hennar. Það eru ungir og gamlir, konur og karlar, hver við sitt hæfi. Metnaður íþróttafélaganna ætti að vera sá, að eiga innan sinna vébanda sem ílesta er stunda leik* fimi, fremur en að keppa stöðgut eftii því, að fáeinir einstaklingar skari fiam úr. Vestm.eyjum, 3. maí 1934 Kristján Friðriksson. Vottorð. Með skýrskotun til vottorðs dags. 23. apiíl þ. á. um fátækrastyrk til handa Guðrúnu Þórðardóttur, en vottorð þetta er birt í 9. tbl. Viðis, skal það framtekið, af barnsmeðlag, að upphæð kr. 300,00 sem greitt hefir verið Guðrúnu Þórðardóttur og talið er sem íá- tækrstyrkur til Þórðar Jónssonar, var ekki meðtalið í áður umgetnu vottorði. Hafa þannig runnið til Guðrúnar fórðardóttur frá bæjár- sjóði á s. 1. ári allð kr. 1361,50 — eitt þúsund þrjú hundruð sex- tíu og ein króna og 50 aurar. — Vestmannaeyjum 2. mai 1934. Jöh. Gunnar Ólafsssn. Nokkrar stúlkur geta fengið atvinnu við flskverk- um í sumar Jön Magnusson Vallartúni.

x

Víðir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Víðir
https://timarit.is/publication/600

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.