Víðir - 04.05.1934, Qupperneq 1

I
Krónuveltan.
Þegav hin svonefnda Krónuvelta,
vegna Sundlaugarinnar, hófst hér
á s.l. vetri, vyar henni mjög vel
tekið og safnaðist þó nokkurt fé.
Nú er aftur á móti orðið ærið
hljótt um hana, þátttakan litil.
Það er samt viðurkent af öll-
um, sem minnast á Sundlaugina,
að hún só eitt hið nauðsynlegasta
menningar-og heilsumeðal, sem
unnið hefir verið að hér, jafnt
fyrir eldri sem yngri.
Að lauga sig ur volgum sjó,
telur heilsuíræðin nauðsynlegt.
Og þá má ekki gleyma því hve
oít sundkunnátta hefir bjargað
mönnum úr beinum lífsháska.
NÚ ættu þeir, sem á hefir verið
skorað, en enn ekki svarað, að
gera það som allra fyrst.
fað ætti að vera metnaðarmál
hverjum góðum manni, konu sem
karli, að st.yðja að því að jafn
nauðsynlegt menningartæki eins
og góð Sundlaug er, veiði sem
allra fyrst fullgerð. Hver sá, sem
leggur tvær krónur til Sundlaugar-
innar og skorar á þrjá að gera
hið sama, hann getur með góðri
samvisku þakkað sér ágæta við-
leitni til styrktar þvl, að börn og
unglingar læri að synda, sér til
heilsubótar og ef til vill til bjarg-
ar, úr beinum lifsháska. Það b#r
við hér — þó sjaldnar en búast
mœtti við — að börn falla út af
bryáf?ju, og dæmin eru deginum
ljösari um það, að stundum hafa
þau bjargast aðeins vegna þess að
syndur maður hefir verið nær-
staddur.
Sá, sem leggur tvær krónur til
Sundlaugarinnar, getur verið viss
um það, að þeim aurum er vel
og viturlega eytt. Og ekki er það
óhugsandi að einmitt þeir aurar
verði þess valdandi að barninu
hans verði skilað heim, ef svo
kynni fara að það félli í sjóinn.
y.estmannaeyingar hafa orðið
fyrstír til að gera sundnám að
skyldumámsgrein. Skólaskyldum
börnum er boðið, eða öll heldur
skipað, að læra sund, en eins og
nú standa sakir er ekki annað en
höfnin upp á að bjóða.
Allir kunnugir hljót.a að sjá
hve rnjóg skortir á að Botninn sé
boðlegur tii þess. Þangað rennur,
eins og vitanlegt. ,er alNkonar
óþverri nm holræs' bæj i > in«. f>að
eitt ar nægÚHgr 'tl þ«ss að foi-
eldrar hiki við að hvetja börn sín
til að iðka sundnám þar.
Mikill verður munurinn þegar
lauginn er fullgerð. Stöðugt verður
hún fylt með hreinum sjó, hituð-
um eftir þörfum með .raímagni.
þar þarf hvorki að óttast óhrein-
indi né kulda. Bá, og fyrst þá, er
engin afsökun gild, þeim heilbrigð-
um unglingum; sem trassa að
læra að synda. Minnist þess ung-
lingar og eldra fólk, að sundíþrótt-
in er meðal hitma hollustu og
hreystilegustu iþrótta. Gerið alt,
sem í ykkar valdi stendur til þess
að Sundlaugin verði sem allra
fyrst fullgéið. Áfram með krónu-
veltuna.
Iðkun íþróttci.
Alllöngu áður en eg kom hing-
að til Ve., hafði ég heyrt þess
getið, að hér væri raeiri áhugi
fyrir' iþróttum en víðast ann-
aisstaðar. Þettamunað nokkru
leyti rétt. Hér mun, a. m. k.
vera hlutfallslega fleiri menn í
íþróttafélög'um en annars staðar á
landinu. En að minu áliti, er
þessi áhugasemi mjög á rangri
braut. Gegnum starf mitt við
leikflmiskennslu við skólann hér
og við íþróttafélag — og þó
einkum utan þessara hópa, hefl
óg mætt skoðun á íþróttastarf-
semi, sem að mínum dómi og
ýmsra annara er mjög röng og
spillandi.fyrir starfsemina. Þessi
skoðun er sú, að íþróttastarf-
starfserai sé aðallega ætluð til
þess aó þjálfa og æfa þá meun,
sem hafa fengið í vöggugjöf
sérstaka íþróttahæöleika. Iþrótta
kennslau eigi að gera þá hæfa
til að taka þdtt í keppni og
skara fram úr — sýna leikfimi
og fá aðdáun áhorfenda. Þessi
skoðun krefst nokkurra manna,
sem eru liblegir til að gera
félaginu eða byggðarlaginu heið-
ur með afrekum sínum.
Afleiðingin af þessari Btefnu
veiöur sú, að þeir menn njóta
mestrar þjálfunar, sem sízt
þurfa hennar með. Oft verður
húu líka til þess, að þessir fáu
sem æfingarnar njóta ofþjnlfast
svo, að af því stafar bein heilsu-
bilun.
Með þessu verður því árang-
uiinn öfusíur við hinn rétta
tilg.iiisí.
Tilgaugur iþróttastarfseminn-í.
ar á að vera sá —’ fyrst og síð-R
ast — að bæta oer trves'ja heil-j/
brisði sem allia flestra einstnk-f|
linea! |P
Það ættu helst allir að stundaf]
leikfitni einhvern hluta ársins, 1
sem það þola. Og flestir — j/
sem þá ekki liggja rúmfastir
— þola leikfimi við sitt hæfi.
Orsökm til þess, hvcsu fáir
stunda leikfiini er vitanlega að
nokkru leyti annríki — ,en þó
liklega ölluheldur venjulegt tóm-
læti gaguvart því, sem ekki er
beint knýjandi á augnablikinu,
og 8Íðast en ekki sizt sá mikli
misskilningur að leikflmin sé
aðallega fyrir þá, sera geti sýnt
af sér afrek á því sviði.
Ég hef ekki óvíða heyrt fólk
segja eitthvað á þessa leið : „Mér
þýðir ekki að vera að fara í leik-
fimi, ég er svo stirður* — „Hvað
hefir þessi að gera í leikfimi,
svona þungur á sér?“ — „Til
hvers er þessi með, sem ekkeit
getur ?“
En menn ættu að hugsa svona:
Ég má til að stunda leikfimi. af
þvi ég er svo stiiður, svo ég
verði ógn liðugri o. s. fr.
Vegna þess hve fáir stunda
leikfimi af þeim, sem frekast þyrftu
þess, dettur manni í hug að e. t.
v. sé mönnum ekki fyllilega ljóst,
hversu rétt iðkuð leikfimi er góð
vörn gegn margskonar kvillum og
sjúkdómum. Sú hressing og áriægja,
sem því.er samfara að reyna dá-
lítiö á likamann með hröðum
hreyfingum, er öllum kunn. Hitt
litur út fyiir að vera minna
kunnugt, að vissir vöðvar mann-
legs líkam þroskast hjá mjög
möigum svo lítið eða þannig, að
af því stafar hætta fyrir heilsuna.
Vöðvar líkamans halda honum
ekki í þeirri stöðu, sem er heppi-
legust til þess, að öndun,
blöðrás og melting geti farið fram
á fullkomlega fiðlilegan hátt. Þetta
greiðir götu tæringar og fleiri sjúk-
dóma, og orsakar ýmsa meiri og
minni meltingarkvilla, sem svo
hafa margvísleg ill áhrif bæði á
líkama og sál.
Iðkun iþrótta í hófi er talin
andlega uppbyggjandi, en aftur er
öfgnkendur iþróttaáhugi hjá ung-
mennum ekki talinn uppbyggileg-
ur né gáfnarmerki, og um slika
menn hefir myndastorðið „iþrótta-
fifl“ Oportidiot).
Val þeirra æfinga og leikja,
sem notaðir eru í leikfimninni,
eiga algjöilega að miðast við að
bæta úr þessum og öðrum þörf-
um þess, er leikfimina stundar,
en mega helst rldrei miöast neitt
við það, hvernig þær falla í smekk
hinna eða þessara áhorfenda.
Ég þykist vita að þeim, sem
hér hafa undanfarið starfað að
leikflmiskennslu, sé ijós áðurnefnd
hætta — þótt vel geti verið ab
krafa fólksins um að sýna eitt-
hvað mikíð — hafi sijóvgað sýn
þeiraa á aðal markmiðinu.
Ég vildi að sem ílestir taki
höndum saman um að vinna á
móti áðurnefndri spillingu.
Sú skoðun þarf að verða ríkj-
andi að leikfimi eigi þeir að stunda
fyrst og fremst, sem mest þurfa
hennar með. Það er ekki eingöngu
æskan, sem þarf hennar. Það eru
ungir og gamlir, konur og karlar,
hver við sitt hæfi.
Metnaður íþróttafélaganna ætti
að vera sá, að eiga innan sinna
vébanda sem ílesta er stunda leik*
fimi, fremur en að keppa stöðgut
eftii því, að fáeinir einstaklingar
skari fiam úr.
Vestm.eyjum, 3. maí 1934
Kristján Friðriksson.
Vottorð.
Með skýrskotun til vottorðs dags.
23. apiíl þ. á. um fátækrastyrk
til handa Guðrúnu Þórðardóttur,
en vottorð þetta er birt í 9. tbl.
Viðis, skal það framtekið, af
barnsmeðlag, að upphæð kr. 300,00
sem greitt hefir verið Guðrúnu
Þórðardóttur og talið er sem íá-
tækrstyrkur til Þórðar Jónssonar,
var ekki meðtalið í áður umgetnu
vottorði. Hafa þannig runnið til
Guðrúnar fórðardóttur frá bæjár-
sjóði á s. 1. ári allð kr. 1361,50
— eitt þúsund þrjú hundruð sex-
tíu og ein króna og 50 aurar. —
Vestmannaeyjum 2. mai 1934.
Jöh. Gunnar Ólafsssn.
Nokkrar stúlkur
geta fengið atvinnu við flskverk-
um í sumar
Jön Magnusson
Vallartúni.